Քրեական օրենսդրություն

2021 թվականի մայիսի 5-ին Ազգային ժողովն երկրորդ ընթերցմամբ և ամբողջությամբ ընդունեց նոր Քրեական օրենսգիրքը, որը 2022 թ. հուլիսի 1-ից պետք է փոխարինի 2003 թ. ընդունված Քրեական օրենսգրքին։ Նոր Քրեական օրենսգիրքը գործողության մեջ կդրվի «Հայաստանի Հանրապետության քրեական օրենսգիրքը գործողության մեջ դնելու մասին» նոր օրենքի ընդունման միջոցով։

Նոր ընդունված Քրեական օրենսգրքով արմատական բարեփոխումների և համապարփակ կարգավորման է ենթարկվել քրեական օրենսդրությունը։ Նոր օրենսգրքով վերացվել են նախորդ օրենսգրքում տեղ գտած հայեցակարգային խնդիրները, լրացվել և ուղղվել են օրենսդրական բացերն ու հակասությունները՝ այն դարձնելով համարժեք ժամանակակից մարտահրավերներին և քրեական իրավունքի տեսության զարգացման արդի պահանջներին։ 

Քրեական օրենսդրության խնդիրները։ Ի թիվս գործող Քրեական օրենսգրքով սահմանված խնդիրների՝ որպես քրեական օրենսդրության խնդիրներ են սահմանվել նաև քրեական պատասխանատվության ենթակա իրավաբանական անձի և հանցանք կատարած անձի պատասխանատվության արդարացիությունը, հասարակությունում հանցանք կատարած անձի վերաինտեգրումը և վերասոցիալականությունն ապահովելը։

Քրեական օրենսդրության սկզբունքները։ Հստակեցվել են նաև քրեական օրենսդրության սկզբունքները՝ որպես այդպիսին սահմանելով օրինականության, անձնական պատասխանատվության, ըստ մեղքի պատասխանատվության, արդարության և պատասխանատվության անհատականացման սկզբունքները։ 

Իրավաբանական անձը՝ որպես քրեական պատասխանատվության սուբյեկտ։ Առաջին անգամ որպես քրեական պատասխանատվության սուբյեկտ է սահմանվել իրավաբանական անձը (հոդվ. 19)։ Ընդ որում, իրավաբանական անձի նկատմամբ կարող են կիրառվել քրեաիրավական ներգործության միաժամանակ մի քանի միջոցներ։ Հայաստանի Հանրապետությունում քրեական պատասխանատվության կարող են ենթարկվել ինչպես ներպետական օրենսդրության հիման վրա ստեղծված, այնպես էլ օտարերկրյա պետություններում ստեղծված իրավաբանական անձինք։ Այս ցանկից բացառված են պետական և տեղական ինքնակառավարման մարմինները, դրանց հիմնարկները, ինչպես նաև ՀՀ Կենտրոնական բանկը։ 

Նոր Քրեական օրենսգրքով սահմանվում են իրավաբանական անձին քրեական պատասխանատվության ենթարկելու պայմանները։ Ընդհանուր առմամբ, իրավաբանական անձի քրեական պատասխանատվության հարցը լուծվում է իրավաբանական անձի գործունեության կամ որոշումների կայացման վրա ազդելու իրավասություն ունեցող կամ իրավաբանական անձը ներկայացնելու իրավասություն ունեցող անձի գործողությունների հիման վրա, որը կարող է կատարվել ինչպես ի շահ իրավաբանական անձի, այնպես էլ այլ սուբյեկտիվ պատճառներից ելնելով (հոդվ. 123)։ Իսկ հանցանքը համարվում է ի շահ իրավաբանական անձի կատարված, եթե հանցագործության նպատակը եղել է տվյալ իրավաբանական անձի համար գույքային կամ ոչ գույքային օգուտներ ստանալը։ Հանցավոր արարքի համար պատասխանատու ֆիզիկական անձին քրեական պատասխանատվության ենթարկելը հիմք չէ իրավաբանական անձին քրեական պատասխանատվությունից ազատելու համար։ Մյուս կողմից, իրավաբանական անձին քրեական պատասխանատվության ներգրավելիս հաշվի են առնվում հանցանքի կատարումը կանխելու ուղղությամբ իրավաբանական անձի մասնակիցների, բաժնետերերի և փայատերերի կողմից ձեռնարկված քայլերը։ Իրավաբանական անձի քրեական պատասխանատվությունը բացառվում է, եթե վերը նշված անձինք ձեռնարկել են բոլոր հնարավոր ողջամիտ միջոցները հանցագործությունը կանխելու ուղղությամբ, սակայն կանխելու հնարավորությունը բացակայել է։

Օրենքը նախատեսում է նաև այն դեպքերը, որոնց առկայության պարագայում իրավաբանական անձն ազատվում է քրեական պատասխանատվությունից։ Ի թիվս այլնի՝ իրավաբանական անձին քրեական պատասխանատվությունից ազատելու հիմք է, երբ վերջինս հատուցում է պատճառված վնասը, վերադարձնում հանցագործության արդյունքում ձեռք բերված գույքն ու ստացված եկամուտները (հոդվ. 125)։

Իրավաբանական անձի նկատմամբ կարող են կիրառվել այնպիսի քրեաիրավական ներգործության միջոցներ, ինչպիսիք են տուգանքը, գործունեության որոշակի տեսակով զբաղվելու իրավունքի ժամանակավոր դադարեցումը, հարկադիր լուծարումը և Հայաստանի Հանրապետության տարածքում գործունեություն իրականացնելու արգելքը (հոդվ. 126)։ Քրեաիրավական ներգործության այս միջոցները Քրեական օրենսգրքի Հատուկ մասի սանկցիաներում նախատեսված չեն, այլ կիրառվում են Ընդհանուր մասի դրույթների հիման վրա։ Ընդ որում, նույն իրավաբանական անձի նկատմամբ կարող են նշանակվել մեկից ավելի քրեաիրավական ներգործության միջոցներ։ 

Բոլոր դեպքերում, իրավաբանական անձի նկատմամբ քրեաիրավական ներգործության միջոցներ կիրառելիս հաշվի են առնվում կատարված հանցանքի բնույթը և վտանգավորության աստիճանը, հանցագործությամբ պատճառված վնասի բնույթն ու չափը, հանցագործության հետևանքների վերացմանն ուղղված՝ իրավաբանական անձի ձեռնարկած միջոցները, իրավաբանական անձի դերը ֆինանսական շուկայում (այս հարցում հաշվի է առնվում Կենտրոնական բանկի դիրքորոշումը), նախկինում դատվածությունը, ինչպես նաև իրավաբանական անձի մասնակիցների, փայատերերի և բաժնետերերի օրինական շահերը, որոնք տեղյակ չէին հանցագործության մասին։ 

Իրավաբանական անձի նկատմամբ կիրառվող տուգանքի չափը պետք է համարժեք լինի հանցագործության ծանրությանը և չի կարող գերազանցել հանցանքն ավարտելուն նախորդած 1 տարվա ընթացքում իրավաբանական անձի համախառն եկամտի 20 տոկոսը։ Բոլոր դեպքերում, իրավաբանական անձի նկատմամբ կիրառվող տուգանքի չափը չի կարող լինել այնպիսին, որ հանգեցնի իրավաբանական անձի սնանկացման կամ լուծարման։ Օրենքը նախատեսում է նաև տուգանքի վճարումը հետաձգելու կամ տարաժամկետելու հնարավորություն։ Պետական բյուջեում տուգանքից գոյացած միջոցները կարող են ուղղվել հանցագործությամբ պատճառված վնասի հատուցմանը, որի կարգը պետք է սահմանի կառավարությունը (հոդվ. 128)։

Գործունեության որոշակի տեսակով զբաղվելու իրավունքի ժամանակավոր դադարեցումը ևս չպետք է հանգեցնի իրավաբանական անձի սնանկացման։ Եվ միայն այն դեպքերում, երբ իրավաբանական անձը շրջանցում է այս արգելքը և շարունակում զբաղվել արգելված գործունեությամբ, այն փոխարինվում է իրավաբանական անձի հարկադիր լուծարմամբ (հոդվ. 129)։ 

Հայաստանի Հանրապետության տարածքում գործունեություն իրականացնելու արգելքը կարող է կիրառվել միայն օտարերկրյա պետությունում ստեղծված այն իրավաբանական անձանց նկատմամբ, որոնք գործունեություն են իրականացնում Հայաստանի Հանրապետության տարածքում, ընդ որում՝ միայն ծանր և առանձնապես ծանր հանցանքների համար (հոդվ. 130)։

Իրավաբանական անձի հարկադիր լուծարումը համարվում է քրեաիրավական ներգործության բացառիկ միջոց, որը կիրառվում է միայն առանձնապես ծանր այնպիսի հանցանքների դեպքում, որոնք վկայում են իրավաբանական անձի հետագա գործունեությունը շարունակելու անթույլատրելիության մասին (հոդվ. 131)։

Մեղսունակություն և սահմանափակ մեղսունակություն։ Հստակեցվել են մեղսունակության, սահմանափակ մեղսունակության և հարբածության վիճակում հանցանք կատարած անձանց քրեական պատասխանատվության հետ կապված հարցերը։

Քրեական պատասխանատվության ենթակա է մեղսունակ ֆիզիկական անձը։ Իսկ մեղսունակ է համարվում այն անձը, որը հանցանքը կատարելու պահին ունակ է եղել գիտակցելու իր արարքի հակաիրավականությունը և ղեկավարելու այն (հոդվ. 21)։ Սահմանափակ մեղսունակ անձը ևս ենթակա է քրեական պատասխանատվության, սակայն այդ հանգամանքը հաշվի է առնվում որպես մեղմացնող հանգամանք և կարող է հիմք հանդիսանալ բժշկական բնույթի հարկադրանքի միջոցներ նշանակելու համար։ Սահմանափակ մեղսունակ է համարվում այն անձը, որը հոգեկան առողջության խնդիրների հետևանքով ամբողջությամբ չի գիտակցել իր արարքի հակաիրավական բնույթը կամ ամբողջությամբ չի կարողացել ղեկավարել իր արարքը (հոդվ. 22)։ 

Հարբած վիճակում հանցանքի կատարումը։ Նոր քրեական օրենսգրքով հստակեցվել է հարբած (ոչ սթափ) վիճակում  հանցանք կատարելու դեպքում քրեական պատասխանատվության հարցը։ Ալկոհոլի, թմրամիջոցի, հոգեմետ կամ այլ թմրեցնող նյութերի ազդեցության տակ հանցանք կատարած անձը ենթակա է քրեական պատասխանատվության, բացառությամբ այն դեպքերի, երբ այդպիսի վիճակում հայտնվել է ֆիզիկական կամ հոգեկան հարկադրանքի, խաբեության միջոցով կամ իր կամքին հակառակ, որի արդյունքում զրկվել է իր արարքի հակաիրավականությունը գիտակցելու կամ ղեկավարելու հնարավորությունից։ Հակառակ պարագայում, արտաքին գործոնների ազդեցությունը, որոնք անձին հասցրել են հարբած վիճակի, դիտվում են որպես քրեական պատասխանատվությունն ու պատիժը մեղմացնող հանգամանք։ 

Փաստական սխալ։ Նոր Քրեական օրենսգրքով լուծվել են նաև փաստական սխալի հետ կապված հարցերը։ Օրինակ՝ եթե դիտավորությամբ հանցանք կատարող անձը կարծում է, որ իր արարքում բացակայում է օրենքով նախատեսված ծանրացնող հանգամանքը, սակայն իրականում դա առկա է, ապա անձի արարքը որակվում է որպես առանց ծանրացնող հանգամանքի հանցագործություն։ Կամ եթե անձը չի գիտակցել իր արարքի փաստական հանգամանքները, սակայն կարող էր գիտակցել, ապա ենթակա է պատասխանատվության անզգուշությամբ կատարելու համար, եթե դա նախատեսված է Քրեական օրենսգրքով (հոդվ. 28)։

Քրեական պատասխանատվությունը բացառող հանգամանքները։ Նորովի են կարգավորվել քրեական պատասխանատվությունը բացառող հանգամանքները։ Որպես քրեական պատասխանատվությունը բացառող նոր հանգամանքներ՝ նախատեսվել են մասնագիտական գործառույթների իրականացումը, սպորտային ռիսկ, օրենքի կամ այլ իրավական ակտերի պահանջները կատարելը, օպերատիվ-հետախուզական գործունեություն իրականացնող մարմինների հետ համագործակցելը (հոդվ. 29-41)։ Օրինակ՝ քրեական պատասխանատվության ենթակա չէ այն անձը, որը արհեստավարժ մրցմանը կամ մարզումներին մասնակցելու ընթացքում պատճառել է վնաս, եթե պահպանվել են այդ մարզատեսակի համար սահմանված կանոնները։ Սակայն անձը ենթակա է քրեական պատասխանատվության, եթե տվյալ մարզատեսակի կանոնները դիտավորությամբ խախտելու հետևանքով անզգուշությամբ պատճառել է մարդու մահ կամ առողջությանը ծանր վնաս։ Որպես քրեական պատասխանատվությունը բացառող հանգամանքներ են հանդես գալիս նաև անմեղսունակությունը, առանց մեղքի վնաս պատճառելը, քրեական օրենքով պաշտպանվող շահերին վնաս պատճառելը նյարդահոգեկան ծանրաբեռնվածության վիճակում, անհրաժեշտ պաշտպանությունը, հակաիրավական ոտնձգություն կատարած անձին բռնելիս վնաս պատճառելը, ծայրահեղ անհրաժեշտությունը, անհաղթահարելի ուժը, ֆիզիկական կամ հոգեկան հարկադրանքը, հիմնավորված ռիսկը և հրաման կամ կարգադրություն կատարելը (հոդվ. 29-41)։

Քրեաիրավական նորմերի մրցակցություն։ Քրեական նոր օրենսգրքով կարգավորվել են քրեաիրավական նորմերի մրցակցության դեպքում արարքի որակման հարցերը։ Օրինակ՝ եթե անձի մեկ արարքում միաժամանակ առկա են Հատուկ մասի ընդհանուր և հատուկ նորմեր, ապա արարքը որակվում է միայն հատուկ նորմով։ Իսկ եթե անձի մեկ արարքում միաժամանակ առկա են մեղմացնող և ծանրացնող հանգամանքներ, ապա արարքը որակվում է միայն մեղմացնող հանգամանքներով հանցակազմը նախատեսող հոդվածով (հոդվ. 52)։

Ռեցիդիվ։ Էական փոփոխության են ենթարկվել նաև հանցագործությունների ռեցիդիվը կարգավորող նորմերը։ Նախ, վերացվել է ռեցիդիվի տարբեր տեսակների դասակարգումը։ 2003 թ. Քրեական օրենսգրքով ռեցիդիվը դասակարգվում է վտանգավոր և առանձնապես վտանգավոր տեսակների՝ ըստ կատարված հանցագործության ծանրության (հոդվ. 22)։ Իսկ նոր Քրեական օրենսգրքով ռեցիդիվ է համարվում դիտավորությամբ հանցանք կատարելն այն անձի կողմից, որը դատվածություն ունի դիտավորյալ հանցագործության կատարման համար (հոդվ. 54)։ Առանձին հոդվածով սահմանվել են հանցագործությունների ռեցիդիվի դեպքում պատժի նշանակման կանոնները (հոդվ. 76)։ 

Պատժի նպատակները և համակարգը։ Փոփոխությունների արդյունքում վերանայվել են պատժի նպատակները, կատարելագործվել և ընդլայնվել է պատիժների համակարգը։ Նախատեսվել են ազատազրկմանը այլընտրանքային պատիժներ։ Խնդիրն այն է, որ 2003 թ. Քրեական օրենսգիրքը չի նախատեսում ազատազրկմանն այլընտրանքային պատիժներ, ինչը հանգեցնում է այդ պատժատեսակի անհարկի և հաճախակի կիրառման։ 2021 թ. Քրեական օրենսգրքով նախկինում գոյություն ունեցող պատժատեսակներին լրացվել և որպես նոր պատժատեսակներ են սահմանվել օտարերկրյա քաղաքացուն Հայաստանի Հանրապետության տարածքից վտարելը, զինվորական ծառայության մեջ սահմանափակումը, ազատության սահմանափակումը և կարճաժամկետ ազատազրկումը (հոդվ. 56)։ 

Որպես պատժի նպատակներ սահմանվել են սոցիալական արդարության վերականգնումը, պատժի ենթարկված անձի վերասոցիալականացումը և նոր հանցագործությունների կանխումը (հոդվ. 55)։

Պատվավոր կամ զինվորական կոչումից, կարգից, աստիճանից, որակավորման դասից կամ պետական պարգևից զրկելը։ Այս պատժատեսակը հանդես է գալիս միայն որպես լրացուցիչ պատժատեսակ, որը կիրառվում է՝ հաշվի առնելով հանցագործության բնույթը, հանգամանքները և հանցավորի անձը բնութագրող տվյալները (հոդվ. 58)։

Տուգանքը։ Տուգանքը կարող է նշանակվել ինչպես որպես հիմնական, այնպես էլ որպես լրացուցիչ պատժատեսակ։ Ի տարբերություն 2003 թ. Քրեական օրենսգրքի՝  տուգանքի չափն այլևս չի հաշվարկվելու նվազագույն աշխատավարձի չափով, այլ հիմք է ընդունվելու հանցանք կատարած անձի ամսական եկամուտը։ Տուգանքը որպես հիմնական պատիժ կարող է նշանակվել ոչ մեծ և միջին ծանրության հանցագործությունների դեպքում հանցանք կատարած անձի ամսական եկամտի հնգապատիկից մինչև հիսնապատիկի չափով։ Որպես լրացուցիչ պատիժ՝ կարող է նշանակվել ծանր և առանձնապես ծանր հանցագործությունների դեպքում, որոնք կապված են գույքային վնաս պատճառելու կամ շահադիտական դրդումների հետ՝ հանցանք կատարած անձի ամսական եկամտի կրկնապատիկից մինչև քսանապատիկի չափով։ Եվ միայն հանցանք կատարած անձի մոտ եկամտի բացակայության կամ այն պարզելու անհնարինության դեպքում տուգանքի չափը որոշվում է հանցանքը կատարելու պահին նվազագույն աշխատավարձի չափով։ Օրենքը սահմանում է նաև տուգանքի վճարումը հետաձգելու կամ տարաժամկետելու հնարավորություն, իսկ հետագայում տուգանքի վճարման անհնարինության դեպքում՝ նաև հանրային աշխատանքներով փոխարինելու հնարավորություն։ Տուգանքը վճարելուց խուսափելու և բռնագանձում տարածելու համար բավարար գույքի բացակայության դեպքում նախատեսվում է տուգանքի փոխարինում ազատազրկմամբ (հոդվ. 59)։

Վերացվել են կալանքի և գույքի բռնագրավման տեսքով պատժատեսակները։ Դատարանի կողմից բռնագրավման ենթակա է միայն հանցագործության արդյունքում ուղղակի կամ անուղղակի առաջացած գույքը, այդ գույքի օգտագործումից ստացված եկամուտը, հանցագործության համար օգտագործված գործիքը կամ միջոցը և հանցագործության առարկան։ Բոլոր դեպքերում, դատապարտված անձի գույքի բռնագրավումը չի կարող իրականացվել ի վնաս տուժողի կամ բարեխիղճ երրորդ անձի։ Բռնագրավման ենթակա չէ բարեխիղճ երրորդ անձին պատկանող գույքը, տուժողին վերադարձման ենթակա գույքը, տուժողին հանցագործությամբ պատճառված վնասի հատուցման համար անհրաժեշտ գույքը, ինչպես նաև հանցանք կատարած անձի կամ նրա խնամքի ներքո գտնվող անձանց համար անհրաժեշտ գույքը (հոդվ. 121)։ 

Հանրային աշխատանքները։ Հիմնական պատժատեսակներից է հանրային աշխատանքները։ Հանրային աշխատանքը հանրության համար օգտակար աշխատանքների կատարումն է, որը, այդուհանդերձ, չպետք է վնասի դատապարտյալի ֆիզիկական կամ հոգեկան առողջությունը։ Հանրային աշխատանքները սահմանվում են ոչ մեծ և միջին ծանրության հանցանքների համար՝ օրական 4 ժամ տևողությամբ՝ ընդհանուր 60-270 ժամ տևողությամբ։ Հանրային աշխատանքներ կատարելուց խուսափելու դեպքում այն փոխարինվում է ազատազրկմամբ (հոդվ. 60)։

Որոշակի պաշտոններ զբաղեցնելու կամ որոշակի գործունեությամբ զբաղվելու իրավունքից զրկելը։ Որոշակի պաշտոններ զբաղեցնելու կամ որոշակի գործունեությամբ զբաղվելու իրավունքից զրկելը կարող է նշանակվել որպես հիմնական կամ լրացուցիչ պատիժ։ Այս պատժատեսակը կարող է նշանակվել ոչ մեծ և միջին ծանրության հանցագործությունների համար։ Դատապարտյալի՝ պատժից խուսափելու դեպքում այն փոխարինվում է ազատազրկմամբ (հոդվ. 61)։

Օտարերկրյա քաղաքացուն Հայաստանի Հանրապետության տարածքից վտարելը։ Օտարերկրյա քաղաքացուն Հայաստանի Հանրապետության տարածքից վտարելու ձևով պատժատեսակը կիրառվում է միայն որպես լրացուցիչ պատիժ։ Այն կարող է սահմանվել 5-10 տարի ժամկետով (հոդվ. 62)։

Զինվորական ծառայության մեջ սահմանափակումը։ Այս պատժատեսակը կարող է կիրառվել և՛ որպես հիմնական, և՛ որպես լրացուցիչ պատիժ։ Զինվորական ծառայության մեջ սահմանափակումը կիրառվում է զինվորական ծառայության կարգի դեմ ուղղված հանցագործություն կատարած սպայական կամ ավագ ենթասպայական կազմի զինծառայողի նկատմամբ՝ իր զբաղեցրած պաշտոնից ավելի բարձր պաշտոնի նշանակվելու կամ ավելի բարձր հերթական կոչում ստանալու իրավունքից զրկելու տեսքով՝ դրամական բավարարման գումարից հօգուտ պետության 10-20 տոկոս պահումով։ Զուգահեռ, դատարանը կարող է սահմանել նաև կրթական կամ վերապատրաստման դասընթացներին մասնակցելու լրացուցիչ պարտականություն։ Եթե դատապարտյալը իր դիմումի համաձայն ազատվում է զինվորական ծառայությունից, ապա պատիժը փոխարինվում է տուգանքով, իսկ օրենքով սահմանված հիմքերով զինվորական ծառայությունից ազատվելու դեպքում պատժի կատարումը դադարեցվում է (հոդվ. 63)։ 

Ազատության սահմանափակումը։ Ազատության սահմանափակումը նոր պատժատեսակներից է: Դրա էությունը դատապարտյալին տնային պայմաններում հսկողության տակ պահելն է։ Սակայն դա չպետք է խոչընդոտի դատապարտյալի ուսմանը կամ աշխատանքային պարտականությունների կատարմանը։ Ազատության սահմանափակումը նշանակվում է 6 ամսից մինչև 3 տարի ժամկետով՝ ոչ մեծ և միջին ծանրության հանցագործությունների համար։ Դատարանը կարող է դատապարտյալին արգելել այցելել որոշ ժամանցային վայրեր, մասնակցել որոշակի միջոցառումների, առանց դատապարտյալի նկատմամբ վերահսկողություն իրականացնող մարմնի փոխել բնակության վայրը կամ որոշակի ժամերի բացակայել տնից։ Որոշակի ժամերի տնից բացակայելու արգելքը կարող է կազմել 8-12 ժամ։ Պատժի կրումից դատապարտյալի խուսափելու դեպքում ազատության սահմանափակումը փոխարինվում է ազատազրկմամբ (հոդվ. 64)։ 

Կարճաժամկետ ազատազրկումը։ Նոր պատժատեսակներից է նաև կարճաժամկետ ազատազրկումը, որը նշանակվում է նախկինում ազատազրկման չդատապարտված և ոչ մեծ կամ միջին ծանրության հանցագործություն կատարած անձանց նկատմամբ։ Կարճաժամկետ ազատազրկումը կարող է տևել 15 օրից մինչև 2 ամիս, իսկ առանձին դեպքերում՝ նաև 15 օրից պակաս (հոդվ. 65)։ 

Կարգապահական գումարտակում պահելը։ Կարգապահական գումարտակում պահելու ձևով պատիժը կիրառվում է հանցանք կատարած զինծառայողների նկատմամբ՝ նրանց մեկուսացնելով անազատության մեջ կարգապահական գումարտակում։ Այն կիրառվում է ոչ մեծ և միջին ծանրության հանցագործությունների դեպքում՝ 3 ամսից 3 տարի ժամկետով։ Առանձին դեպքերում դատարանը, հաշվի առնելով գործի հանգամանքները և դատապարտյալի կողմից նախկինում ազատազրկման ձևով պատիժ կրած չլինելու հանգամանքը, կարող է մինչև 3 տարի ժամկետով ազատազրկման փոխարեն նշանակել այս պատժատեսակը՝ նույն ժամկետով (հոդվ. 66)։

Ազատազրկումը։ Ազատազրկում նշանակվում է 3 ամսից մինչև 20 տարի ժամկետով։ Քրեական օրենսգրքով նախատեսված դեպքերում այն կարող է նշանակվել նաև 3 ամսից պակաս ժամկետով։ Անզգույշ հանցագործությունների դեպքում ազատազրկման ժամկետը չի կարող գերազանցել 10 տարին, իսկ առաջին անգամ ոչ մեծ ծանրության հանցագործություն կատարած անձը չի կարող դատապարտվել ազատազրկման (հոդվ. 67)։

Ցմահ ազատազրկումը։ Ցմահ ազատազրկման էությունը դատապարտյալին անժամկետ մեկուսացնելն է, որը նշանակվում է առանձնապես ծանր հանցագործությունների դեպքում։ Բոլոր դեպքերում, ցմահ ազատազրկման չեն կարող դատապարտվել հանցանքը կատարելու պահին 18 տարին չլրացած անձինք (հոդվ. 68)։

Անչափահասների քրեական պատասխանատվությունը։ Նոր Քրեական օրենսգրքով բարելավվել է անչափահասների քրեական պատասխանատվության ինստիտուտը և նրանց նկատմամբ պատիժների համակարգը։ Ընդլայնվել է անչափահասների նկատմամբ կիրառվող պատիժների շրջանակը՝ նպատակ ունենալով առավելապես ընդլայնել նրանց նկատմամբ կիրառվող դաստիարակչական միջոցների կիրառումը (Բաժին 5)։

Հանցանք կատարած անչափահաս է համարվում հանցանք կատարելու պահին 14 տարին լրացած, սակայն 18 տարին դեռևս չլրացած անձը։ Պատժի ընդհանուր նպատակներից բացի, անչափահասի նկատմամբ կիրառվող պատիժը նպատակ է հետապնդում ապահովելու անչափահասի ֆիզիկական, հոգևոր, հոգեկան, բարոյական և սոցիալական բնականոն զարգացումը, նրան դաստիարակելը և այլ բացասական ազդեցությունից պաշտպանելը։

Անչափահասի նկատմամբ կիրառվող պատժատեսակներն են տուգանքը, հանրային աշխատանքները, որոշակի գործունեությամբ զբաղվելու իրավունքից զրկելը, ազատության սահմանափակումը, կարճաժամկետ ազատազրկումը և ազատազրկումը։ 

Մինչև 16 տարին լրանալը հանցանք կատարած անչափահասի նկատմամբ նշանակվող պատժի նվազագույն և առավելագույն ժամկետը կամ չափը չի կարող գերազանցել Քրեական օրենսգրքի Հատուկ մասով նախատեսված պատժի նվազագույն և առավելագույն ժամկետի կամ չափի մեկ երրորդը,  իսկ 16-ից մինչև 18 տարին լրանալը հանցանք կատարած անչափահասի դեպքում՝ մեկ երկրորդը։ 

Անչափահասների նկատմամբ պատժի նշանակման, քրեական պատասխանատվությունից և պատժից ազատելու կանոնների կիրառումը որոշ դեպքերում տարածվել է նաև 21 տարին չլրացած անձանց նկատմամբ (հոդվ. 100-110)։

Ի տարբերություն 2003 թ. Քրեական օրենսգրքի՝ նոր Քրեական օրենսգրքով հանցանքը կատարելու պահին անչափահաս լինելը կամ 21 տարին չլրացած լինելը այլևս չի դիտվում և դատարանի կողմից չի կարող հաշվի առնվել որպես պատասխանատվությունը կամ պատիժը մեղմացնող հանգամանք (հոդվ. 100, մաս 2)։

Հանցանք կատարած անչափահասի նկատմամբ, պատժից բացի, կարող է կիրառվել նաև դաստիարակչական բնույթի հարկադրանքի միջոց, անվտանգության միջոց, իսկ դատարանի կողմից պատժից ազատելու դեպքում վերջինս կարող է տեղավորվել անչափահասների վերականգնողական հաստատությունում (հոդվ. 94, մաս 3)։

Եթե անչափահասը կամ 21 տարին չլրացած անձն առաջին անգամ կատարում է ոչ մեծ կամ միջին ծանրության հանցանք, ապա ազատվում է քրեական պատասխանատվությունից, եթե դատարանը հիմնավորում է, որ պատժի նպատակների իրականացումը հնարավոր է դաստիարակչական բնույթի հարկադրանքի միջոց կիրառելով։ Անչափահասի կամ 21 տարին չլրացած անձի նկատմամբ կիրառվող դաստիարակչական բնույթի հարկադրանքի միջոցներ են հանդիսանում տեղական ինքնակառավարման կամ դատապարտյալի վարքագծի նկատմամբ վերահսկողություն իրականացնող մարմնի հսկողությանը հանձնելը (առավելագույնը 1 տարի ժամկետով), պատճառած վնասը հարթելու պարտականություն դնելը (առավելագույնը 6 ամիս ժամկետով), ժամանցի ազատությունը սահմանափակելը և վարքագծի նկատմամբ հատուկ պահանջներ սահմանելը (առավելագույնը 1 տարի ժամկետով), ուսուցում անցնելը կամ ուսուցումը շարունակելը, 18-ից մինչև 21 տարեկանում հանցանքը կատարած լինելու դեպքում տեղական ինքնակառավարման մարմնի միջնորդությամբ աշխատանքի անցնելը, հատուկ կրթական, մարզական, մշակութային կամ հանրային ծրագրին կամ միջոցառմանը կամ վերականգնողական հաստատությունում վերականգնողական ծրագրին մասնակցելը (հոդվ. 104)։

Ոչ մեծ կամ միջին ծանրության հանցանք կատարած անչափահասի նկատմամբ պատիժ նշանակելով՝ դատարանը նրան ազատում է պատժից, եթե հիմնավորում է, որ պատժի նպատակներին կարելի է հասնել նրան վերականգնողական հաստատությունում տեղավորելով։ Վերականգնողական հաստատությունում տեղավորելը կարող է նշանակվել առավելագույնը 3  տարի ժամկետով (հոդվ. 108)։

Անվտանգության միջոցները (հոդվ. 111-120)։ Նոր Քրեական օրենսգրքում առանձին գլխով նախատեսվում է անվտանգության միջոցների կիրառման ինստիտուտը։ Անվտանգության միջոցը համարվում է քրեաիրավական ներգործության միջոց, որը կիրառվում է հանցավոր արարքների կատարումը կանխելու նպատակով։ Դատարանը Քրեական օրենսգրքով արգելված արարք կատարած անձի նկատմամբ կարող է նշանակել անվտանգության միջոց, եթե գտնում է, որ արգելված արարք կատարած անձը կարող է կրկին այդպիսի արարք կատարել, կամ անվտանգության միջոցի կիրառումն անհրաժեշտ է իր կամ այլ անձի անվտանգությունն ապահովելու համար։ Անվտանգության միջոցը, ըստ անհրաժեշտության, կարող է կիրառվել ինչպես պատժի հետ զուգակցված, այնպես էլ առանց պատիժ նշանակելու՝ որպես ներգործության միջոց, այդ թվում՝ անձին քրեական պատասխանատվությունից կամ պատժից ազատելիս։ Ընդ որում, մեկ արարքի համար դատարանը կարող է նշանակել մեկից ավելի անվտանգության միջոցներ։

 Քրեական օրենսգրքով նախատեսվում են այնպիսի անվտանգության միջոցներ, ինչպիսիք են բժշկական բնույթի հարկադրանքի միջոցները, մասնավորապես՝ հոգեբույժի մոտ արտահիվանդանոցային հսկողությունը և հարկադիր բուժումը, ընդհանուր հսկողության հոգեբուժական բաժանմունքում հարկադիր բուժումը և հատուկ տիպի հոգեբուժական բաժանմունքում հարկադիր բուժումը, ինչպես նաև որոշակի վայրեր այցելելու արգելքը և հոգեբանական օգնություն ստանալու պարտականությունը (հոդվ. 113)։

Գույքի բռնագրավումը (հոդվ. 121)։ Նոր Քրեական օրենսգրքով գույքի բռնագրավումը որպես պատժատեսակ վերացվել է։ Փոխարենը նախատեսվում է հանցավոր ծագում ունեցող գույքի, եկամտի, այլ տեսակի օգուտի, հանցագործության գործիքի, միջոցի և առարկայի բռնագրավման՝ անհատույց վերցնելու հնարավորություն։ Բռնագրավման մասին որոշում կայացնում է դատարանը։ Գույքի բռնագրավումը կարող է կիրառվել ինչպես ֆիզիկական անձի, այնպես էլ իրավաբանական անձի նկատմամբ։ 

Եթե հանցավոր ծագում ունեցող գույքը կամ եկամուտը միախառնված է օրինական ճանապարհով ձեռք բերված գույքի հետ կամ արդեն պատկանում է բարեխիղճ երրորդ անձի կամ այն չի հայտնաբերվել, ապա բռնագրավվում է դրան համարժեք գույք։ 

Բռնագրավման ենթակա չէ հանցանք կատարած անձի կամ նրա խնամքի ներքո գտնվող անձի համար անհրաժեշտ գույքը՝ օրենքով սահմանված ցանկին համապատասխան, բարեխիղճ երրորդ անձի գույքը, տուժողին վերադարձման ենթակա գույքը, ինչպես նաև տուժողին հանցագործությամբ պատճառված վնասի հատուցման համար անհրաժեշտ գույքը։ 

Հայաստանի Հանրապետության նոր քրեական օրենսգիրքը գործողության մեջ դնելը։ Քրեական նոր օրենսգիրքը նախատեսվում է գործողության մեջ դնել «Հայաստանի Հանրապետության նոր քրեական օրենսգիրքը գործողության մեջ դնելու մասին» օրենքի ընդունմամբ։ Այն մշակվել է Արդարադատության նախարարության կողմից, սակայն դեռևս գտնվում է նախագծի վիճակում։ Այս օրենքով նախատեսվում է 2022 թ. հուլիսի 1-ից գործողության մեջ դնել Հայաստանի Հանրապետության 2021 թ. մայիսի 5-ի Քրեական օրենսգիրքը և նոր օրենսգրքի ուժի մեջ մտնելու պահից ուժը կորցրած ճանաչել 2003 թ. ապրիլի 18-ի Քրեական օրենսգիրքը։ Նախատեսվում է, որ մինչև նոր օրենսգրքի ուժի մեջ մտնելը այլ օրենքներն ու իրավական ակտերը պետք է համապատասխանեցվեն նոր Քրեական օրենսգրքին։

Հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ նոր Քրեական օրենսգրքով գործող օրենսգրքով հանցավոր համարվող որոշ արարքներ ապաքրեականացվել են, նախատեսվում է նոր Քրեական օրենսգրքի ուժի մեջ մտնելուց հետո պատժի կրումից ազատել այդ հանցագործությունների համար դատապարտված և պատիժը կրող անձանց։ Արարքների ապաքրեականացումը հիմք է նաև այդ անձանց՝ դատվածություն չունեցող համարելու համար։ Որոշ արարքների ապաքրեականացումը ենթադրում է, որ արարքների մասով քրեական գործի հարուցումը ենթակա է մերժման, արդեն իսկ հարուցված քրեական գործերը ենթակա են կարճման, իսկ քրեական հետապնդումը՝ դադարեցման։

Քանի որ գույքի բռնագրավումը՝ որպես պատժատեսակ, վերացվել է, ուստի գույքի բռնագրավումից ազատվելու հնարավորություն ևս կնախատեսվի։ 

Նախատեսվում է կարգավորել նաև արարքի հանցավորությունը մասնակիորեն վերացնելու հետևանքները։ Նշանակված, կիրառված կամ կիրառվող պատժի չափերը ևս պետք է համապատասխանեցվեն նոր Քրեական օրենսգրքով սահմանված պատժաչափերին։ Նախատեսվում է նաև կալանքի դատապարտված անձանց պատժի համապատասխանեցումը նոր օրենսգրքով սահմանված կարճաժամկետ ազատազրկում պատժատեսակին։ 

 

Ոստիկանություն

Ոստիկանության բարեփոխումների նպատակը ժամանակակից մարտահրավերներին դիմակայող, մասնագիտացված ու տեխնիկապես հագեցած, բարեվարք և հարգանքի արժանի ոստիկանության ու ժողովրդավարական իրավակարգին բնորոշ նոր ոստիկանի կերպարի ստեղծումն է։

Բարեփոխումների փաթեթը ներառում է հետևյալ հիմնական ուղղությունները.

Կառուցվածքային փոփոխություններ 

Նախկինում գործելով որպես Ներքին գործերի նախարարություն, ինչպես նաև Ներքին գործերի և ազգային անվտանգության նախարարություն՝ ՀՀ ոստիկանությունը 2002 թվականից ձևավորվեց այն կառուցվածքով, ինչպիսին առանձին փոփոխություններով պահպանվել է մինչև այսօր։ 2002 թվականից նախարարությունը վերակազմակերպվեց ծառայության՝ պահպանելով նույն կառուցվածքը, որը, մեղմ ասած, չի կարող ապահովել արդյունավետ գործունեություն, ավելին՝ փաստացիորեն մասնագիտական ծառայությունը ծանրաբեռնված է ոստիկանությանը ոչ բնորոշ գործառույթներով (անձնագրերի և վիզաների տրամադրում, ավտոտրանսպորտային միջոցների հաշվառում, վարորդական վկայական ստանալու քննությունների ընդունում, վարորդական վկայականների տրամադրում և այլն)։ 

Ելնելով կառուցվածքային այնպիսի լուծման անհրաժեշտությունից, որը հնարավորություն կտա հստակ տարանջատել քաղաքացիական բնույթի ծառայության իրականացումը ոստիկանական գործառույթների իրականացումից, Ոստիկանության բարեփոխումների ռազմավարությամբ նախատեսվում է ստեղծել միասնական նախարարություն։ Որպես ոստիկանության արդյունավետ գործունեության մոդել՝ առաջարկվում է այն համապատասխան ինքնուրույն կարգավիճակով նախատեսել նախարարության կառուցվածքում՝ սահմանելով նախարարությանը ոստիկանության ենթակայությունը, դրա կառուցակարգերը, և համապատասխանաբար՝ փոփոխելով ոստիկանության կառուցվածքն ու հստակեցնելով գործառույթները։ Ներկայիս ոստիկանության որոշ ստորաբաժանումներ, որոնց գործառույթները հիմնականում հանգում են հանրությանը ծառայությունների մատուցմանը, դուրս կգան ոստիկանության կառուցվածքից և կներառվեն նախարարության կառուցվածքում։ 

Կանոնակարգման և տարանջատման կարիք ունի նաև ոստիկանության գործունեության վերահսկողությունը և ներգերատեսչական հսկողությունը։ «Ոստիկանության մասին» օրենքի 42-րդ հոդվածի համաձայն՝ ոստիկանության գործունեության նկատմամբ վերահսկողությունն իրականացնում է վարչապետը։ Ոստիկանության՝ նախարարության կառուցվածքում լինելու պայմաններում նման գործառույթի իրականացումը կվերապահվի նախարարին, որպիսի պայմաններում վերջապես կլինի այնպիսի անձ, որն իր անմիջական լիազորությունների իրականացման կապակցությամբ քաղաքական պատասխանատվություն կկրի ոստիկանության գործունեության համար։ 

Պարեկային ծառայության և մեկ միասնական Օպերատիվ կառավարման կենտրոնի (ՕԿԿ) ստեղծում 

Հասարակական անվտանգության ապահովման ոլորտում, ինչպես նաև հասարակություն-ոստիկան առողջ կապ ունենալու համատեքստում ոստիկանության առջև ծառացած են մի շարք մարտահրավերներ 

Մինչ բարեփոխումների մեկնարկը, ոստիկանության արտաքին ծառայությունն իրականացվում էր Ճանապարհային ոստիկանության և Պարեկապահակակետային ծառայության միջոցով, որոնք թե´ հանցագործությունների կանխման, նախականխման և թե´ դրանց հակազդման տեսանկյունից ունեին տարբեր և միմյանց հետ չկապակցված արձագանքման մեթոդներ ու գործողությունների ոչ բավարար մակարդակի համակարգում, ուստի և արտաքին ծառայությունների անբավարար արդյունավետություն։ Բացի դա, այս երկու արտաքին ծառայությունների գործելակերպում հստակորեն բացակայում է ժամանակակից ոստիկանությանը բնորոշ քաղաքացիակենտրոն ծառայություն մատուցելու մոտեցումը, որի պատճառներն արմատավորված են հիմնականում մասնագիտական կրթության և շարունակական վերապատրաստման ծրագրերի մեջ։ Արտաքին այս ծառայությունների միավորմամբ կլուծվի նաև մեկ կենտրոնից ռեսուրսների ծախսարդյունավետ կառավարման խնդիրը։ Նշված հաշվառմամբ նոր Պարեկային ծառայությունը կիրականացնի հասարակական կարգի և հասարակական անվտանգության ապահովումը, ճանապարհային երթևեկության և տրանսպորտային միջոցների շահագործման անվտանգության ապահովումը, տուժած անձանց անհետաձգելի բժշկական օգնության և հոգեբանական աջակցության ցուցաբերումը, ինչպես նաև օրենքով սահմանված այլ գործառույթներ:

Արդյունքում, նոր Պարեկային ոստիկանության ստեղծմամբ և ամբողջ հանրապետությունում գործարկմամբ կրճատվելու են Ճանապարհային ոստիկանությունն ու ՊՊԾ ստորաբաժանումները։ 

Ոստիկանության պարեկային ստորաբաժանման առանցքային ենթակառուցվածքը միասնական Օպերատիվ կառավարման կենտրոնն է

Օպերատիվ կառավարման կենտրոնը հանդիսանում է իրավախախտումների և պատահարների վերաբերյալ հաղորդումներ ընդունող օպերատոր, որն այդ հաղորդումների բնույթի վերլուծության հիման վրա ապահովում է նաև պարեկային ոստիկանության ուժերի և միջոցների կառավարումը: Կենտրոնին հասանելի են լինելու հասարակական վայրերում տեղադրված բոլոր տեսանկարահանող սարքերը, ոստիկանության և այլ մարմինների տեղեկատվական այն շտեմարանները, որոնք անհրաժեշտ են անհետաձգելի օպերատիվ-հետախուզական միջոցառումներ իրականացնելու համար: Կենտրոնն ունենալու է փրկարար ծառայության (911) և շտապ օգնության (1-03) օպերատիվ կենտրոնների մշտական հենակետեր:

Օպերատիվ կառավարման կենտրոնի խնդիրներն են լինելու քաղաքացիներից ստացված ահազանգերի սպասարկումը, Պարեկային ծառայության օպերատիվ կառավարումը, ոստիկանական ծառայությունների տեղեկատվական-վերլուծական ապահովումը և ոստիկանության ուժերի համատեղ գործողությունների համակարգումը:

Ոստիկանության զորքերի ապառազմականացում   

Ի թիվս հիմնական ոստիկանական գործառույթների, ոստիկանության զորքերի առջև դրված է նաև Հայաստանի Հանրապետության պաշտպանությանը մասնակցելու խնդիր: Այսպիսով, ոստիկանության զորքերին բնորոշ է արտաքին անվտանգության և իրավակարգի ապահովման պետական ֆունկցիաների (համապատասխանաբար արտաքին և ներքին) զուգակցում, որը բացարձակ չի բխում ոստիկանության առջև օրենքով դրված խնդիրներից: Ոստիկանության զորքերում ծառայություն անցնելու կարգը գտնվում է ռազմաիրավական օրենսդրության տիրույթում, մասնավորապես, լինելով ոստիկանության կառուցվածքային ստորաբաժանում՝ ծառայությունն իրականացվում է «Զինվորական ծառայության և զինծառայողի կարգավիճակի մասին» օրենքով և դրանից բխող ենթաօրենսդրական ակտերով: Ըստ էության, ոստիկանության զորքերը Զինված ուժերի մաս են և այս իմաստով՝ ոստիկանության ռազմականացման հիմնական նախադրյալը: 

Նկատի ունենալով ոստիկանության զորքերի հնարավորությունների օգտագործման առանձնահատկությունները՝ առաջարկվում է օրենքով այն նախատեսել որպես ոստիկանական ստորաբաժանում, որի կազմակերպման և գործունեության կարգն այլևս չի կարգավորվելու ռազմական օրենսդրական ակտերով: Նման փոփոխությունը պահանջելու է կառուցվածքային և օրենսդրական շտկումներ, բայց և արդյունքում փոխելու է հանրություն-ոստիկանություն հարաբերությունների էությունը՝ ոստիկանության զորքերն ավելի մոտեցնելով թափանցիկ ու պատասխանատու գործելակերպի և պահանջվող զգայունության՝ մարդու իրավունքների պաշտպանության հարցերի նկատմամբ: Այսպիսով, ոստիկանության ապառազմականացումը տեղի է ունենալու նախ և առաջ ոստիկանության զորքերի կարգավիճակի փոփոխությամբ

Հասարակական կարգի պահպանություն

Ոստիկանության զորքերում համապատասխան աուդիտի անցկացումից հետո, եթե պարզվի, որ անհրաժեշտ է ունենալ որոշակի թվով բազմության վերահսկողության (հասարակական կարգի պահպանության) ջոկատներ, ուրեմն պետք է ոստիկանության զորքերի մի մասին վերապատրաստել և ուղղորդել այս հատված: Հաշվի առնելով, որ բազմության վերահսկողությունն ու հասարակական կարգի պահպանումը դարձել են առավելապես ոչ բռնի գործողություններ, այս կադրերի պատրաստման գործում կարևոր տեղ են զբաղեցնում մտավոր պատրաստվածությունը, սցենարների զարգացման, արագ արձագանքման, բանակցությունների և այլ հմտությունների տիրապետումը:

Նոր քրեական ոստիկանության մոդելը

Ի տարբերություն հետաքննության այլ մարմինների` Հայաստանի Հանրապետության ոստիկանությունը, հանդիսանալով հետաքննության հիմնական մարմին, լիազորված է հետաքննություն իրականացնել Քրեական օրենսգրքով նախատեսված արարքներ կատարելու բոլոր դեպքերով: Այս հանգամանքը փաստում է այնպիսի ոստիկանություն ունենալու ձգտման մասին, որը բավարար ռեսուրսների է տիրապետում ենթադրյալ հանցագործությունների որոշ դեպքերով օբյեկտիվ ճշմարտությունը վեր հանելու գործում: Հաճախ ենթադրյալ հանցագործության մի շարք դեպքերի վերաբերյալ քննություն կատարելիս Քննչական կոմիտե փոխանցված գործերով քննիչը մեխանիկական կերպով կրկնում է նույն գործողությունները, որոնք մինչ այդ կատարվել են ոստիկանության հետաքննիչների կողմից, այդ թվում՝ անձինք հավելյալ ստիպված են լինում ներկայանալու իրավապահ մարմին։

 

Ոստիկանության տրամադրության տակ եղած ռեսուրսների արդյունավետ կիրառման նպատակով, ոստիկանության բարեփոխումների ռազմավարությունը նախատեսում է քրեական ոստիկանության ծառայողներին ապահովել բավարար լիազորություններով՝ հանցագործությունների ամբողջական քննության համար։ Ընդ որում, քննարկման առարկա կարող է դառնալ միջազգայնորեն ոստիկանության կողմից քրեական գործերի քննության երկու մոդել։

Մոդելների ընտրության հարցը կարող է պայմանավորվել քննչական մարմինների քանակով և իրավապահ համակարգում դրանց դասավորվածությամբ։ Մի դեպքում ոստիկանությունում կարող է վերականգնվել քննիչների գործառույթը և քննչական ստորաբաժանումը, ինչը իրավապահ դաշտում ևս մեկով կավելացնի նախաքննական մարմինների թիվը։ Նման մոտեցումը տրամաբանորեն կշարունակի Քրեական դատավարության նոր օրենսգրքի նախագծի այն տրամաբանությունը, որ քրեական գործերի քննության լիազորությամբ օժտված են լինելու միայն քննիչները։ Որպես այլընտրանք՝ կարող է դիտարկվել ոստիկանության ծառայողների կողմից գործող Քրեական դատավարության օրենսգրքի շրջանակներում հետաքննությամբ քրեական գործի ամբողջական քննությունը և դրա ընթացքը լուծելը։

Համայնքային ոստիկանության վերաիմաստավորում

Համայնքային ոստիկանության գործառույթների ոչ ճիշտ կազմակերպման արդյունքում քաղաքացու վստահությունը վայելող ինստիտուտը չստացվեց կայացնել և համայնքային ոստիկանությունը, ըստ էության, գործառութային իմաստով հիմնականում նույնացավ խորհրդային ժամանակի միլիցիայի կազմում գործող նախկին թաղային տեսուչների գործառույթների հետ։ Բացի այս, գործնականում համայնքային ոստիկանության գործառույթները որոշ դեպքերում կրկնում կամ մասամբ համընկնում են  ոստիկանության մյուս ծառայությունների գործառույթների հետ, ինչի արդյունքում համայնքային ոստիկանն արդյունավետորեն չի կատարում իր առջև դրված խնդիրները։

Ոստիկանության բարեփոխումների արդյունքում համայնքային ոստիկանության հիմնական գործառույթները կազմելու են`

  • սպասարկվող վարչական տարածքում իրավախախտումների հայտնաբերումը, վարչական իրավախախտումների քննությունը,
  • օրենքով նախատեսված դեպքերում և կարգով` անհատական պրոֆիլակտիկ միջոցների կիրառումը,
  • աջակցությունը ոստիկանության օպերատիվ-հետախուզական գործունեություն իրականացնող, հետաքննչական և այլ ստորաբաժանումներին,
  • ամենօրյա կապը համայնքի բնակչության հետ, սերտ համագործակցությունը տեղական ինքնակառավարման մարմինների և քաղաքացիական հասարակության ներկայացուցիչների հետ:

Առաջարկվող գործառույթների իրականացումը հնարավոր է ներդրվող Պարեկային ծառայության և նոր պարեկային ոստիկանի կողմից ծառայության իրականացման ընթացքում։ 

 Միջազգային համագործակցություն

Հաշվի առնելով միջազգային հանցավորության բնույթն ու այս ոլորտի այլ առանձնահատկությունները՝ ոստիկանության ոլորտի բարեփոխումները պահանջում են հստակ համակարգում ու փոխգործելիություն ինչպես տեղական դերակատարների, այնպես էլ միջազգային գործընկերների հետ:

Այս համատեքստում առանձնահատուկ տեղ են զբաղեցնում ՀՀ ոստիկանության՝ միջազգային համագործակցության շրջանակի ընդլայնումը մի շարք միջազգային կառույցներում ու կազմակերպություններում։ ՀՀ-ԵՄ համապարփակ և ընդլայնված գործընկերության համաձայնագրի իրականացման և ընդհանրապես ԵՄ և ԵՄ անդամ պետությունների հետ բազմաոլորտ համագործակցությունը կարևոր նշանակություն կունենա թե´ փորձի փոխանակման և թե´ մասնավորապես կազմակերպված  հանցավորության դեմ արդյունավետ պայքար իրականացնելու համար։ 

Զուգահեռաբար, անհրաժեշտ է երկկողմ մակարդակում խորացնել համագործակցությունը ՌԴ ներքին գործերի նախարարության հետ՝ ՌԴ ներքին գործերի նախարարության և Ոստիկանության միավորված կոլեգիայի ֆորմատով, ինչպես նաև համագործակցությունը ԱՊՀ մասնակից պետությունների ներքին գործերի նախարարությունների հետ՝ ԱՊՀ ՆԳՆ Խորհրդի շրջանակներում: 

Միևնույն ժամանակ, հարկ է խորացնել երկկողմ և բազմակողմ համագործակցությունն այլ օտարերկրյա պետությունների գործընկեր կառույցների և միջազգային կազմակերպությունների հետ, մասնավորապես՝ Միգրացիայի միջազգային կազմակերպության, Եվրոպայի խորհրդի, ԵԱՀԿ-ի, ՆԱՏՕ-ի, ԵԱՏՄ-ի, ՀԱՊԿ-ի, Եվրոպական ոստիկանական քոլեջի (CEPOL) և այլ միջազգային կազմակերպությունների հետ: 

Առանձնապես կարևորվում է նաև ԱՄՆ Դաշնային հետաքննությունների բյուրոյի, նահանգային իրավապահ և ոստիկանական կառույցների և, հատկապես, ԱՄՆ թմրամիջոցների դեմ պայքարի և իրավապահ համագործակցության գրասենյակի հետ համագործակցության խորացումը։

Ռազմավարության և գործողությունների ծրագրի լիարժեք և արդյունավետ իրագործումն ապահովելու նպատակով ՀՀ վարչապետի որոշմամբ ստեղծվել է Ոստիկանության բարեփոխումների համակարգող խորհուրդը (Խորհուրդ), որը ղեկավարվում է վարչապետի կողմից և ներառում ոլորտը համակարգող փոխվարչապետին ու բոլոր շահագրգիռ պետական մարմիններին, քաղաքական ուժերի ու քաղաքացիական հասարակության ներկայացուցիչներին: 

Ռազմավարության և գործողությունների ծրագրի ընթացքի մշտադիտարկումը և գնահատման գործառույթներն իրականացնում է ոստիկանությունը, իսկ Ներքին գործերի նախարարության ձևավորումից հետո՝ նախարարությունը (Խորհրդի քարտուղարություն), որը յուրաքանչյուր տարվա վերջում մշտադիտարկման ու գնահատման արդյունքները ներկայացնում է Խորհրդին՝ հիմք ստեղծելով քաղաքական քննարկումներ մեկնարկելու ռազմավարության ու գործողությունների ծրագրի ընթացքի վերաբերյալ:

Պրոբացիա

Հայաստանի Հանրապետությունում քրեական արդարադատության և պատիժների համակարգում հիմնարար բարեփոխումների փուլի սկիզբը հիմնականում դրվեց վերջին ժամանակների իրավական և դատական բարեփոխումներով: 

Այդ բարեփոխումների համար առանցքային նշանակություն ունեցավ Հայաստանի Հանրապետության նախագահի 2012 թ․ հունիսի 30-ի «ՀՀ իրավական և դատական բարեփոխումների 2012-2017 թվականների ռազմավարական ծրագիրը և ծրագրից բխող միջոցառումների ցանկը հաստատելու մասին» ՆԿ-96-Ա կարգադրության (այսուհետ՝ Ծրագիր) ընդունումը: Ծրագիրն ուղղված էր Հայաստանում իրավունքի գերակայության և ժամանակակից իրավական պետության չափանիշներին համապատասխանող իրավական համակարգի ամրապնդմանը: 

Այդ հիմնական նպատակի իրագործման համար Ծրագիրը նախատեսում էին բարեփոխումներ մի շարք ուղղություններով, այդ թվում՝ քրեական արդարադատության և քրեական պատիժների համակարգի արդյունավետության բարձրացում: Նշված հիմնական ուղղություններով իրականացված միջոցառումների արդյունքում, մասնավորապես՝ 

  1. ընդունվել է «Պրոբացիայի մասին» օրենքը,
  2. օրենսդրական մակարդակում բարեփոխվել է պատիժը կրելուց պայմանական վաղաժամկետ ազատվելու ինստիտուտը, 
  3. օրենսդրական մակարդակում հստակեցվել են պատժի կրման հետ անհամատեղելի համարվող հիվանդությունների ցանկն ու դրանց չափորոշիչները և համապատասխանեցվել են հիվանդությունների միջազգային դասակարգման տասներորդ վերանայված տարբերակին:

Այդուհանդերձ, հարկ է փաստել, որ Ծրագրի շրջանակներում իրականացված քայլերն արձանագրեցին առաջընթաց միայն օրենսդրական հարթությունում՝ ամբողջ ծավալով չապահովելով դրանց գործնական կիրառումը: 

ՀՀ կառավարության ծրագրում շեշտադրվել է, որ շարունակական քայլեր են ձեռնարկվելու ազատությունից զրկված անձանց հիմնական իրավունքների երաշխավորման, այդ թվում՝ արտաքին աշխարհի հետ կապի ամրապնդման, պահման պայմանների բարելավման, նրանց տրամադրվող բժշկական օգնության և սպասարկման որակի բարձրացման, վերասոցիալականացման գործընթացի արդյունավետության բարձրացման նպատակով: Կառավարությունը վճռական է վերականգնողական արդարադատության սկզբունքների արմատավորման հարցում: Այս համատեքստում կառավարությունը միջոցներ է ձեռնարկելու նաև ազատազրկման այլընտրանք հանդիսացող պատիժների և կալանավորմանն այլընտրանք հանդիսացող խափանման միջոցների կիրառման համար անհրաժեշտ օրենսդրական երաշխիքների նախատեսման, դրանց գործնական կիրառման համար անհրաժեշտ միջոցների ապահովման ուղղությամբ, ինչպես նաև քաջալերելու նման միջոցների կիրառումը: 

Հարկ է նշել, որ  միջազգային իրավական մի շարք փաստաթղթերով ևս ամրագրվել է (մասնավորապես` «Մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության մասին» եվրոպական կոնվենցիա, «Խոշտանգումների և անմարդկային կամ արժանապատվությունը նվաստացնող վերաբերմունքի կամ պատժի կանխարգելման մասին» եվրոպական կոնվենցիա, «Խոշտանգումների և այլ դաժան, անմարդկային կամ արժանապատվությունը նվաստացնող վերաբերմունքի կամ պատժի դեմ» ՄԱԿ-ի կոնվենցիա, Բանտարկյալների հետ վարվեցողության նվազագույն ստանդարտ կանոններ, Եվրոպական բանտային կանոններ և այլ միջազգային փաստաթղթեր) միջազգային չափանիշներին համահունչ քրեակատարողական և պրոբացիայի համակարգ, ինչպես նաև կալանավորված անձանց և դատապարտյալների իրավունքների պաշտպանության ապահովման պատշաճ համակարգ ունենալու անհրաժեշտության պահանջ: 

Այս համատեքստում հատկապես մեծ կարևորություն ունեն Եվրոպայի խորհրդի Խոշտանգումների և անմարդկային կամ արժանապատվությունը նվաստացնող վերաբերմունքի կամ պատժի կանխարգելման եվրոպական կոմիտեի (այսուհետ՝ ԽԿԿ) զեկույցներում արձանագրված խնդիրների գործնական լուծումը և Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի իրավական դիրքորոշումների իրացման ուղղությամբ հստակ միջոցառումների իրականացումը: ԽԿԿ-ն Հայաստանի վերաբերյալ իր վերջին՝ 2015 թվականի զեկույցում առաջարկել է Հայաստանի Հանրապետությանը շարունակել ձեռնարկել արդյունավետ միջոցներ, որպեսզի ապահովի ազատությունից զրկված անձանց պահելու պայմանների՝ մարդու իրավունքների միջազգային ստանդարտների, այդ թվում՝ ՄԱԿ-ի՝ Բանտարկյալների հետ վարվեցողության նվազագույն ստանդարտ կանոնների (Նելսոն Մանդելայի կանոններ) ամբողջական կատարումը, մասնավորապես՝

1) քրեակատարողական հիմնարկներում ուժեղացնել կյանքի պայմանները բարելավելուն ուղղված ջանքերը և այլ խնդիրների շարքում լուծել կյանքի անհավասար պայմանների խնդիրը, ապագայում ուժեղացնել գերծանրաբեռնվածությունը կանխարգելելուն ուղղված միջոցները, մասնավորապես՝ ազատությունից զրկելու հետ չկապված միջոցները՝ որպես ազատազրկման այլընտրանք ավելի լայնորեն կիրառելու միջոցով՝ ազատությունից զրկելու հետ չկապված միջոցների վերաբերյալ ՄԱԿ-ի նվազագույն ստանդարտ կանոնների (Տոկիոյի կանոններ) լույսի ներքո,

2) բարելավել առողջապահության, այդ թվում՝ հոգեբուժական օգնության մատչելիությունը և որակը բոլոր ազատազրկման վայրերում, այդ թվում՝ ցմահ ազատազրկման դատապարտված բանտարկյալների համար, տրամադրել համապատասխան բժշկական սարքավորումներ, ավելացնել մասնագիտական բժշկական անձնակազմի թիվը կալանավորվածներին պահելու բոլոր վայրերում և ապահովել նրանց անկախությունն ու անկողմնակալությունը,

3) արդյունավետորեն իրականացնել պրոբացիայի իրավական և ինստիտուցիոնալ կարգավորումը, ընդունել դատապարտյալների՝ առողջության հիմքով վաղաժամկետ ազատման հստակ ընթացակարգ, ապահովել նման խնդրանքների պատշաճ ուսումնասիրությունը համապատասխան հանձնաժողովի կողմից, սահմանել վաղաժամկետ ազատման, պայմանական վաղաժամկետ ազատման պահանջների ուսումնասիրության համար պատասխանատու հանձնաժողովների բացասական որոշումների դեմ բողոքարկելու հնարավորություն և հասցեագրել նրանց անկախությունը և անկողմնակալությունը՝ ի թիվս այլոց ապահովելով այդ հանձնաժողովների ավելի հավասարակշռված անդամակցություն, մշակել և շարունակել ամրապնդել սոցիալական վերականգնմանը և ազատմանը նախապատրաստելուն ուղղված գործող ծրագրերը՝ ազատումից հետո դատապարտյալների սոցիալական վերաինտեգրումն ապահովելու նպատակով:

ՀՀ քրեական արդարադատության համակարգում առկա խնդիրներին հաճախ անդրադարձ է կատարվում նաև Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի՝ Հայաստանի Հանրապետությանը վերաբերող մի շարք վճիռներում, որոնք վերաբերում են կալանավորված անձանց և դատապարտյալների իրավունքների և ազատությունների պաշտպանության պատշաճ երաշխավորմանը՝ նրանց պահման պայմաններին, բժշկական օգնություն և սպասարկում տրամադրելուն և այլն:

 Մասնավորապես, Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի՝ «Աշոտ Հարությունյանն ընդդեմ Հայաստանի», «Դավթյանն ընդդեմ Հայաստանի» վճիռներով մատնանշվում է ազատությունից զրկված անձանց իրավունքների ապահովման, մասնավորապես՝ ֆիզիկական անձեռնմխելիության, այդ թվում՝ անհրաժեշտ բժշկական օգնություն տրամադրելու, անհրաժեշտ դեղամիջոցների առկայությունը երաշխավորելու միջոցով նրանց պաշտպանելու պարտականության ապահովման անհրաժեշտությունը, իսկ «Կիրակոսյանն ընդդեմ Հայաստանի»,  «Կարապետյանն ընդդեմ Հայաստանի», «Թադևոսյանն ընդդեմ Հայաստանի» գործերով Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանն անձնական նվազագույն տարածքի բացակայության առնչությամբ արձանագրել է Մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության եվրոպական կոնվենցիայի 3-րդ հոդվածի խախտում:

ՀՀ քրեակատարողական և պրոբացիայի ոլորտի 2019-2023 թթ․  ռազմավարության շրջանակներում ՀՀ կառավարության նպատակն է օրենսդրական բարեփոխումներից զատ կատարելագործել քրեակատարողական և պրոբացիայի ոլորտում առկա պրակտիկան՝ հիմքում ունենալով դատապարտյալների և պրոբացիայի շահառուների իրավունքների պաշտպանությունը և նրանց վերասոցիալականացումը, քրեական ենթամշակույթի հաղթահարումը, կրկնահանցագործության նվազեցումը, կոռուպցիայից զերծ մշակույթի ձևավորումը: 

Քրեակատարողական և պրոբացիայի համակարգում իրավիճակը բարելավելու, ինչպես նաև քրեական պատիժների նպատակային իրագործումն առավել արդյունավետ դարձնելու համար ՀՀ կառավարությունը՝ ՀՀ քրեակատարողական և պրոբացիայի ոլորտի 2019-2023 թթ․  ռազմավարության շրջանակներում որոշեց, որ պետք է թիրախավորվեն հետևյալ առանցքային նպատակները՝ 

1) միջազգային չափանիշներին համահունչ մարդու և քաղաքացու հիմնական իրավունքների և ազատությունների պաշտպանության մեխանիզմների կատարելագործումը, 

2) դատապարտյալների պահման պայմանների բարելավումը,

3) անչափահաս դատապարտյալների պահման պայմանների բարելավումը, 

4) քրեակատարողական հիմնարկներում գտնվող հաշմանդամություն ունեցող անձանց համար մատչելի պայմանների ապահովումը,

5) քրեակատարողական հիմնարկներում գտնվող անձանց բժշկական օգնության և սպասարկման պայմանների բարելավումը,

6) դատապարտյալների և պրոբացիայի շահառուների վերասոցիալականացումը,

7) քրեակատարողական հիմնարկների օպտիմալացումն ու արդիականացումը,

8) քրեակատարողական ծառայության և քրեակատարողական հիմնարկների կառավարման մոդելի և կադրային քաղաքականության կատարելագործումը,

9) կոռուպցիայից զերծ մշակույթի ձևավորումը, 

10) պրոբացիայի ծառայության գործունեության արդյունավետության բարձրացումը,

11) կադրային քաղաքականության վերանայումը:

Վերոգրյալի արդյունքում քրեակատարողական և պրոբացիայի համակարգում բարեփոխումների ձեռնարկման վերջնական նպատակներն ու ակնկալվող արդյունքներն են լինելու պատժի նպատակների արդյունավետ իրացումը, քրեակատարողական հիմնարկներում գտնվող անձանց իրավունքների և ազատությունների պաշտպանության գործուն երաշխիքների առկայությունը, վերասոցիալականացմանն ուղղված համալիր և արդյունավետ միջոցառումների շարունակական իրականացումը, քրեակատարողական հիմնարկներում անձանց պահման պայմանների էական բարելավումը, կառավարման արդյունավետ համակարգի առկայությունը, քրեակատարողական և պրոբացիայի ծառայողների համար սոցիալական ապահովության բավարար երաշխիքների առկայությունը:  

Առավել մանրամասն կարելի է տեսնել ՀՀ կառավարության 2019 թ․ նոյեմբերի 28-ին «Հայաստանի Հանրապետության քրեակատարողական և պրոբացիայի ոլորտի 2019-2023 թվականների ռազմավարությունը, դրա իրականացման 2019-2023 թվականների միջոցառումների ծրագիրը, ծրագրի ֆինանսական գնահատականը և ծրագրի կատարումը համակարգող խորհրդի ձևավորման և գործունեության կազմակերպման կարգը հաստատելու մասին» N 1717-Լ որոշման հավելվածներում։

Իսկ ՀՀ քրեակատարողական և պրոբացիայի ոլորտի քառամյա ռազմավարության 2020 թ․ մանրամասն տարեկան հաշվետվությունը կարող եք դիտել հետևյալ հղման ներքո։

Հակակոռուպցիոն քաղաքականություն

Կոռուպցիա, սահմանում, գնահատման ցուցիչներ

Կոռուպցիայի սահմանում

«Թրանսփարենսի Ինթերնեյշնլ» (ԹԻ) միջազգային հակակոռուպցիոն կազմակերպության սահմանման համաձայն` կոռուպցիան ի պաշտոնե տրված իշխանական լիազորությունների չարաշահումն է` անձնական օգուտ ստանալու նպատակով:

ԹԻ-ն նաև տարբերակում է կոռուպցիան «ըստ կանոնների» և «ընդդեմ կանոնների»: Առաջին դեպքում կաշառք է տրվում առավել բարեհաճ վերաբերմունքի արժանանալու նպատակով` մի բանի համար, որ կաշառք ստացողը պարտավոր է կատարել օրենքով սահմանված կարգով: Երկրորդ դեպքում կաշառքը տրվում է այնպիսի ծառայության համար, որը կաշառք ստացողը իրավունք չունի տրամադրելու: 

Համաձայն «Կոռուպցիայի մասին քաղաքացիական իրավունքի կոնվենցիայի»՝ «կոռուպցիա» նշանակում է` ուղղակիորեն կամ անուղղակիորեն կաշառք կամ որևէ անհիմն օգուտ կամ այդպիսի օգուտի խոստում պահանջելը, առաջարկելը, տալը կամ ընդունելը, որը խախտում է կաշառք, անհիմն օգուտ կամ այդպիսի օգուտի խոստում պահանջողի կողմից ցանկացած պարտականության պատշաճ կատարումը կամ պահանջվող վարքագիծը: 

Հայաստանում կոռուպցիայի մակարդակի գնահատականը

Հայաստանում կոռուպցիայի մակարդակի գնահատման նպատակով օգտագործում են առավել հանրահայտ և Հայաստանի իրական կյանքում օգտագործվող ցուցանիշների համակարգ: Դրանց մեծ մասը կիրառվում է ինչպես հակակոռուպցիոն ռազմավարության մշակման, երկրի ընդհանուր տնտեսական առաջընթացի նկարագրման, կառավարման արդյունավետության, այնպես էլ միջազգային կազմակերպությունների հետ համագործակցության ապահովման, կոռուպցիայի կրճատման նպատակով ստանձնած երաշխավորությունների կատարումը գնահատելու համար: Այս տեսանկյունից, առավել տարածվածը «Թրանսփարենսի Ինթերնեշնլի»՝ կոռուպցիայի ընկալման համաթիվն է: Համաթիվը տալիս է կոռուպցիայի հարաբերական աստիճանի տարեկան պատկերը՝ դասակարգելով պետություններն ըստ համաթվի արժեքների (0-10 միավորներ, որտեղ 0-ն առավել կոռումպացված է, 9-ը՝ չկոռումպացվածը): 

2012 թվականին «Թրանսփարենսի Ինթերնեշնլը» վերանայեց համաթվի հաշվարկման համար օգտագործվող մեթոդաբանությունը։ Համաթիվը գնահատում է կոռուպցիայի մակարդակը հասարակական ընկալումներում: Համաթվի փոփոխության միջակայքն է 0-ից 100-ը: Որքան բարձր է գնահատականը, այնքան հասարակության ընկալումներում քիչ կոռումպացված է համարվում տվյալ երկիրը: ԹԻ-ի կողմից հաշվարկվող «Կոռուպցիայի ընկալման համաթիվը» (ԿԸՀ) գնահատում է պետության կառավարման այն առանձնահատկությունները, որոնք շաղկապված են կոռուպցիայի մակարդակի հետ և ունակ են բացատրել կոռուպցիայի աճի կամ նվազման պատճառները: Կոռուպցիայի ընկալման համաթվի ուսումնասիրության ենթարկված 180 երկիր ներառող ԿԸՀ դասակարգման 2020 թ. աղյուսակում Հայաստանը Հորդանանի և Սլովակիայի հետ կիսում է 60-ից 62-րդ տեղերը (2019 թ. ՀՀ-ն 42 միավորով 180 երկրների շարքում կիսում էր 77-ից 79-րդ տեղերը): Երկրի ԿԸՀ-ն 2012-ից 2018 թթ․, համապատասխանաբար, կազմել է 34-ից 35 միավոր, մինչդեռ 2018-ից 2020 թթ․ ընթացքում տեղի է ունեցել համաթվի կտրուկ աճ՝ 35-ից 49 միավորի շրջանակներում։

Համաշխարհային բանկի ինստիտուտի (ՀԲԻ) «Կոռուպցիայի վերահսկման համաթիվը» արտահայտում է հասարակական ընկալումները, թե որքանով են իշխանություններն իրենց դիրքն օգտագործում մասնավոր շահերի առաջխաղացման համար, որքանով են նրանք ընդգրկված խոշոր և փոքր չափի կոռուպցիայում, որքանով է «պետությունը գրավված» վերնախավերի և մասնավոր շահեր հետապնդող շրջանակների կողմից: Ըստ Համաշխարհային բանկի՝ Համաշխարհային կառավարման ցուցանիշների (2019 թվական)՝ «կոռուպցիայի վերահսկման համաթվի մասով» Հայաստանն ունի մոտ 50 տոկոսային միավոր (0-ն՝ ամենացածր ցուցանիշն է, իսկ 100-ը՝ ամենաբարձրը): 2017 թ.  32.69 տոկոսային միավորի նկատմամբ աճը կազմել է շուրջ 17 տոկոսային միավոր: Լրացուցիչ տեղեկությունների համար այցելեք։

2018 թ․-ից հետո հայաստանցիների հակակոռուպցիոն ընկալումների և վարքագծի փոփոխությունը գնահատելու նպատակով 2019-ին ԹԻ-ի պատվերով «Հետազոտական ռեսուրսների կովկասյան կենտրոն-Հայաստանի» (ՀՌԿԿ-Հայաստան) կողմից իրականացվել է Հայաստանի տնային տնտեսությունների շրջանում կոռուպցիայի վերաբերյալ հանրային կարծիքի հետազոտություն, որի արդյունքները ցույց են տվել, որ կոռուպցիան դեռևս շատ է մտահոգում հայաստանցիներին: Հարցման մասնակիցների 90%-ը կոռուպցիան համարել է լուրջ հիմնախնդիր Հայաստանի հանրային ոլորտի համար (36.5%-ը՝ չափազանց, 28.3%-ը՝ բավականին և 25.3%-ը՝ որոշ չափով), իսկ նրանց գերակշիռ մեծամասնությունը (81.4%) համամիտ է, որ կոռուպցիան չարիք է և այն պետք է վերացնել: Հարցվածների 43%-ը նշել է, որ կոռուպցիան առավել տարածված է միջին օղակի պաշտոնատար անձանց շրջանում, իսկ 26%-ի կարծիքով այն առավել հաճախ հանդիպում է ցածր օղակներում: Հարցվածների գրեթե կեսն այն կարծիքին է, որ Հայաստանում ամենակոռումպացված կառույցը դատարաններն են (49%): Դրանց հաջորդում են ԶԼՄ-ները (44%) և դատախազությունը (43%): Հարցվածների 75%-ը «բնավ չկոռումպացված» է համարել ՀՀ վարչապետին, իսկ 57%-ը՝ ՀՀ նախագահին՝ իր աշխատակազմով: Կոռուպցիայի հիմնական դրդապատճառների թվում հարցվածները մատնանշել են գործընթացն արագացնելը (26.7%), խնդրի լուծման օրինական տարբերակի բացակայությունը (16.1%), օրենքով սահմանված ավելի խոշոր վճարումներից խուսափելը (14.4%):

Հակակոռուպցիոն քաղաքականություն, ռազմավարություններ

Հայաստանում կոռուպցիայի դեմ պայքարի պետական քաղաքականությունն ամփոփվեց 2003 թ․ ընդունված ՀՀ առաջին հակակոռուպցիոն ռազմավարության մեջ, որը ընդունվեց ՀՀ կառավարության նոյեմբերի 6-ի թիվ 1522-Ն որոշմամբ: ՀՀ հակակոռուպցիոն ռազմավարությունը և դրա իրականացման 2003-2007 թթ. միջոցառումների ծրագիրը առավելապես կողմնորոշված էր դեպի կոռուպցիայի կանխարգելման միջոցառումների  օրենսդրական դաշտի կատարելագործումը` կարևորելով կոռուպցիայի դեմ պայքարում հասարակության լայն մասնակցությունը և հակակոռուպցիոն միջոցառումների մոնիտորինգի դերը: Ընդհանուր առմամբ, հակակոռուպցիոն ռազմավարության 2003-2007 թթ. միջոցառումների ծրագրի շրջանակներում կոռուպցիայի կանխարգելման ուղղությամբ ընդունվեցին ավելի քան հիսուն օրենքներ և ենթաօրենսդրական ակտեր, վավերացվեցին կոռուպցիայի դեմ պայքարի միջազգային կարևորագույն կոնվենցիաներն ու համաձայնագրերը, երկիրն անդամակցեց կոռուպցիայի դեմ պայքարի ուղղությամբ միջազգային համագործակցությունն ապահովող ամենահեղինակավոր կազմակերպություններին:

2004 թ. հունվարին Հայաստանն անդամակցեց Կոռուպցիայի դեմ պայքարի պետությունների խմբին (ԳՐԵԿՈ)-ին, իսկ այնուհետ ստորագրեց և վավերացրեց Եվրոպայի խորհրդի «Կոռուպցիայի մասին» քրեական իրավունքի և «Կոռուպցիայի մասին» քաղաքացիական իրավունքի կոնվենցիաները: 

Հայաստանը ներգրավվեց նաև Տնտեսական համագործակցության և զարգացման կազմակերպության (ՏԶՀԿ)՝ նախկին խորհրդային 8 երկրների համար նախաձեռնված «Ստամբուլի հակակոռուպցիոն գործողությունների պլան» ծրագրում: Այն կոչված է բարելավելու նշված երկրների հակակոռուպցիոն քաղաքականությունը միջազգային փորձագետների կողմից մշակված առաջարկությունների միջոցով: 2005 թ. ՀՀ-ն ստորագրել է ՄԱԿ «Կոռուպցիայի դեմ» կոնվենցիան, որը 2006 թ. վավերացվել է Ազգային ժողովի կողմից: Որպես կոնվենցիայի պահանջ՝ Հայաստանը ՄԱԿ Թմրամոլության և հանցավորության դեմ գրասենյակին է ներկայացնում ՄԱԿ «Կոռուպցիայի դեմ» կոնվենցիայի Հայաստանի ինքնագնահատման զեկույցները՝ վերջինիս կողմից նախապատրաստված հարցաշարերին համապատասխան:

Կոռուպցիայի դեմ պայքարի միջազգային կոնվենցիաների ընդունումը, ինչպես նաև հակակոռուպցիոն միջազգային նախաձեռնություններին անդամակցությունը կարևորագույն նախադրյալներ ձևավորեցին Հայաստանում հակակոռուպցիոն բարեփոխումների նախագծման և իրականացման համար։ 

Հայաստանի 2-րդ հակակոռուպցիոն ռազմավարությունը և միջոցառումների 2009-2012 թթ. ծրագիրն ընդունվել է 2009թ. հոկտեմբերի 8-ի ՀՀ կառավարության թիվ 1272-Ն որոշմամբ:  Ծրագրի հիմնական նպատակը Հայաստանում կոռուպցիայի ընդհանուր մակարդակի էական կրճատումն էր, իսկ ակնկալվող հիմնական արդյունքներն էին կոռուպցիայի համակարգային բնույթի վերացումը, կոռուպցիայի տարածվածության աստիճանի նշանակալի սահմանափակումը, քաղաքացիներին մատուցվող հանրային ծառայությունների որակի բարելավումը, սոցիալական արդարության ընկալման բարելավումը, քաղաքական համակարգի կայունության ամրապնդումը, երկրի տնտեսական մրցունակության բարձրացումը: 2009­-2012 թթ. հակակոռուպցիոն ռազմավարության իրականացման համար գործադրված ջանքերի շնորհիվ հնարավոր եղավ արձանագրել որոշ արդյունքներ: Այսպես, Համաշխարհային բանկի ինստիտուտի կողմից կիրառվող արդար կառավարման ցուցիչների շրջանակներում 2009­-2012 թթ. ընթացքում կայուն աճել են իրավունքի գերակայության և ձայնի լսելիության ու հաշվետվողականության ցուցանիշները:

Հանրային ծառայության ոլորտում 2012 թ. հունվարի 1-ից ուժի մեջ է մտել «Հանրային ծառայության մասին» ՀՀ օրենքը, որը կանոնակարգեց հանրային ծառայողների իրավունքների ու պարտականությունների, հավաքագրման, առաջխաղացման և պաշտոնաթողության, վարքագծի և շահերի բախման միասնական սկզբունքները: Օրենքով ձևավորվեց բարձրաստիճան պաշտոնատար անձանց էթիկայի հանձնաժողովը և գործարկվեց բարձրաստիճան պաշտոնատար անձանց գույքի, եկամուտների ու փոխկապակցված անձանց հայտարարագրման էլեկտրոնային համակարգը: Կանոնակարգվեցին ՀՀ բարձրաստիճան պաշտոնատար անձանց էթիկայի, շահերի բախման դեպքերի վարույթի իրականացման կարգերը։ Բարձրաստիճան պաշտոնատար անձանց էթիկայի հանձնաժողովի գործունեության արդյունքների մասին լրացուցիչ տեղեկությունների համար այցելեք այստեղ:

2012 թ. ապրիլի 17-ին Հայաստանը միացավ «Բաց կառավարման գործընկերություն» նախաձեռնությանը: Բաց կառավարման գործընկերությունը ստեղծվել է 2011 թ․ սեպտեմբերի 20-ին 8 հիմնադիր երկրների (Բրազիլիա, Ինդոնեզիա, Մեքսիկա, Նորվեգիա, Ֆիլիպիններ, Հարավային Աֆրիկա, Միացյալ Թագավորություն, Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներ) կողմից՝ թափանցիկ, հաշվետու և արդյունավետ կառավարում իրականացնելու նպատակով: Հայաստանը, միանալով այս նախաձեռնությանը, ստանձնել է մի շարք պարտավորություններ, որոնց շարքում են նաև հակակոռուպցիոն բարեփոխումներին միտված միջոցառումները: Մինչ օրս «Բաց կառավարման գործընկերության» շրջանակներում Հայաստանն ընդունել է 4 ազգային գործողությունների ծրագրեր։ ԲԿԳ ազգային ծրագրերի միջոցով շոշափելի բարեփոխումներ են իրականացվել տնտեսության կարևորագույն ոլորտներում՝ ապահովելու համար բաց կառավարման մարտահրավերները՝ հանրային ծառայությունների բարելավումը, հանրային ռեսուրսների առավել արդյունավետ կառավարումը, հանրային բարեվարքության խթանումը, հանրային վստահության բարելավումը:

ՀՀ կառավարության 2014 թ․ ապրիլի 10-ի թիվ 14-51 արձանագրային որոշմամբ հաստատված «Հանրային կառավարման համակարգում կոռուպցիայի դեմ պայքարի» հայեցակարգով սահմանվեցին հանրային կառավարման համակարգում հակակոռուպցիոն պայքարի խնդիրներն ու դրանց իրականացման ուղղությունը՝ այն է օրինավոր և բարեխիղճ հանրային ծառայողների դասի, արդյունավետ հանրային կառավարման, մասնակցային, թափանցիկ և հաշվետու կառավարման համակարգերի ձևավորումը։ 

Հայեցակարգով սահմանվեցին նաև հանրային կառավարման համակարգում հակակոռուպցիոն քաղաքականության իրականացման ինստիտուցիոնալ համակարգը, պատասխանատվության և քննության, հակակոռուպցիոն իրազեկման և կրթության, մոնիտորինգի և գնահատման համակարգի ոլորտներում հակակոռուպցիոն պայքարի կառուցակարգերը։

Վերոնշյալ հայեցակարգի հիմնադրույթներին համապատասխան, ՀՀ կառավարության 2015  թվականի սեպտեմբերի 25-ի թիվ 1141-Ն «Հայաստանի Հանրապետության հակակոռուպցիոն ռազմավարությունը և դրա իրականացման 2015-2018 թվականների միջոցառումների ծրագիրը հաստատելու մասին» որոշմամբ սահմանվեցին հակակոռուպցիոն քաղաքականության բարեփոխումների հիմնական ծրագրային նպատակներն ու  խնդիրները։

Հակակոռուպցիոն 3-րդ ռազմավարական ծրագրի հիմնական նպատակը կոռուպցիայի դեմ պայքարի միջազգային չափանիշներն իրագործելու միջոցով Հայաստանում կոռուպցիայի պրոգրեսիվ և հետևողական նվազեցմանը նպաստելն էր, պետական ​​կառավարման մարմինների նկատմամբ քաղաքացիների վստահության ամրապնդումն ու կոռուպցիայի նկատմամբ զրոյական հանդուրժողականության սկզբունքի խթանումը: Հակակոռուպցիոն ռազմավարությունն ուղղված էր բարեխիղճ և պատասխանատու պաշտոնյաների միջոցով կոռուպցիայի մակարդակի և տարածվածության նվազեցմանը, կոռուպցիայի դեմ պայքարին ուղղված գործընթացների նկատմամբ հանրային վստահության բարձրացմանը, հակակոռուպցիոն միջոցառումների իրականացման ընթացքում հանրության աջակցության ընդլայնմանը, ինչպես նաև կոռուպցիայի կանխարգելման առավել արդյունավետ և գործուն միջոցների կիրառմանը: ՀՀ հակակոռուպցիոն 3-րդ ռազմավարության հիմնական խնդիր էր սահմանված հանրային ծառայության ոլորտում կոռուպցիայի կանխարգելումը՝ կոռուպցիոն վարքագծի համար պատասխանատվության համարժեք միջոցների սահմանմանը, կոռուպցիոն վարքագծի դրսևորումների արդյունավետ քննությանը և հանրային վստահության բարձրացմանն ուղղված միջոցների համալիր կիրառումը:

 Հակակոռուպցիոն երրորդ ռազմավարության գործողությունների ծրագրի իրականացման առավել նշանակալի արդյունքներ են՝

  • 2017 թվականի հունիսի 9-ին ընդունված «Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի մասին» օրենքը  և հարակից օրենքներում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու մասին» օրենքների նախագծերի փաթեթը, որի համաձայն Հայաստանում 2019 թ․ ստեղծվեց անկախության երաշխիքներով օժտված հակակոռուպցիոն կանխարգելիչ մարմին:
  • 2018 թվականի մարտի 23-ին ընդունված «Հանրային ծառայության մասին» ՀՀ նոր օրենքը, որով ամբողջությամբ վերանայվել է հանրային ծառայության համակարգը, բարեփոխվել են կոռուպցիայի կանխարգելման համակարգի կարևորագույն տարրեր հանդիսացող բարեվարքության համակարգի, շահերի բախման, անհամատեղելիության պահանջների, այլ սահմանափակումների, նվերների ընդունման արգելքի կառուցակարգերը, սահմանվել է գույքի, եկամուտների և շահերի հայտարարագրման սկզբունքորեն նոր համակարգ:
  • 2017 թվականի հունիսի 9-ին ընդունված «Ազդարարման համակարգի մասին» և հարակից օրենքներում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու մասին ՀՀ օրենքների նախագծերի փաթեթը: Օրենսդրական փաթեթի շրջանակներում սահմանվել են ազդարարների պաշտպանության երաշխիքների, ինչպես նաև կոռուպցիոն դեպքերի բացահայտմանը, կոռուպցիոն դեպքեր բացահայտող մարմինների գործունեության արդյունավետության բարձրացմանը միտված գործուն կառուցակարգեր (անանուն հաղորդում ներկայացնելու մեխանիզմ): Միևնույն ժամանակ, վերը նշված օրենքի կենսագործումն ապահովելու նպատակով մշակվել և ՀՀ կառավարության 2018 թ․ մարտի 15-ի N 272-Ն և 2018 թ․  ապրիլի 12-ի N 439-Ն որոշումներով հաստատվել են «Ներքին և արտաքին ազդարարման դեպքում հաղորդումների հաշվառման և ձևակերպման օրինակելի ձևը, ինչպես նաև ազդարարին տրվող պաշտպանության միջոցների իրականացման ընթացակարգը» և «Ազդարարման միասնական էլեկտրոնային հարթակի տեխնիկական նկարագիրը և  վարման կարգը»:
  • 2018 թվականի մարտի 23-ին ընդունված «Քաղաքացիական ծառայության մասին» ՀՀ նոր օրենքը, որի պահանջների գործնական իրացման արդյունքում ընդլայնվել են քաղաքացիական ծառայության համակարգում ներառվող հանրային ծառայության ոլորտները, այն դարձել է առավել արժանիքահենք և մրցունակ, ձևավորվել է  քաղաքացիական ծառայության կառավարման նոր կառույցը՝ ՀՀ վարչապետի աշխատակազմի քաղաքացիական ծառայության գրասենյակը՝ նոր գործառույթներով ու լիազորությունների շրջանակով:
  • Պետական կառավարման համակարգի թափանցիկության, մասնակցային  գործընթացին հասարակության ներգրավվման և հաշվետվողականության ապահովման նպատակով ստեղծվել է նորմատիվ իրավական ակտերի նախագծերի հրապարակման միասնական կայք՝ www.e-draft.am։ «Նորմատիվ իրավական ակտերի մասին» օրենքի պահանջներին համահունչ` ՀՀ կառավարության 2018 թ․ հոկտեմբերի 10-ի «Հանրային քննարկումների կազմակերպման և անցկացման կարգը սահմանելու և Հայաստանի Հանրապետության կառավարության 2010 թ․ մարտի 25-ի N 296-Ն որոշումն ուժը կորցրած ճանաչելու մասին» N 1146-Ն որոշմամբ սահմանվել  է հանրային քննարկումների կազմակերպման և անցկացման նոր կարգը՝ հիմքում ունենալով հրապարակայնության, մատչելիության, թափանցիկության և հանրային հաշվետվողականության սկզբունքները: Ներդրվել են մասնակցային գործընթացի ապահովման էլեկտրոնային մի շարք առանձին գործիքներ, ինչպիսիք են  www.e-request.am , www.e-hotline.am , www.e-license.am, www.e-petition.am և այլ կայքերը:
  • 2016 թվականի դեկտեմբերի 16-ին ընդունված «ՀՀ քրեական օրենսգրքում լրացում կատարելու մասին» ՀՀ օրենքը, որի արդյունքում քրեականացվել է ապօրինի հարստացումը:
  •  2017 թվականի հունիսի 9-ին ընդունված «Քրեական օրենսգրքում լրացումներ և փոփոխություններ կատարելու մասին» և «Վարչական իրավախախտումների վերաբերյալ ՀՀ օրենսգրքում լրացումներ կատարելու մասին» ՀՀ օրենքներով քրեական և վարչական պատասխանատվություն է սահմանվել, համապատասխանաբար, հայտարարագրերը Բարձրաստիճան պաշտոնատար անձանց էթիկայի հանձնաժողով դիտավորությամբ չներկայացնելու, հայտարարագրերում կեղծ տվյալ ներկայացնելու կամ հայտարարագրման ենթակա տվյալը թաքցնելու և հայտարարագրերը սահմանված ժամկետներում չներկայացնելու կամ հայտարարագրերի լրացման նկատմամբ ներկայացվող պահանջների կամ ներկայացման կարգի խախտմամբ ներկայացնելու կամ հայտարարագրերում անզգուշությամբ սխալ կամ ոչ ամբողջական տվյալ ներկայացնելու համար:

Այսպիսով, հակակոռուպցիոն 3-րդ ռազմավարության և գործողությունների 2015-2018 թթ․ միջոցառումների ծրագրի իրականացման հիմնական արդյունքներն օրենսդրական նոր կարգավորումների ու հակակոռուպցիոն հայեցակարգով սահմանված դրույթներին համապատասխան կոռուպցիայի կանխարգելման ժամանակակից համակարգի ձևավորումն էր։

ՏՀԶԿ հակակոռուպցիոն ցանցի Ստամբուլյան հակակոռուպցիոն գործողությունների ծրագրի 4-րդ փուլի «Հայաստանի վերաբերյալ» 2018 թվականի գնահատման զեկույցը նույնպես նշում է, որ «2015-2018 թթ․ ընթացքում Հայաստանն ընդունել է հանրային ծառայության և հանրային ծառայության բարեվարքության համապարփակ իրավական շրջանակ, այդ թվում՝ էթիկայի և շահերի բախման հարցերին առնչվող իրավական կարգավորումներ, քրեականացրել է ազդեցությունը շահադիտական նպատակով օգտագործելը և ապօրինի հարստացումը, նախաձեռնել է ազդարարների պաշտպանության և Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի մասին օրենքները, լրամշակվել են գույքի հայտարարագրմանն ու պետական գնումներին առնչվող իրավական կարգավորումները։ Ռազմավարության գրանցված արդյունքները մանրամասն ներկայացված են  այստեղ:

Հակակոռուպցիոն բարեփոխումների 4-րդ ռազմավարության և միջոցառումների 2019-2022 թթ․ ծրագիրը ՀՀ կառավարությունը հաստատեց 2019 թ․ հոկտեմբերի 3-ի թիվ 1332-Ն որոշման հավելված 1-ով: Ռազմավարության հիմնական նպատակն է «կոռուպցիայի դեմ պայքարի ոլորտում ՀՀ Կառավարության հռչակած հայեցակարգային կանխադրույթների ու սկզբունքների հետևողական կենսագործումը, այդ թվում՝ կոռուպցիան ծնող պատճառների վերհանումը և դրանց վերացումը, կոռուպցիայի նկատմամբ հասարակության և հանրային ծառայողների անհանդուրժողական վերաբերմունքի սերմանումը և տարածումը, կոռուպցիայի համատարած և շարունակական նվազեցումը»։

Ռազմավարությունը նախանշում է հիմնական նպատակից բխող հետևյալ խնդիրների իրականացումը՝

  • հակակոռուպցիոն ինստիտուցիոնալ համակարգի վերափոխումը և զարգացումը,
  •  վարչական կոռուպցիայի հաղթահարումը՝ ոլորտային կոռուպցիոն ռիսկերի վերհանման և դրանց նվազեցման, էլեկտրոնային ժողովրդավարության գործիքների ներդրման ու շարունակական կատարելագործման միջոցով,
  • հանրային ծառայողի օրինավոր և բարեխիղճ կերպարի ձևավորումը՝ հաշվետվողականության, թափանցիկության և բարեվարքության ապահովման համապատասխան կառուցակարգերի ներդրմամբ,
  • ոլորտային իրավական կարգավորումների պարզեցումը և հստակեցումը, կարգավորման ազդեցության գնահատման ինստիտուտի դերի բարձրացումը,
  • բիզնեսի և քաղաքականության տարանջատման հստակ սահմանների ապահովումը, տնտեսական գործունեության ազատության ու ազատ տնտեսական մրցակցության ապահովումը և երաշխավորումը,
  • կոռուպցիոն իրավախախտումների համար պատասխանատվության անխուսափելիության սկզբունքի իրացման երաշխավորումը, օրենսդրության շարունակական կատարելագործումը, այդ թվում՝ կոռուպցիոն հանցագործությունների ցանկի օրենքով սահմանման միջոցով,
  • ապօրինի ծագում ունեցող գույքի բռնագանձմանն ուղղված կառուցակարգերի սահմանումը և ներդրումը, միջազգային չափանիշներին դրանց համապատասխանության ապահովումը, միջազգային համագործակցության ամրապնդումը,
  • հանրային կրթության և իրազեկման միջոցով կոռուպցիայի նկատմամբ ժխտողական վերաբերմունքի սերմանումը՝ ներառյալ ազդարարման ինստիտուտի նկատմամբ վերաբերմունքի փոփոխման միջոցով, պահանջատեր քաղաքացու ձևավորումը,
  • մոնիթորինգի արդյունավետ մեխանիզմի արդյունքում՝ ժամանակավրեպ միջոցառումների արդիականացման միջոցով կոռուպցիայի դեմ պայքարի արդյունավետության բարձրացումը:

Հակակոռուպցիոն 4-րդ ռազմավարության գործողությունների 2019-2022 թթ․ միջոցառումների ծրագրերի արդյունքները, ըստ գործողությունների ծրագրի ամենամյա արդյունքների, ներկայացվում են հակակոռուպցիոն խորհրդի քննարկման և հրապարակվում են ՀՀ վարչապետի աշխատակազմի պաշտոնական www.gov.am կայքում և հակակոռուպցիոն մոնիթորինգի www.anti-corruption.gov.am պլատֆորմում:

 Հակակոռուպցիոն ինստիտուցիոնալ համակարգի վերափոխում և զարգացում 

Հակակոռուպցիոն քաղաքականության մշակման և իրականացման մարմիններ

Հայաստանում կոռուպցիայի դեմ պայքարի, կոռուպցիայի հաղթահարման ուղղությամբ նախանշվող առաջնահերթությունների և առաջարկվող լուծումների քննարկումների, ինչպես նաև հակակոռուպցիոն քաղաքականությունների, ծրագրերի և իրավական ակտերի նախագծերի վերաբերյալ դիրքորոշումների հստակեցման նպատակով դեռևս ՀՀ նախագահի 2004 թ․ հունիսի 1–ի հրամանագրով ստեղծվեց կոռուպցիայի դեմ պայքարի խորհուրդը: Նշված խորհրդի գործունեությունը դադարեց 2015 թ․ մարտի 3-ի ՀՀ նախագահի «Կոռուպցիայի դեմ պայքարի խորհուրդ ստեղծելու մասին» նոր հրամանագրով: ՀՀ կառավարության 2015 թ․ փետրվարի 19-ի թիվ 165-Ն «Կոռուպցիայի դեմ պայքարի խորհուրդ և փորձագիտական հանձնախումբ ստեղծելու, խորհրդի կազմը, խորհրդի, փորձագիտական հանձնախմբի և ՀՀ Կառավարության աշխատակազմի հակակոռուպցիոն ծրագրերի մոնիթորինգի բաժնի գործունեության կարգը հաստատելու մասին» որոշմամբ ձևավորվեց կոռուպցիայի դեմ պայքարի նոր խորհուրդ (այսուհետ՝ Կոռուպցիայի դեմ պայքարի խորհուրդ): ՀՀ վարչապետի 2019 թ․  հունիսի 24-ի թիվ 808-Ն «հակակոռուպցիոն քաղաքականության խորհուրդ ստեղծելու, խորհրդի կազմը և գործունեության կարգը, խորհրդի կազմում ներգրավվող հասարակական կազմակերպությունների մրցույթի և ռոտացիայի կարգը հաստատելու մասին» որոշումով ստեղծեց hակակոռուպցիոն քաղաքականության խորհուրդ և սահմանվեց խորհրդի նոր կազմ։ Խորհրդի հիմնական նպատակը կոռուպցիայի դեմ պայքարի, կոռուպցիայի հաղթահարման ուղղությամբ նախանշվող առաջնահերթությունների և առաջարկվող լուծումների քննարկումն է, ինչպես նաև կոռուպցիայի կանխարգելմանը նպաստող քաղաքականությունների, ծրագրերի և իրավական ակտերի նախագծերի վերաբերյալ դիրքորոշում հայտնելը։  

Հակակոռուպցիոն քաղաքականության խորհրդի կազմում ընդգրկված են ՀՀ վարչապետը (խորհրդի նախագահ), ՀՀ փոխվարչապետը (ոլորտը համակարգող) ՀՀ վարչապետի աշխատակազմի ղեկավարը, ՀՀ արդարադատության նախարարը, ՀՀ արդարադատության նախարարի տեղակալը (ոլորտը համակարգող), Բարձրագույն դատական խորհրդի նախագահը (համաձայնությամբ), Վճռաբեկ դատարանի նախագահը (համաձայնությամբ)», ՀՀ գլխավոր դատախազը (համաձայնությամբ), Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի նախագահը (համաձայնությամբ), Մարդու իրավունքների պաշտպանը (համաձայնությամբ) ՀՀ Ազգային ժողովի պետական-իրավական հանձնաժողովի նախագահը (համաձայնությամբ), ՀՀ Ազգային ժողովի մարդու իրավունքների պաշտպանության և հանրային հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահը (համաձայնությամբ)», ՀՀ Ազգային ժողովի խմբակցություններից մեկական ներկայացուցիչ (համաձայնությամբ,) քաղաքացիական հասարակության կազմակերպությունների հինգ ներկայացուցիչ (համաձայնությամբ)՝ մրցույթային կարգով։

Խորհուրդը խորհրդակցական մարմին է։ Խորհրդի նախագահը և անդամները խորհրդի աշխատանքներին մասնակցում են հասարակական հիմունքներով: Խորհրդի կազմակերպատեխնիկական աշխատանքների իրականացումն ապահովում է ՀՀ արդարադատության նախարարության հակակոռուպցիոն քաղաքականության և մոնիտորինգի վարչությունը։ Խորհրդի հիմնական գործառույթն է  հակակոռուպցիոն ռազմավարությունների և դրանց հիման վրա մշակված ոլորտային ծրագրերի, հակակոռուպցիոն ռազմավարություններից և ՀՀ ստանձնած համապատասխան միջազգային պարտավորություններից բխող միջոցառումների իրականացման գործընթացների, ինչպես նաև հակակոռուպցիոն քաղաքականությանն առնչվող իրավական ակտերի,  ծրագրերի կատարողականների և մոնիթորինգի արդյունքների, կոռուպցիայի դեմ պայքարի ոլորտում ներգրավված միջազգային կազմակերպությունների հետ համագործակցության ընթացքի քննարկումը։ Խորհրդի նիստի ընթացքում քննարկված հարցերի վերաբերյալ տեղեկատվությունը հրապարակվում է www.gov.am կայքում և www.anti-corruption.gov.am պլատֆորմում:

ՀՀ վարչապետի 2018 թ. հունիսի 11-ի N 704-Լ որոշմամբ ՀՀ  արդարադատության նախարարությունը հանդիսանում է հակակոռուպցիոն ռազմավարության մշակման, հակակոռուպցիոն ոլորտի միջազգային պարտավորությունների կատարման ապահովման և համակարգման և հակակոռուպցիոն ոլորտի ռազմավարության և միջոցառումների կատարման նկատմամբ մոնիթորինգի (մշտադիտարկման) իրականացման պատասխանատու պետական կառավարման մարմինը։ Վերոնշյալ խնդիրների լուծման նպատակով նախարարությանն են վերապահված՝ «23) հակակոռուպցիոն ռազմավարության մշակումը, հակակոռուպցիոն ոլորտի միջազգային պարտավորությունների կատարումից բխող միջոցառումների իրականացումը և համակարգումը, հակակոռուպցիոն ոլորտի միջազգային կազմակերպությունների հետ համագործակցությունը, 23.1) հակակոռուպցիոն ոլորտի ռազմավարության և միջոցառումների կատարման նկատմամբ մոնիթորինգի (մշտադիտարկման) իրականացման» գործառույթները։ Այս գործառույթները նախարարությունը իրականացնում է «3.1) հակակոռուպցիոն քաղաքականության մշակման և մոնիթորինգի վարչություն» մասնագիտական ստորաբաժանման ուժերով։ Հակակոռուպցիոն քաղաքականության մշակման և մոնիթորինգի վարչության խնդիրներն են՝ 1) հակակոռուպցիոն ռազմավարության մշակման և իրականացման ապահովումը, 2) հակակոռուպցիոն ոլորտի միջազգային պարտավորությունների կատարման ապահովումը և համակարգումը, 3) հակակոռուպցիոն ռազմավարության միջոցառումների և միջազգային պարտավորությունների կատարման նկատմամբ մշտադիտարկման իրականացումը, 4) հակակոռուպցիոն քաղաքականության խորհրդի քարտուղարության աշխատանքների իրականացումը: Վարչության նպատակների, խնդիրների, գործառույթների ու իրավասությունների շրջանակին մանրամասն կարող եք ծանոթանալ այստեղ կամ այստեղ։

Կոռուպցիայի կանխարգելման ինստիտուցիոնալ մարմիններ

Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողով։ Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովները սովորաբար հանդես են գալիս որպես բարձրաստիճան պաշտոնատար անձանց վարքագծի կանոնների, շահերի բախման իրավիճակների կանխարգելման ու վերացման արտաքին մարմիններ։ Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովները գործում են որպես բարձրաստիճան պաշտոնատար անձանց էթիկայի հանձնաժողովներ, քանի որ պաշտոնյաների այդ խմբի համար բացակայում են հանրային ծառայության առանձին տեսակները։ Միաժամանակ, հանրային պաշտոն զբաղեցնող անձանց անհամատեղելիության պահանջների, այլ սահմանափակումների, նվերների ընդունման արգելքի խախտումները և շահերի բախման իրավիճակները, ի տարբերություն հանրային ծառայողների ստորին օղակների, այդ պաշտոնյաների կողմից կարող են ստեղծել լուրջ տնտեսական և քաղաքական հետևանքներ։ Այդ իսկ պատճառով կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովները, որպես ինստիտուցիոնալ կառույցներ, իրականացնում են ինչպես հանրային պաշտոն զբաղեցնող առանձին խումբ անձանց համար էթիկայի հանձնաժողովների գործառույթներ, այնպես էլ՝ հանդես են գալիս որպես կոռուպցիայի կանխարգելման և բարեվարքության համակարգի մեթոդական ղեկավարման ու խորհրդատվական մարմիններ՝ իրականացնելով բարեվարքության համակարգի հարցերով համակարգման գործառույթներ։ 

Ուստի 2017 թ ընդունված «Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի մասին» ՀՀ օրենքը հանձնաժողովի ձևավորման համար սահմանել է գործունեության սկզբունքներ և անկախության բարձր երաշխիքներ։ Մասնավորապես, կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովը, ի տարբերություն նախկինում գործող Բարձրաստիճան պաշտոնատար անձանց էթիկայի հանձնաժողովի, գործելու է կոլեգիալության, ֆինանսական ինքնուրույնության, հանրային հաշվետվողականության և թափանցիկության, համագործակցության և քաղաքական չեզոքության սկզբունքների հիման վրա: Այն հաշվետու է լինելու Ազգային ժողովին։ Հանձնաժողովը կազմված է հինգ անդամից` նախագահ և չորս անդամ: Հանձնաժողովի անդամների պաշտոններն ինքնավար պաշտոններ են: Հանձնաժողովի անդամներին «Ազգային ժողովի կանոնակարգ» սահմանադրական օրենքով սահմանված կարգով նշանակում է Ազգային ժողովը՝ վեց տարի ժամկետով, բացառությամբ Հանձնաժողովի առաջին կազմի անդամների նշանակման դեպքերի:

Հանձնաժողովն իր կազմից Հանձնաժողովի անդամի լիազորությունների ժամկետով ընտրում է Հանձնաժողովի նախագահ: Հանձնաժողովի ինքնավար մարմնի կարգավիճակը պահանջում է նաև վերջինիս ձևավորման մրցույթային կարգի և ձևավորման նոր կառուցակարգերի սահմանում։ ՀՀ հակակոռուպցիոն ռազմավարությունը Հանձնաժողովի անկախության ապահովման նպատակով կարևորել է ոչ միայն Հանձնաժողովի անդամների նշանակման, այլև պաշտոնեական լիազորությունների դադարեցման անկախ կառուցակարգերի սահմանումը: Չնայած կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի առաջին կազմը, հրատապ կազմավորման օբյեկտիվ անհրաժեշտությունից ելնելով, ձևավորվել է «Ազգային ժողովի կանոնակարգ» սահմանադրական օրենքով սահմանված կարգով՝ կառավարության, Ազգային ժողովի խմբակցությունների, Բարձրագույն դատական խորհրդի առաջադրած մեկական թեկնածուներից՝ 6 տարի, 4 տարի և 3 տարի պաշտոնավարման ժամկետներով, այդուհանդերձ, օրենսդրական փոփոխությունների արդյունքում հանձնաժողովի անդամի թափուր տեղի համալրումը Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի մասին օրենքով կիրականացվի մրցույթային հիմունքներով՝ ԱԺ նախագահի կողմից ձևավորված մրցութային խորհրդի կողմից: 

Հանձնաժողովի ֆունկցիոնալ արդյունավետության ապահովման տեսանկյունից զգալիորեն ընդլայնվել են Հանձնաժողովի գործառույթները՝ 2017 թ առկա 5-ի փոխարեն վերջինիս վերապահվել է կոռուպցիայի կանխարգելմանը և հակակոռուպցիոն կրթության ապահովմանն ուղղված 13 գործառույթ: 2020 թ վերջի դրությամբ կոռուպցիայի կանխարգելման մասին ՀՀ օրենքով հանձնաժողովը օժտված է հետևյալ գործառույթների իրականացմամբ, մասնավորապես,

«1) պետական պաշտոն զբաղեցնող անձանց, համայնքների ղեկավարների, նրանց տեղակալների, Երևան համայնքի վարչական շրջանների ղեկավարների, նրանց տեղակալների պաշտոն զբաղեցնող անձանց կողմից «Հանրային ծառայության մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքով սահմանված անհամատեղելիության պահանջների և այլ սահմանափակումների պահպանմանը հետևելը,

1.1) պետական պաշտոն զբաղեցնող անձանց (բացառությամբ պատգամավորի, դատավորի, Բարձրագույն դատական խորհրդի անդամի, դատախազի, քննիչի), համայնքների ղեկավարների, նրանց տեղակալների, Երևան համայնքի վարչական շրջանների ղեկավարների, նրանց տեղակալների պաշտոն զբաղեցնող անձանց վարքագծի կանոնների և իրավիճակային շահերի բախման կարգավորումների պահպանմանը հետևելը,

1.2) հանրային պաշտոն և հանրային ծառայության պաշտոն զբաղեցնող անձանց վարքագծի սկզբունքների մեկնաբանման, ինչպես նաև հանրային ծառայողի վարքագծի տիպային կանոնների պահպանման միասնականությունն ապահովելը,

2) հայտարարագրման գործընթացը կանոնակարգելը, հայտարարագրերը ստուգելն ու վերլուծելը,

3) օրենքով սահմանված անհամատեղելիության պահանջների և այլ սահմանափակումների կիրառման միասնականությունն ապահովելը,

4) կոռուպցիայի դեմ պայքարին առնչվող քաղաքականության մշակմանը մասնակցելը,

5) իր մշակած հակակոռուպցիոն ծրագրերի և միջոցառումների կատարման նկատմամբ մոնիտորինգ իրականացնելը և դրանց վերաբերյալ իրավասու մարմիններ առաջարկություններ ներկայացնելը,

6) «Հանրային ծառայության մասին» ՀՀ օրենքով սահմանված դեպքերում և կարգով պետական պաշտոններում նշանակման ենթակա անձանց բարեվարքության վերաբերյալ խորհրդատվական բնույթի եզրակացություններ ներկայացնելը, որոնք ենթակա չեն հրապարակման,

7) օրենքով սահմանված դեպքերում ու կարգով Բարձրագույն դատական խորհրդի անդամների թեկնածուների, Սահմանադրական դատարանի դատավորների թեկնածուների, դատավորների թեկնածուների հավակնորդների, ինչպես նաև օրենքով սահմանված այլ դեպքերում բարեվարքության վերաբերյալ խորհրդատվական եզրակացություններ ներկայացնելը, որոնք ենթակա չեն հրապարակման,

8) «Ապօրինի ծագում ունեցող գույքի բռնագանձման մասին» ՀՀ օրենքով սահմանված դեպքում նույն օրենքով սահմանված հայտարարագիրը վերլուծելը»։

ՀՀ կառավարության «Հայաստանի Հանրապետության հակակոռուպցիոն ռազմավարությունը և դրա իրականացման 2019-2022 թվականների միջոցառումների ծրագիրը հաստատելու մասին» 2019 թ հոկտեմբերի 3-ի թիվ 1333-Ն որոշման հավելված 1-ով հաստատված հակակոռուպցիոն ռազմավարության 68-րդ կետով նախատեսվում է Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովին օրենքով վերապահված գործառույթներից զատ վերապահել նաև հետևյալ գործառույթները. 

  • իրավական ակտերի և դրանց նախագծերի հակակոռուպցիոն կարգավորման ազդեցության գնահատման իրականացումը, 
  • հակակոռուպցիոն կրթական ծրագրերի մշակումը և իրականացման համակարգումը,
  • հակակոռուպցիոն ոլորտում հանրային իրազեկվածության բարձրացմանն ուղղված ծրագրերի մշակումը և դրանց իրականացման համակարգումը,
  • պետական պաշտոն զբաղեցնող անձանց, համայնքների ղեկավարների, նրանց տեղակալների, Երևան համայնքի վարչական շրջանների ղեկավարների, նրանց տեղակալների պաշտոնեական պարտականություններով պայմանավորված  նվերների կանոնների պահպանման միասնականության ապահովումը, այդ թվում՝ նվերների միասնական հրապարակային ռեեստրի վարման միջոցով,
  • բարեվարքության հարցերով կազմակերպիչների աշխատանքների համակարգումը:

Ազգային ժողովի ընտրական բարեփոխումների աշխատանքային խմբի կողմից մշակված «Կուսակցությունների մասին» ՀՀ սահմանադրական օրենքում և հարակից օրենքներում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու մասին» օրենքների փաթեթով, կանոնակարգվել են կուսակցությունների գործունեության ֆինանսավորման թափանցիկության հարցերը, որի արդյունքում նախատեսվում է կուսակցությունների ֆինանսական միջոցների աղբյուրների և ծախսերի, ինչպես նաև գույքի վերաբերյալ հաշվետվության հրապարակում և կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովին հաշվետվության ներկայացում։ 

Նույն օրենքով  սահմանված է Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի կողմից կուսակցության տարեկան հաշվետվության ստուգումը, նպատակային ֆինանսավորման միջոցների օգտագործման նկատմամբ վերահսկողության իրականացնումը, պետական նպատակային ֆինանսավորումը տրամադրելու հիմքերի առկայության կամ բացակայության մասին որոշման ընդունումը, բանկային ավանդից կամ կուսակցության հիմնադրած զանգվածային լրատվության միջոցի կամ հրատարակչական կազմակերպության գործունեությամբ ստացված և կուսակցությանը փոխանցված եկամտի մասին տեղեկատվության ստուգումը, ինչպես նաև կուսակցությունների տարեկան հաշվետվությունների աուդիտի կազմակերպման գործառույթները։ «Կուսակցությունների մասին» ՀՀ սահմանադրական օրենքում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու մասին օրենքը ընդունվել է ԱԺ-ի կողմից 2020 թ․ դեկտեմբերի 29-ի թիվ ՀՕ-1-Ն օրենքով, կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովին վերաբերելի դրույթները ուժի մեջ են մտնում 2022 թ․ հունվարի 1-ից։ 

Կուսակցությունների մասին սահմանադրական օրենքում, ինչպես նաև հարակից մի շարք օրենքներում օրենսդրական փոփոխությունների արդյունքում «Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի մասին» օրենքում լրացումներ կատարելու մասին 2021 թ․ մայիսի 7-ին ընդունված ՀՕ-208-Ն օրենքով Հանձնաժողովին վերապահված գործառույթներն ավելացվում են նաև «10) «Հայաստանի Հանրապետության ընտրական օրենսգիրք» սահմանադրական օրենքով սահմանված դեպքերում և կարգով նախընտրական հիմնադրամներ կատարվող նվիրատվությունների, ծախսերի և դրանց հաշվարկման նկատմամբ վերահսկողության իրականացման, 11) «Հանրաքվեի մասին» սահմանադրական օրենքով սահմանված դեպքերում և կարգով քարոզչության ֆինանսավորման հիմնադրամներ կատարվող նվիրատվությունների, ծախսերի և դրանց հաշվարկման նկատմամբ վերահսկողության իրականացման, 12) «Տեղական հանրաքվեի մասին» օրենքով սահմանված դեպքերում և կարգով քարոզչության ֆինանսավորման հիմնադրամներ կատարվող նվիրատվությունների, ծախսերի և դրանց հաշվարկման նկատմամբ վերահսկողության իրականացման» գործառույթներով։ Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի թվարկված նոր գործառույթներն ուժի մեջ կմտնեն  2023 թ․ հունվարի 1-ից։

Պետական ծառայության առանձին տեսակների և համայնքային ծառայողների էթիկայի հանձնաժողովներ։ Մինչև 2018 թ «Հանրային ծառայության մասին» ՀՀ  օրենքով էթիկայի հանձնաժողովները ձևավորվում էին յուրաքանչյուր պետական և տեղական ինքնակառավարման մարմիններում։ Բարեփոխումների արդյունքում 2018 թ-ից «Հանրային ծառայության մասին» ՀՀ օրենքը էթիկայի առանձին հանձնաժողովների ստեղծումը նախատեսում է «պետական ծառայության առանձին տեսակների և համայնքային ծառայության համար»։ «Հանրային ծառայության մասին» ՀՀ օրենքը սահմանում է նաև էթիկայի հանձնաժողովի գործառույթները՝ «Հանրային ծառայողների էթիկայի հանձնաժողովները քննում և լուծում են հանրային ծառայողների անհամատեղելիության պահանջների, այլ սահմանափակումների, վարքագծի կանոնների խախտումների և իրավիճակային շահերի բախման դեպքերի վերաբերյալ դիմումները, ինչպես նաև հանրային ծառայողների անհամատեղելիության պահանջների, այլ սահմանափակումների, վարքագծի կանոնների խախտումների, ինչպես նաև շահերի բախման իրավիճակների կանխարգելմանն ու վերացմանն ուղղված առաջարկություններ են ներկայացնում իրավասու մարմին կամ պաշտոնատար անձին»: 

«Քաղաքացիական ծառայության մասին» ՀՀ օրենքը սահմանում է քաղաքացիական ծառայողների էթիկայի հանձնաժողովի ձևավորման պայմանները, կազմը և գործունեության պահանջները։ Քաղաքացիական ծառայողների էթիկայի հանձնաժողովի կազմում ընդգրկվելու համար համապատասխան մարմինների գլխավոր քարտուղարները քաղաքացիական ծառայության տեղեկատվական հարթակում լրացնում են համակարգող փոխվարչապետի սահմանած պահանջները բավարարող երկու քաղաքացիական ծառայողի թեկնածություն»:

ՀՀ հակակոռուպցիոն ռազմավարության և 2019-2022 թթ միջոցառումների ծրագրի  իրականացման 2020 թ․ արդյունքների տարեկան զեկույցի համաձայն «2020 թհոկտեմբերի 1-ից գործարկվել է քաղաքացիական ծառայության տեղեկատվական հարթակը, և պետական մարմիններում էլեկտրոնային եղանակով էթիկայի հանձնաժողովի ձևավորման նպատակով իրականացվում է քաղաքացիական ծառայողներին քաղաքացիական ծառայության տեղեկատվական հարթակում էթիկայի հանձնաժողովի անդամի թեկնածուների ցանկում ընդգրկելու գործընթացը, իսկ մինչև էլեկտրոնային հարթակի գործարկումը՝ էթիկայի հանձնաժողովը ձևավորվում էր ոչ էլեկտրոնային եղանակով՝ վարչապետի աշխատակազմի քաղաքացիական ծառայության գրասենյակի կողմից վարվող, գրասենյակի ղեկավարի որոշմամբ հաստատված թեկնածուների ցանկից: 

Պետական և տեղական ինքնակառավարման մարմինների բարեվարքության հարցերով կազմակերպիչ։ Բարեվարքության հարցերով կազմակերպչի ինստիտուտը սկզբունքորեն նոր կառույց է պետական և տեղական ինքնակառավարման մարմինների համար։ Օրենքը նախատեսում է այդ մարմինների անձնակազմի կառավարման ստորաբաժանումներում բարեվարքության հարցերով կազմակերպչի հանրային ծառայության պաշտոնի ստեղծում։ «Բարեվարքության հարցերով կազմակերպիչը՝

«1) հանրային ծառայողներին տրամադրում է անհամատեղելիության պահանջների, այլ սահմանափակումների, վարքագծի կանոնների վերաբերյալ մասնագիտական խորհրդատվություն, ներկայացնում շահերի բախման իրավիճակի լուծմանն ուղղված քայլեր ձեռնարկելու վերաբերյալ առաջարկություն,

2) իրականացնում է բարեվարքության հարցերով վերապատրաստման կարիքների բացահայտում և վերապատրաստման ծրագրերի, ինչպես նաև բարեվարքության պահանջների պահպանմանն ուղղված այլ ծրագրերի մշակում,

3) համապատասխան մարմնի գլխավոր քարտուղարի, էթիկայի հանձնաժողովի պահանջով կամ Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի առաջարկով կատարում է բարեվարքության համակարգին առնչվող ուսումնասիրություններ,

4) մշակում է հանրային ծառայողների բարեվարքության պլանների նախագծերը, դրանք ներկայացնում տվյալ մարմնում հաստատման,

5) վարում է հանրային ծառայողների կողմից անհամատեղելիության պահանջների, այլ սահմանափակումների, վարքագծի կանոնների խախտումների և շահերի բախման դեպքերի վիճակագրություն»:

ՀՀ հակակոռուպցիոն ռազմավարության և 2019-2022 թթ միջոցառումների ծրագրի  իրականացման 2020 թվականի արդյունքների տարեկան զեկույցի համաձայն «պետական մարմիններում, որոնք արդեն անցել են նոր չափանիշներով պաշտոնների գնահատման և դասակարգման համակարգին, 43 պետական մարմինների անձնակազմի կառավարման ստորաբաժանումներում նշանակվել են բարեվարքության հարցերով կազմակերպիչներ: Այդ պետական մարմիններում հաստատվել են բարեվարքության հարցերով կազմակերպիչների պաշտոնների անձնագրերը, սահմանվել են 53 բարեվարքության հարցերով կազմակերպիչների իրավունքները, պարտականությունները և գործառույթները, որոնք բխում են «Քաղաքացիական ծառայության մասին» և «Հանրային ծառայության մասին» օրենքներից» https://www.moj.am/storage/files/legal_acts/legal_acts_1129762788951__2020.pdf։

Կոռուպցիոն հանցագործությունների բացահայտման, նախաքննության և օրինականության նկատմամբ հսկողության ինստիտուցիոնալ մարմիններ

Կոռուպցիոն հանցագործությունների բացահայտումը և նախաքննությունն իրականացնում են ՀՀ հատուկ քննչական ծառայությունը, ՀՀ վարչապետին ենթակա ՀՀ ոստիկանությունը, Ազգային անվտանգության ծառայությունը: Համապատասխան գործառույթ ունի նաև ՀՀ կառավարությանը ենթակա պետական եկամուտների կոմիտեն: 

Կոռուպցիոն հանցագործությունների նախաքննության և հետաքննության օրինականության նկատմամբ հսկողությունը, ինչպես նաև կոռուպցիոն հանցագործություններով դատարանում մեղադրանքի պաշտպանությունը իրականացնում է ՀՀ դատախազությունը: ՀՀ գլխավոր դատախազության կազմում գործում է մասնագիտացված ստորաբաժանում՝ կոռուպցիոն հանցագործությունների գործերով վարչությունը։

Կոռուպցիայի դեմ պայքարի ինստիտուցիոնալ նոր կառույցներ

ՀՀ կառավարության 2019 թվականի հոկտեմբերի 3-ի «Հայաստանի Հանրապետության հակակոռուպցիոն ռազմավարությունը և դրա իրականացման 2019-2022 թվականների միջոցառումների ծրագիրը հաստատելու մասին» N 1332-Ն որոշմամբ նախատեսվում է  ստեղծել Հակակոռուպցիոն կոմիտե, ՀՀ գլխավոր դատախազության հակակոռուպցիոն ստորաբաժանում և հակակոռուպցիոն դատարան, որոնք ապահովելու են միաժամանակ՝ կոռուպցիոն գործերի պատշաճ և արդյունավետ քննությունը:

Հակակոռուպցիոն կոմիտե։ Կոռուպցիայի դեմ պայքարում կայացած ինստիտուցիոնալ համակարգի կարևոր բաղադրատարրը կոռուպցիոն հանցագործությունների բացահայտման գործառույթով և անկախության երաշխիքներով օժտված, մասնագիտացված մարմնի ստեղծումն է: Կոռուպցիոն հանցագործությունների քննության արդյունավետությունը կարող է երաշխավորված լինել միայն այն պարագայում, երբ այդ գործառույթը վերապահված է մեկ մարմնի՝ ապահովելով միասնական չափանիշներով քննության կազմակերպումը: Այս առումով ՀՀ հակակոռուպցիոն 4-րդ ռազմավարության գործողությունների ծրագրով նախանշված էր 2021 թընթացքում ստեղծել մասնագիտացված, անկախության երաշխիքներով օժտված հակակոռուպցիոն մարմին, որը կիրականացնի ուսումնասիրություններ, օժտված կլինի կոռուպցիոն հանցագործությունների բացահայտման համար անհրաժեշտ գործիքակազմով: Վերոնշյալի կատարման ապահովման տեսանկյունից 2021 թ մարտի 24-ին ՀՀ Ազգային ժողովի թիվ ՀՕ-147-Ն ընդունված «Հակակոռուպցիոն կոմիտեի մասին» ՀՀ օրենքով ստեղծվել է  հակակոռուպցիոն մասնագիտացված մարմին՝ «Հակակոռուպցիոն կոմիտե» անվանմամբ՝ հետևյալ մոդելով

  • «Քննչական կոմիտեի Կոռուպցիոն, սեփականության դեմ  ուղղված հանցագործությունների և կիբեռհանցագործությունների քննության վարչությունը վերակազմակերպել՝ կոռուպցիոն հանցագործությունների քննությամբ զբաղվող քննիչների հաստիքները և գործիքակազմը փոխանցելով Հակակոռուպցիոն կոմիտեին,
  • Ոստիկանության կազմակերպված հանցավորության դեմ պայքարի գլխավոր վարչությունը վերակազմակերպել՝ օպերատիվ-հետախուզական գործունեության իրականացման համար նախատեսված հաստիքների և գործիքակազմի մի մասը փոխանցելով Հակակոռուպցիոն կոմիտեին և Հատուկ քննչական ծառայությանը,
  • Պետական եկամուտների կոմիտեի՝ հանցագործությունների քննության համար նախատեսված քննիչների հաստիքները և գործիքակազմը փոխանցել Քննչական կոմիտեին, 
  • Հատուկ քննչական ծառայության կոռուպցիոն, կազմակերպված և պաշտոնեական հանցագործությունների քննության վարչությունը վերակազմակերպել՝ կոռուպցիոն հանցագործությունների քննությամբ զբաղվող քննիչների հաստիքները և գործիքակազմը տրամադրելով Հակակոռուպցիոն կոմիտեին: Այս պայմաններում Հատուկ քննչական ծառայությունը կպահպանի խոշտանգումների և վատ վերաբերմունքի այլ դեպքերի, ինչպես նաև ՀՀ օրենսդիր, գործադիր և դատական իշխանության մարմինների ղեկավար աշխատողների, պետական ծառայություն իրականացնող անձանց` իրենց պաշտոնեական դիրքի կապակցությամբ, հանցակցությամբ կամ նրանց կատարած հանցագործությունների (բացառությամբ կոռուպցիոն հանցագործությունների) նախաքննության իրականացման գործառույթը,
  • Ազգային անվտանգության ծառայության քննչական մարմնի հաստիքները և գործիքակազմը համամասնորեն փոխանցել Հատուկ քննչական ծառայությանը, Քննչական կոմիտեին և Հակակոռուպցիոն կոմիտեին,
  • Սահմանել, որ Հակակոռուպցիոն կոմիտեի ծառայողների` իրենց պաշտոնեական դիրքի կապակցությամբ, հանցակցությամբ կամ նրանց կատարած հանցագործությունների վերաբերյալ գործերով նախաքննությունը կատարում է Հատուկ քննչական ծառայությունը,
  • Հակակոռուպցիոն կոմիտեի ծառայողների՝ պաշտոնական լիազորությունների հետ չկապված հանցագործությունների քննությունը վերապահվում է Քննչական կոմիտեին,
  • Հատուկ քննչական ծառայության ծառայողների կողմից կատարած կոռուպցիոն հանցագործությունների քննությունը վերապահել Հակակոռուպցիոն կոմիտեին, իսկ այլ հանցագործությունների քննությունը՝ Քննչական կոմիտեին,
  • Հակակոռուպցիոն կոմիտեի ստեղծմանը հաջորդող 3 տարին սահմանել որպես անցումային շրջան՝ այդ ընթացքում պահպանելով Հատուկ քննչական ծառայության և Քննչական կոմիտեի կողմից կոռուպցիոն հանցագործությունների քննություն իրականացնելու հնարավորությունը, որպեսզի հնարավոր լինի անցումային շրջանում սահուն կերպով ապահովել Հակակոռուպցիոն կոմիտեի կողմից գործերի քննության արդյունավետությունը»:  

Հակակոռուպցիոն կոմիտեն քննչական մարմին է, որը կազմակերպում և իրականացնում է ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքով իր ենթակայությանը վերապահված՝ ենթադրյալ կոռուպցիոն հանցագործություններով մինչդատական քրեական վարույթը: Հակակոռուպցիոն կոմիտեն իր լիազորությունների շրջանակներում «Օպերատիվ-հետախուզական գործունեության մասին» օրենքով սահմանված կարգով իրականացնում է օպերատիվ-հետախուզական գործունեություն: Հակակոռուպցիոն կոմիտեն իրականացնում է նաև օրենքով սահմանված այլ լիազորություններ:

Հակակոռուպցիոն կոմիտեի գործունեությունը հիմնվում է անկախության, հրապարակայնության, ֆինանսական ինքնուրույնության և քաղաքական չեզոքության սկզբունքների վրա: Հակակոռուպցիոն կոմիտեն օպերատիվ-հետախուզական գործունեությունն իրականացնում է «Օպերատիվ-հետախուզական գործունեության մասին» օրենքով սահմանված օպերատիվ-հետախուզական գործունեության սկզբունքների պահպանմամբ: Միաժամանակ, Հակակոռուպցիոն կոմիտեի գործունեության հաշվետվողականության և թափանցիկության ապահովման նպատակով կոմիտեն իր պաշտոնական կայքէջում պետք է հրապարակի կիսամյակային և տարեկան հաշվետվություններ, այդ թվում՝ վիճակագրական հաշվետվություններ: Կոմիտեի ղեկավարը կառավարություն պետք է ներկայացնի տարեկան գրավոր հաշվետվություն` կոմիտեի  նախորդ տարվա գործունեության մասին: Այս առումով, ի տարբերություն ՀՀ-ում գործող այլ քննչական մարմինների, Հակակոռուպցիոն կոմիտեի կազմում նշանակումները, այդ թվում՝ ղեկավար կազմի, կատարվելու են բաց մրցույթի արդյունքում: Հատկանշական է, որ մրցույթի պարտադիր փուլ է կազմելու Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի կողմից թեկնածուների բարեվարքության ուսումնասիրության փուլը: Օրենքով Հակակոռուպցիոն կոմիտեի ծառայողների համար, ի տարբերություն այլ քննչական մարմինների ծառայողների, սահմանված են առավել խիստ պահանջներ և սահմանափակումներ, սակայն նախատեսված են լրացուցիչ երաշխիքներ:  

Հակակոռուպցիոն կոմիտեի ղեկավարի թեկնածուներն ընտրվելու են մրցութային խորհրդի կողմից՝ բաց մրցույթի արդյունքում: Հավասարակշռված ներկայացուցչություն ապահովելու նպատակով՝ մրցութային խորհուրդը կազմված է լինելու կառավարության, ԱԺ խորհրդի, Բարձրագույն դատական խորհրդի, գլխավոր դատախազի, Մարդու իրավունքների պաշտպանի նշանակած մեկական թեկնածուներից և քաղաքացիական հասարակության երկու ներկայացուցչից: Միաժամանակ, մրցութային խորհուրդը, ի թիվս այլնի, իրավասու է ուսումնասիրել թեկնածուների բարեվարքությունը և կոռուպցիոն գործարքներում ներգրավվածությունը:

Հակակոռուպցիոն կոմիտեի ծառայողները նույնպես ընտրվելու են մրցութային կարգով և վերջիններիս գործառույթների արդյունավետության բարձրացման նպատակով օրենքով սահմանվել են գործունեությունը մոտիվացնող կառուցակարգեր: Հակակոռուպցիոն կոմիտեի մասնագիտական կազմը համալրվելու է համապատասխան մասնագիտական պատրաստում անցած նոր կադրերի ներգրավման և այլ մարմիններից մասնագիտացված կադրերի փոխանցման եղանակով, որոնք կանցնեն լրացուցիչ վերապատրաստումներ: Հակակոռուպցիոն կոմիտեի ծառայողների մասնագիտական պատրաստման կազմակերպման, վերապատրաստման հատուկ ծրագրերով դասընթացներ իրականացվում է ՀՀ արդարադատության ակադեմիայում:

Հակակոռուպցիոն մասնագիտացված դատարանի ստեղծում

Կոռուպցիայի դեմ պայքարում ինստիտուցիոնալ համակարգի կայացման և շարունակական զարգացման տեսանկյունից կարևորվում է նաև հակակոռուպցիոն մասնագիտացված դատարանի ստեղծումը, ինչը կհանգեցնի մասնագիտացված դատավորների կողմից գործերի առավել որակյալ, բազմակողմանի և արդյունավետ լուծմանը: Ակնհայտ է, որ կոռուպցիոն բնույթի գործերով մասնագիտացված քննությունը նոր հարթակի վրա կարող է բարձրացնել կոռուպցիայի դեմ իրականացվող պայքարի արդյունավետության աստիճանը` խթանելով դրա զարգացումը: Հարցի հրատապությունից ելնելով, որպես միջանկյալ գործողություն, մինչև հակակոռուպցիոն մասնագիտացված դատարանի ստեղծումը՝ 2020-2021 թթ.-ի ընթացքում կոռուպցիոն գործերով դատական քննությունը և այդ գործերով մինչդատական վարույթի նկատմամբ դատական վերահսկողությունը կիրականացնեն հակակոռուպցիոն մասնագիտացված դատավորները

Անդրադառնալով մասնագիտացված հակակոռուպցիոն դատարանի ստեղծմանը, ՀՀ արդարադատության նախարարությունը մշակել է ««Հայաստանի Հանրապետության դատական օրենսգիրք» սահմանադրական օրենքում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու մասին» օրենքի նախագիծը և հարակից օրենքներում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու մասին օրենքների նախագծերը, որոնցով նախատեսվում է մասնագիտացված հակակոռուպցիոն դատարանների ստեղծումը: Մասնավորապես, նախատեսվում է հակակոռուպցիոն դատարանի ստեղծումը՝ առնվազն 25 դատավորի թվակազմով, որոնցից 20-ը կքննեն ՀՀ քրեական օրենսգրքի 6-րդ հավելվածով նախատեսված կոռուպցիոն հանցագործությունների վերաբերյալ գործեր, իսկ 5-ը՝ «Ապօրինի ծագում ունեցող գույքի բռնագանձման մասին» օրենքի հիման վրա ներկայացված դիմումներից և հայցապահանջներից բխող գործեր: Նախագծով առաջարկվում է նաև ստեղծել մասնագիտացված վերաքննիչ հակակոռուպցիոն դատարան՝ առնվազն 10 դատավորի թվակազմով։ Նշված նախագծերով սահմանվում է նաև հակակոռուպցիոն մասնագիտացմամբ դատավորների նշանակման կարգը, սահմանվում են առավել խիստ պահանջներ և սահմանափակումներ, միևնույն ժամանակ նախատեսվում է այլ դատավորների համեմատությամբ առավել բարձր վարձատրություն՝ որպես առավել ռիսկային գործեր քննելիս անկախության և անաչառության ապահովման երաշխիք: Նախագծերի փաթեթով սահմանվում են հակակոռուպցիոն մասնագիտացմամբ դատավորների թեկնածուների ընտրման առանձնահատկությունները, նախատեսվում է հակակոռուպցիոն դատավորների թեկնածուների բարեվարքության ստուգման պահանջ: Հատկանշական է նաև, որ բարեվարքության ստուգում է նախատեսված նաև առաջխաղացման ցուցակում ներառված վերաքննիչ և վճռաբեկ դատարանների դատավորների թեկնածուների համար: Հաշվի առնելով հակակոռուպցիոն դատարանների դերը և ստեղծման գործընթացում առավելագույն թափանցիկություն ապահովելու անհրաժեշտությունը՝ նախագծով սահմանվել է փորձագետների ներգրավման մեխանիզմ:

Մասնավորապես, հարցազրույցից առաջ փորձագետները պետք է հնարավորություն ունենան ինքնուրույն հարցեր տալու հակակոռուպցիոն դատարանի 20 դատավորների թեկնածուների ցուցակի հակակոռուպցիոն մասնագիտացման բաժնի և վերաքննիչ հակակոռուպցիոն դատարանի դատավորների թեկնածուների ցուցակի հակակոռուպցիոն մասնագիտացման բաժնի դատավորների թեկնածուների՝ գրավոր փուլը հաղթահարած հավակնորդներին: Ընդ որում, փորձագետները, ի թիվս այլ հարցերի, անդրադառնալու են նաև Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի տրամադրած խորհրդատվական եզրակացությամբ նշված տվյալներին: Բարձրագույն դատական խորհրդի անդամների կողմից դատավորների թեկնածուների հավակնորդների ցուցակը կազմելու համար քվեարկություն իրականացնելիս փորձագետների կարծիքները հաշվի են առնվելու: 

«Հայաստանի Հանրապետության դատական օրենսգիրք» սահմանադրական օրենքում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու մասին օրենքի նախագիծը ՀՀ ԱԺ-ի կողմից քննարկվել և ընդունվել է երկրորդ ընթերցմամբ և 24.02.2021-ին, համաձայն «Ազգային ժողովի կանոնակարգ» ՀՀ սահմանադրական օրենքի 71-րդ հոդվածի 3-րդ մասի, օրենքների նախագծերի փաթեթի քննարկումը մշտական հանձնաժողովի նիստում հետաձգվել է մինչեւ երկամսյա ժամկետով։ 

Հակակոռուպցիոն դատարանի ստեղծմանը զուգահեռ, համապատասխանաբար կավելացվի Վերաքննիչ և Վճռաբեկ դատարանի դատավորների թիվը: 

ՀՀ գլխավոր դատախազությունում կոռուպցիոն հանցագործությունների քննության նկատմամբ հսկողություն իրականացնող վարչություն

Հակակոռուպցիոն ինստիտուցիոնալ համակարգի արդյունավետության ամբողջական պատկերի ուրվագծման առումով հակակոռուպցիոն ռազմավարությամբ նախատեսվում է  զարգացնել դատախազների մասնագիտացումը: Այս առումով առաջարկվում է ՀՀ գլխավոր դատախազությունում ստեղծել կոռուպցիոն հանցագործությունների քննության նկատմամբ հսկողություն իրականացնող վարչություն՝ միաժամանակ ապահովելով և բարձրացնելով տվյալ վարչության դատախազների, ինչպես նաև մարզերի և Երևան քաղաքի համապատասխան դատախազների մասնագիտացումը: Որպես միջանկյալ քայլ ՀՀ գլխավոր դատախազի 2019 թ․ սեպտեմբերի 24-ի «ՀՀ դատախազության կանոնադրությունը հաստատելու և ՀՀ գլխավոր դատախազի 2007 թ․ հունիսի 29-ի N 43 հրամանն ուժը կորցրած ճանաչելու մասին» N 39 հրամանով ՀՀ գլխավոր դատախազության կառուցվածքում ստեղծվել և գործում է ՀՀ գլխավոր դատախազության կոռուպցիոն հանցագործությունների գործերով վարչությունը:

ՀՀ արդարադատության նախարարության կողմից մշակվել և «Հայաստանի Հանրապետության դատական օրենսգիրք» սահմանադրական օրենքում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու մասին» օրենքի նախագծի փաթեթում ԱԺ է ներկայացվել «Դատախազության մասին» օրենքում լրացումներ և փոփոխություններ կատարելու մասին» օրենքի նախագիծը, որով նախատեսվում է սահմանել գլխավոր դատախազության կոռուպցիոն հանցագործություններով հսկողություն իրականացնող վարչության դատախազների թեկնածության հավակնորդների ընտրության, մրցույթի անցկացման, նշանակման և առաջխաղացման իրավահարաբերությունները և գործունեության երաշխիքները: 

Նշված նախագծերի անհրաժեշտությունը պայմանավորված է այն հանգամանքով, որ ՀՀ գլխավոր դատախազության կոռուպցիոն հանցագործությունների գործերով հսկողություն իրականացնող ստորաբաժանումը կոռուպցիայի դեմ պայքարի ինստիտուցիոնալ համակարգի կարևորագույն բաղադրատարրերից է, այն արդեն իսկ ստեղծված Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի, ստեղծվելիք Հակակոռուպցիոն կոմիտեի և Հակակոռուպցիոն դատարանի հետ ամբողջացնելու է հակակոռուպցիոն ինստիտուցիոնալ համակարգը, ուստի ՀՀ գլխավոր դատախազության կոռուպցիոն հանցագործությունների գործերով հսկողություն իրականացնող ստորաբաժանման կազմավորման կարգը և գործունեության երաշխիքները պետք է համահունչ լինեն Հակակոռուպցիոն կոմիտեի և Հակակոռուպցիոն դատարանի համապատասխան կարգավորումներին, բխեն հակակոռուպցիոն ոլորտում իրականացվող բարեփոխումների տրամաբանությունից: 

Հակակոռուպցիոն ռազմավարության 2019-2022 թթմիջոցառումների ծրագրով նախատեսվում է ՀՀ գլխավոր դատախազության պետական շահերի պաշտպանության վարչության կազմում ստեղծել ապօրինի ծագում ունեցող գույքի բռնագանձման հարցերով իրավասու մասնագիտացված ստորաբաժանում։ «Դատախազության մասին» օրենքում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու մասին 2020 թ ապրիլի 16-ի թիվ ՀՕ-245-Ն ՀՀ օրենքով սահմանվել է ապօրինի ծագում ունեցող գույքի բռնագանձմանն ուղղված գործառույթներ իրականացնող ստորաբաժանման ղեկավարի, ղեկավարի տեղակալի և դատախազների, ինչպես նաև գլխավոր դատախազի՝ այդ ոլորտը համակարգող տեղակալի պաշտոններում նշանակման կարգը, համաձայն որի՝ «Ապօրինի ծագում ունեցող գույքի բռնագանձման մասին» օրենքով նախատեսված գործառույթներ իրականացնող դատախազների թեկնածությունների ցուցակի համալրման նպատակով անցկացված բաց մրցույթին մասնակցելու համար հայտ ներկայացրած 25 դիմորդներից ՀՀ գլխավոր դատախազին առընթեր որակավորման հանձնաժողովի կողմից դրական եզրակացություն է ստացել 7-ը, իսկ ՀՀ գլխավոր դատախազի՝ ապօրինի ծագում ունեցող գույքի բռնագանձմանն ուղղված գործառույթների ոլորտը համակարգող տեղակալի թեկնածությունների ցուցակի համալրման նպատակով անցկացված բաց մրցույթին մասնակցելու հայտ ներկայացրած 3 դիմորդներից 1-ը (մյուս հայտատուները չէին ներկայացել)։

«Դատախազության մասին» ՀՀ օրենքով սահմանված ընթացակարգի պահպանմամբ ապօրինի ծագում ունեցող գույքի բռնագանձման գործերով վարչությունը համալրվել է համապատասխան որակավորմամբ դատախազներով և ընտրվել է ՀՀ գլխավոր դատախազի տեղակալ։  

ՀՀ կառավարության 2019 թ․ հոկտեմբերի 3-ի «Հայաստանի Հանրապետության հակակոռուպցիոն ռազմավարությունը և դրա իրականացման 2019-2022 թվականների միջոցառումների ծրագիրը հաստատելու մասին» N 1332-Ն որոշմամբ կոռուպցիայի դեմ պայքարում նախանշված են 3 հիմնական ուղղություններ՝

  • կոռուպցիայի կանխարգելումը, 
  • կոռուպցիոն հանցագործությունների բացահայտումը, 
  •  հակակոռուպցիոն կրթությունը և իրազեկումը: 

Կոռուպցիայի կանխարգելում

Կոռուպցիայի կանխարգելմանն հիմնական խնդիրներ են սահմանված օրենսդրական դաշտի վերանայումը, արդի մարտահրավերներին և միջազգային չափանիշներին համապատասխանեցումը, կոռուպցիոն ռիսկերի զրոյացմանն ուղղված արդյունավետ կառուցակարգերի ներդրումը, դրանց գործնականում ապահովումը: Նշված խնդիրների լուծման ուղղությամբ նախանշված է իրականացնել՝ 

  • Վարչական կոռուպցիայի հաղթահարում,
  • Հանրային կառավարման համակարգում բարեվարքության ամրապնդում,
  • Հայտարարագրում,
  • Հակակոռուպցիոն կարգավորման ազդեցության գնահատում և մասնավոր հատվածում թափանցիկության բարձրացում:

Վարչական կոռուպցիայի հաղթահարման գործում ռազմավարության 2019-2022 թթ միջոցառումների ծրագրով նախատեսվում է էլեկտրոնային կառավարման գործիքների ներդրում, պետական կառավարման գործընթացին հասարակության մասնակցության մեխանիզմների կատարելագործում, վարչարարության պարզեցում։ Մասնավորապես, նախատեսվում է 2022 թ ունենալ՝

  • Քաղաքացիների դիմումների, բողոքների, հարցումների թեժ գծի միասնական հարթակ,
  • Իրավական ակտերի նախագծերի մշակման գործընթացին հասարակության մասնակցության ապահովման արդյունավետ համակարգ,
  • Պետական և տեղական ինքնակառավարման մարմինների կողմից քաղաքացիներին առավել շատ մատուցվող ծառայությունների վերաբերյալ մատչելի տեղեկատվություն ստանալու գործիքակազմ,
  • «Տեղեկատվության  ազատության մասին» ՀՀ օրենքի շրջանակներում պահանջվող տեղեկատվության պրոակտիվ հրապարակման միասնական հարթակի ստեղծում, 
  • Կատարելագործված ազդարարման համակարգ։

Վարչական կոռուպցիայի հաղթահարման միջոցառումների իրականացման 2020 թ․ առաջընթացը մանրամասն ներկայացված է «ՀՀ կառավարության 2019 թ․ հոկտեմբերի 3-ի «Հայաստանի Հանրապետության հակակոռուպցիոն ռազմավարությունը և դրա իրականացման 2019-2022 թվականների միջոցառումների ծրագիրը հաստատելու մասին» թիվ 1332-ն որոշմամբ 2020 թվականին կատարման ենթակա միջոցառումների իրականացման ընթացքի, մշտադիտարկման և գնահատման արդյունքների վերաբերյալ ՀՀ արդարադատության նախարարության կողմից պատրաստված հաշվետվությունում։   

Հանրային կառավարման համակարգում բարեվարքության ամրապնդման միջոցառումների շարքում ռազմավարության 2019-2022 թթ միջոցառումների ծրագրով նախատեսվում է՝

  • ձևավորել պետական պաշտոններում նշանակման ենթակա անձանց, դատավորների և դատավորների թեկնածուների, դատախազների և դատախազների թեկնածուների, քննիչների բարեվարքության կանոնների պահպանման նկատմամբ հսկողության իրականացման կառուցակարգեր, 
  • ձևավորել և գործարկել «Հանրային ծառայության մասին» օրենքին համապատասխան էթիկայի հանձնաժողովների ու բարեվարքության հարցերով կազմակերպիչների ինստիտուտը,
  • բարեփոխել պետական պաշտոններ և պետական ծառայության պաշտոններ զբաղեցնող անձանց վարձատրության համակարգը, 
  • սահմանել «Հանրային ծառայության մասին» օրենքով նախատեսված՝ հանրային ծառայողի վարքագծի տիպային կանոնների, քաղաքացիական ծառայողի, պատգամավորի, քննիչի վարքագծի կանոնները,
  • կատարելագործել հանրային պաշտոն զբաղեցնող անձանց և հանրային ծառայողների պաշտոնական պարտականությունների իրականացման հետ կապված նվերների ինստիտուտը՝ ստեղծել նվերների էլեկտրոնային միասնական ռեեստր,
  • հստակեցնել հանրային պաշտոն զբաղեցնող անձանց և հանրային ծառայողների անհամատեղելիության պահանջները՝ կատարելագործել գույքը (բաժնետոմսերը, բաժնեմասերը և այլն) հավատարմագրային կառավարման հանձնման ինստիտուտը։

Պետական պաշտոններում նշանակման ենթակա անձանց, դատավորների և դատավորների թեկնածուների, դատախազների և դատախազների թեկնածուների, քննիչների բարեվարքության կանոնների պահպանման նկատմամբ հսկողության իրականացման կառուցակարգերի ձևավորման գործում հակակոռուպցիոն միջոցառումների ծրագրի 2020 թվականի ակնկալվող արդյունքի համաձայն՝ Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովին է վերապահվել «Հանրային ծառայության մասին» օրենքով սահմանված դեպքերում և կարգով պետական պաշտոններում նշանակման ենթակա անձանց բարեվարքության կանոնների պահպանման նկատմամբ ուսումնասիրությունների իրականացման և, ըստ այդմ, տվյալ անձին նշանակելու իրավասություն ունեցող անձին նշանակման նպատակահարմարության վերաբերյալ համապատասխան խորհրդատվական բնույթի եզրակացություն ներկայացնելու գործառույթ: Հանրային ծառայության մասին օրենքը սահմանել է պետական պաշտոն զբաղեցնող անձանց բարեվարքության ուսումնասիրության իրականացման կառուցակարգը, բարեվարքության թերթիկում լրացման ենթակա տվյալների շրջանակը, սահմանել բարեվարքության վերաբերյալ հարցաթերթիկում ներկայացված տվյալների արժանահավատության ստուգման նպատակով պետական և ՏԻ մարմիններից և անձանցից օրենքով նախատեսված տեղեկություններ պահանջելու և ստանալու լիազորություն: Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովը 2020 թ մայիսի 22-ի թիվ Ն-02 որոշմամբ հաստատել է բարեվարքության վերաբերյալ հարցաթերթիկի ձևանմուշը և իրականացրել 45 պաշտոններ զբաղեցնող անձանց թեկնածուների բարեվարքության ուսումնասիրություն։   

Գույքի, եկամուտների, շահերի ու ծախսերի հայտարարագրում: Հայտարարագրման համակարգը հանրային պաշտոն զբաղեցնող անձանց բարեվարքության ստուգման կարևորագույն գործիքներից է, որի միջոցով ի հայտ է բերվում կամ բացահայտվում հանրային պաշտոն զբաղեցնող անձանց և ծառայողների բարեկեցության աստիճանը, նրանց ունեցած անձնական և մասնավոր շահերը՝ նպատակ ունենալով կանխարգելել պաշտոնատար անձանց ապօրինի հարստացման ռիսկերը, իսկ շահերի բացահայտման միջոցով՝ նրանց զերծ պահել օգտագործել պաշտոնեական դիրքը՝ սեփական (մասնավոր) կարիքների կամ փոխկապակցված այլ անձանց արտոնություններ շնորհելու համար։

Հանրային պաշտոն զբաղեցնող անձանց և հանրային ծառայողների գույքի, եկամուտների և շահերի հայտարարագրման համակարգը Հայաստանում ներդրվել է 2011 թ․-ից՝ սկզբնական շրջանում միայն բարձրաստիճան պաշտոնատար անձանց համար, իսկ 2017 թ-ից այն ամբողջությամբ տարածվեց նաև հանրային պաշտոն զբաղեցնող անձանց ու հանրային ծառայողների առանձին խմբերի վրա։

Հայաստանում հանրային պաշտոն զբաղեցնող անձանց և ծառայողների գույքի, եկամուտների, շահերի և ծախսերի հայտարարագրման համակարգը կառուցված է «մեկ կարգավորում, տարբեր պաշտոնատար անձանց համար» սկզբունքով, որը ենթադրում է, որ հայտարարագրման պարտականություն ունեցող բոլոր պաշտոնատար անձինք հայտարարագրերը լրացնում ու ներկայացնում են պատասխանատու կառույցին ուղղակիորեն՝ առանց միջնորդավորված օղակների, հայտարարագրերի վերլուծությունը, արժանահավատության ստուգումը, սահմանված ժամկետներում չներկայացնելը կամ հայտարարագրերի լրացմանը ներկայացվող պահանջների կամ ներկայացման կարգի խախտմամբ ներկայացնելը կամ հայտարարագրերում անզգուշությամբ սխալ կամ ոչ ամբողջական տվյալ ներկայացնելու համար պատասխանատվության միջոցների կիրառումը իրականացվում է մեկ մարմնի՝ կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի կողմից։

Գույքի, եկամուտների, շահերի և ծախսերի հայտարարագրման համակարգին ներկայացվող պահանջները՝ հայտարարատուների շրջանակի, հայտարարագրերի ներկայացման ժամկետների ու պարբերականության, տեսակների, հրապարակման ու արխիվացման, հայտարարագրերի վերլուծության ու արժանահավատության ստուգման հարցերը սահմանված են «Հանրային ծառայության մասին» և «Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի մասին» ՀՀ օրենքներով։

Հակակոռուպցիոն ռազմավարության և դրա իրականացման 2019-2022 թթ միջոցառումների ծրագրով հայտարարագրման համակարգում բարեփոխումները նվիրված են գույքի, եկամուտների, շահերի և ծախսերի հայտարարագրման համակարգի կատարելագործմանը։ Վերջինս նախատեսում է ընդլայնել հայտարարատուների շրջանակը՝ հայտարարատուների ցանկում, ի թիվս այլ պաշտոնյաների, ներառելով նաև 15,000 և ավելի բնակչություն ունեցող համայնքների ավագանու անդամներին և աշխատակազմերի քարտուղարներին, հանրային նշանակության կազմակերպություններում վարչական պաշտոն զբաղեցնող անձանց: «Հանրային ծառայության մասին» օրենքում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու մասին» 2021 թ․ հունվարի 19-ի թիվ ՀՕ-51-ն օրենքով վերանայվել է նաև հայտարարագրման բովանդակությունը, ընդլայնվել է հայտարարագրից հրապարակման ենթակա տվյալների շրջանակը, իջեցվել է հայտարարագրման ենթակա թանկարժեք գույքի արժեքային շեմը, ներդրվել է փաստացի օգտագործվող գույքը հայտարարագրելու պահանջ, հստակեցվել են փոխառությունների և եկամուտների տեսակները, ներդրվել է ծախսերի հայտարարագրման համակարգ: Պետական պաշտոնի հավակնող և նման պաշտոն զբաղեցնող անձանց համար սահմանվել է լիազոր մարմնին նոտարական կարգով աշխարհի ցանկացած բանկում և ֆինանսական կազմակերպությունում, ցանկացած երկրի տարածքում իրենց անունից իրենց անունով հաշվեհամարների առկայության, ստեղծման օրից դրանց շարժի և մնացորդի, ինչպես նաև իրենց անունով շարժական, անշարժ գույքի և արժեթղթերի առկայության մասին տեղեկատվություն ստանալու լիազորագիր տալու պարտականություն:

«Կուսակցությունների մասին» ՀՀ սահմանադրական օրենքում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու մասին օրենքով (ընդունվել է ԱԺ-ի կողմից 2020 թ․ դեկտեմբերի 29-ին, թիվ ՀՕ-1-Ն) նախատեսվում է 2022 թ․ հունվարի 1-ից հայտարարագրման պարտականություն սահմանել նաև կուսակցության մշտապես գործող ղեկավար մարմնի անդամների, իսկ այլ ղեկավար մարմինների դեպքում այդ մարմնի անդամների նկատմամբ։ Այլ կերպ ասած, կուսակցության ղեկավար մարմնի անդամները պարտավոր են Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողով ներկայացնել իրենց գույքի և եկամուտների հայտարարագիրը, որի ձևանմուշը և հրապարակման ենթակա տեղեկությունների ցանկը սահմանում է Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովը:

Հայտարարագրման համակարգի թափանցիկության և հաշվետվողականության բարձրացման ուղղությամբ «Բաց կառավարման գործընկերություն» նախաձեռնության շրջանակներում գործողությունների չորրորդ ծրագրով (2018-2020 թթ․) նախատեսվում է ««Բաց տվյալներ» պաշտոնական հայտարարագրերում, բարձրաստիճան պաշտոնատար անձանց գույքի, եկամուտների և փոխկապակցված անձանց հայտարարագրերի էլեկտրոնային համակարգի կատարելագործում»: Հանձնառությամբ, Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի կայքէջի «Հայտարարագրերի ռեեստր» բաժնի որոնողական համակարգի զարգացման, ծրագրային ապահովման մշակման  և ներդրման միջոցով նախատեսվում է ապահովել օգտվողի համար ինտերակտիվ հասանելիություն։ Այդ նպատակով «Վերակառուցման և զարգացման միջազգային բանկից» ստացած վարկի շրջանակներում ՀՀ փոխվարչապետի գրասենյակը հայտարարել է «Գույքի, եկամուտների, ծախսերի և շահերի հայտարարագրման էլեկտրոնային համակարգի մատակարարման և տեղադրման» հայտերի ներկայացման հրավեր։ Էլեկտրոնային համակարգի կառավարումը կիրականացնի Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովը՝ որպես թվայնացված գործիք կոռուպցիայի դեմ պայքարի և երկրում կոռուպցիայի կանխարգելման դիմակայուն համակարգ կառուցելու համար: Էլեկտրոնային համակարգը պետք է մշակվի տվյալների արդյունավետ հավաքագրման, արհեստական բանականության միջոցով վերլուծության իրականացման, տվյալների հանրային մատչելիության սկզբունքով»։

Հակակոռուպցիոն կարգավորման ազդեցության գնահատման և մասնավոր հատվածում թափանցիկության բարձրացման ուղղությամբ հակակոռուպցիոն ռազմավարության 2019-2022 թթ ծրագրով նախանշված են բարեփոխումների հետևյալ միջոցառումները՝

  • Հակակոռուպցիոն կարգավորման ազդեցության գնահատման համակարգի արդյունավետության բարձրացում,
  • Գործարար ոլորտում հակակոռուպցիոն համապատասխանության պահանջների ընդունման խթանում, 
  • Տնտեսական մրցակցության պաշտպանության ոլորտի վերաբերյալ օրենսդրության կատարելագործում,
  • Իրավաբանական անձանց իրական սեփականատերերի ինստիտուտի ներդրում:

Հակակոռուպցիոն կարգավորման ազդեցության գնահատման համակարգի արդյունավետության մասով ռազմավարությունը նախատեսում է հակակոռուպցիոն կարգավորման ազդեցությանն առնչվող օրենսդրական դաշտի վերանայում, հստակ չափանիշների սահմանում, ինչպես նաև և՛ իրավական ակտերի նախագծերի, և՛ արդեն իսկ ընդունված իրավական ակտերի պարբերական գնահատում: Նախատեսվում է հակակոռուպցիոն կարգավորման ազդեցության գնահատման գործառույթի իրականացումը վերապահել Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովին՝ ապահովելով անհրաժեշտ կարողությունների զարգացումը և համապատասխան աշխատակիցների մասնագիտացումը: 

Հակակոռուպցիոն ռազմավարությամբ մասնավոր հատվածում հակակոռուպցիոն կառուցակարգերի ներդրման տեսանկյունից կարևորվում է ազատ տնտեսական մրցակցության, տնտեսական գործունեության ազատության երաշխավորումը, բարեխիղճ մրցակցության համար անհրաժեշտ միջավայրի ապահովումը: Այս առումով նախատեսվում է ներդնել կազմակերպությունների հակակոռուպցիոն համապատասխանության վերաբերյալ կառուցակարգեր, շարունակել տնտեսական մրցակցության պաշտպանության ոլորտի կատարելագործմանն ուղղված աշխատանքները՝ բարելավելով գործող կառուցակարգերը և ինստիտուցիոնալ գործիքակազմը:

Մասնավոր հատվածում թափանցիկության բարձրացման կարևոր գործիքներից է պետական գրանցում ստացած իրավաբանական անձանց իրական սեփականատերերի բացահայտումը և նրանց վերաբերյալ տեղեկությունների ընդհանուր և հանրամատչելի հարթակի ներդրումը՝ ապահովելով իրական սեփականատերերի վերաբերյալ տվյալների հրապարակայնությունը։ Ոլորտային օրենքներով աստիճանաբար կսահմանվեն իրական սեփականատերերի բացահայտմանն ուղղված դրույթները: Իրական սեփականատերերի Էլեկտրոնային հարթակում իրավաբանական անձանց իրական սեփականատերերի վերաբերյալ հրապարակային տեղեկատվությունը իրավասու պետական և քաղաքացիական հասարակության կողմից կօգտագործվի որպես վերահսկողության գործիք՝ քաղաքական ազդեցություն ունեցող անձանց կողմից ձեռնարկատիրական գործունեության իրականացումը բացառելու, պետական գնումների գործընթացի թափանցիկությունը ապահովելու նպատակով:

ՀՀ ԱԺ կողմից 2021 թ․ հունիսին ընդունված օրենքների փաթեթով առաջարկվում է փոփոխություններ և լրացումներ կատարել «Իրավաբանական անձանց պետական գրանցման, իրավաբանական անձանց առանձնացված ստորաբաժանումների, հիմնարկների և անհատ ձեռնարկատերերի պետական հաշվառման մասին» օրենքում, ՀՀ ընդերքի մասին օրենսգրքում, «Էներգետիկայի մասին» օրենքում, «Գնումների մասին» օրենքում, ՀՀ քրեական օրենսգրքում, ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքում, ՀՀ վարչական իրավախախտումների վերաբերյալ օրենսգրքում և «Փողերի լվացման և ահաբեկչության ֆինանսավորման դեմ պայքարի մասին» օրենքում։ Փաթեթով միասնականացվում են «Փողերի լվացման և ահաբեկչության ֆինանսավորման դեմ պայքարի մասին» օրենքով սահմանված «իրական շահառու» և ԱՃԹՆ-ի շրջանակում ներդրված և 2020 թվականից կիրառվող՝ «Իրավաբանական անձանց պետական գրանցման, իրավաբանական անձանց առանձնացված ստորաբաժանումների, հիմնարկների և անհատ ձեռնարկատերերի պետական հաշվառման մասին» օրենքում սահմանված «իրական սեփականատեր» հասկացությունները՝ առաջարկելով բոլոր դեպքերում կիրառել «իրական շահառու» (ԻՇ) հասկացությունը՝ միասնական չափանիշներով։ Միաժամանակ, մետաղական օգտակար հանածոյի արդյունահանման նպատակով երկրաբանական ուսումնասիրության կամ մետաղական օգտակար հանածոյի արդյունահանման իրավունք ունեցող կամ այդպիսի իրավունք հայցող իրավաբանական անձանց համար պահպանվում են գործող՝ «իրական սեփականատեր» համարվելու ավելի խիստ հիմքերը և բացահայտումների պահանջները։

Այս օրենսդրական փաթեթով առաջարկում է ընդլայնել Հայաստանում իրական շահառուների բացահայտման շրջանակը։  Հանրային ծառայությունների կարգավորվող ոլորտում գործունեություն իրականացնող, ինչպես նաև տեսալսողական մեդիածառայություն մատուցող իրավաբանական անձանց համար իրական շահառուների հայտարարագրման պահանջը առաջարկվում է կիրառել 2021 թ․ սեպտեմբերի 1-ից, մյուս բոլոր իրավաբանական անձանց համար՝ 2022 թ․ հունվարի 1-ից, իսկ միայն ֆիզիկական անձ մասնակիցներ ունեցող սահմանափակ պատասխանատվությամբ ընկերությունների, ինչպես նաև ոչ առևտրային կազմակերպությունների համար՝ 2023 թ․ հունվարի 1-ից:

Կոռուպցիոն հանցագործությունների բացահայտում

Կոռուպցիայի դեմ պայքարի կարևորագույն բաղադրիչը կոռուպցիոն  հանցագործությունների բացահայտումն է: Հանցագործությունների բացահայտման արդյունավետության տեսանկյունից հակակոռուպցիոն ռազմավարությամբ կարևորվում է

  • կոռուպցիոն հանցագործությունների տեսակների հստակեցումը և դրանց շրջանակի օրենքով սահմանումը,
  • մասնավոր հատվածում կոռուպցիոն ռիսկերի կանխարգելման տեսանկյունից իրավաբանական անձանց քրեական պատասխանատվության նախատեսումը և դրա իրացման կառուցակարգերի  սահմանումը,
  • կոռուպցիոն հանցագործությունների քննության արդյունավետության ապահովումը,
  • ապօրինի ծագում ունեցող գույքի բռնագանձմանն ուղղված գործուն կառուցակարգերի սահմանումը և ներդրումը, դրանց՝ միջազգային չափանիշներին համապատասխանության ապահովումը:

ՀՀ հակակոռուպցիոն ռազմավարության և դրա իրականացման 2019-2022 թթ միջոցառումների ծրագրով կոռուպցիոն հանցագործությունների բացահայտման արդյունավետության ապահովման նպատակով նախանշված են բարեփոխումների մի շարք միջոցառումներ։ Մասնավորապես, նախատեսվում է

  • ՀՀ քրեական օրենսգրքով կոռուպցիոն հանցագործությունների շրջանակի հստակեցում, 
  • կոռուպցիոն առանձին հանցագործությունների, այդ թվում՝ ապօրինի հարստացման, քննության մեթոդիկայի մշակում, մշակված մեթոդիկայի հիման վրա քրեական հետապնդման մարմինների վերապատրաստում,
  • կոռուպցիոն հանցագործությունների մասին վիճակագրության համալրում,
  • բանկային հաշիվների կենտրոնացված ռեեստրի ստեղծում,
  • ապօրինի ծագում ունեցող գույքի բռնագանձմանն ուղղված կառուցակարգերի ստեղծում,
  • կոռուպցիոն իրավախախտումների համար իրավաբանական անձանց քրեական պատասխանատվության ենթարկելու ինստիտուտի ներդրում:

Կոռուպցիոն հանցագործությունների շրջանակի հստակեցման նպատակով ՀՀ արդարադատության նախարարության կողմից 2019 թմշակվել և ԱԺ կողմից ընդունվել է 2020 թ․ մարտի 25-ի ՀՕ-207-Ն «ՀՀ քրեական օրենսգրքում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու մասին» ՀՀ օրենքով սահմանված կոռուպցիոն հանցագործությունների ցանկ,  որում ընդգրկված են 28 կոռուպցիոն հանցագործության տեսակներ: Հիմք ընդունելով վերոնշյալ փոփոխությունները՝ ՀՀ գլխավոր դատախազի 2019 թ․ դեկտեմբերի 27-ի և 2020 թ․ հուլիսի 2-ի համապատասխան հրամաններով կոռուպցիոն հանցագործությունների վերաբերյալ վիճակագրական տեղեկատվությունը համալրվել է կոռուպցիոն հանցագործությունների վերաբերյալ տեղեկատվության ստացման աղբյուրների ու կոռուպցիոն հանցագործությունների քննության արդյունքում բռնագրավված և բռնագանձված գույքի մասին տվյալներով, իսկ 2020 թընթացքում կոռուպցիոն հանցագործությունների վերաբերյալ ՀՀ գլխավոր դատախազության տեղեկանքը կազմված է «ՀՀ քրեական օրենսգրքում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու մասին» ՀՀ օրենքով սահմանված կոռուպցիոն հանցագործությունների ցանկով՝ մինչ այդ գործող կոռուպցիոն հանցագործության մյուս տեսակների համադրմամբ: 

Կոռուպցիոն առանձին հանցագործությունների, այդ թվում՝ ապօրինի հարստացման, քննության մեթոդիկայի մշակման ուղղությամբ ՀՀ կառավարության 2019 թ․ հոկտեմբերի 3-ի «Հայաստանի Հանրապետության հակակոռուպցիոն ռազմավարությունը և դրա իրականացման 2019-2022 թվականների միջոցառումների ծրագիրը հաստատելու մասին» թիվ 1332-ն որոշմամբ 2020 թ․-ին կատարման ենթակա միջոցառումների իրականացման ընթացքի, մշտադիտարկման և գնահատման արդյունքների վերաբերյալ» ՀՀ արդարադատության նախարարության հրապարակած հաշվետվության համաձայն՝ կոռուպցիոն առանձին հանցագործությունների, այդ թվում՝ ապօրինի հարստացման քննության մեթոդական ուղեցույցը մշակվել է: Ուղեցույցի մեջ մանրամասն վերլուծված են կոռուպցիոն հանցագործությունների էությունը և դրանց կանխարգելման իրավական հիմքերը, կոռուպցիայի հակազդման իրավա-կազմակերպական հիմքերը, կոռուպցիոն հանցագործությունների քրեաիրավական և կրիմինալիստական բնութագրերը: Առանձին գլխով ներկայացված են ապօրինի հարստացման էությունը, իրավական հիմքերը և առանձնահատկությունները: Ներկայացված են նաև կոռուպցիոն հանցագործությունների գործերով պարզաբանման ենթակա հանգամանքները, կոռուպցիոն հանցագործությունների քննության քրեադատավարական և կրիմինալիստական բնութագրերը, այդ թվում՝ նաև կոռուպցիոն հանցագործությունների գործերով կատարվող առանձին քննչական գործողությունների առանձնահատկությունները: 

Ապօրինի ծագում ունեցող գույքի բռնագանձմանն ուղղված կառուցակարգերի ստեղծման ուղղությամբ ԱԺ կողմից 2020 թ․ ապրիլի 16-ին ընդունված ՀՕ-240-Ն «Ապօրինի ծագում ունեցող գույքի բռնագանձման մասին» օրենքը: 2020 թ. սեպտեմբերի 3-ից ՀՀ գլխավոր դատախազության ապօրինի գույքի բռնագանձման պատասխանատու ստորաբաժանումը ստեղծվել և գործում է, ընդ որում՝ ստեղծումից մինչ նոյեմբերի 15-ն ընկած ժամանակահատվածում ապօրինի ծագում ունեցող գույքի բռնագանձման գործերով վարչությունում ստացվել է շուրջ 200 նյութ՝ քրեական գործերով հնարավոր ապօրինի ծագում ունեցող գույք ունեցող 405 սուբյեկտի վերաբերյալ։ Ուսումնասիրություն սկսելու հիմքերի առկայության ստուգման արդյունքում նրանցից 206-ին պատկանող գույքի առնչությամբ որոշում է կայացվել սկսել ուսումնասիրություններ, որոնք ընթացքի մեջ են:

Բանկային հաշիվների կենտրոնացված ռեեստրի ստեղծում միջոցառման մասով 2020 թ․ ընթացքում ՀՀ կենտրոնական բանկը մշակել է ««ՀՀ կենտրոնական բանկի մասին» ՀՀ օրենքում լրացում կատարելու մասին» ՀՀ օրենքի նախագիծը: Նախագիծն ուղարկվել է ՀՀ վարչապետի աշխատակազմ՝ սահմանված կարգով ընթացք տալու և օրենսդրական նախաձեռնությամբ ՀՀ ազգային ժողով ուղարկելու համար:

2021 թ մայիսի 5-ին ԱԺ հերթական նիստում առաջին ընթերցմամբ քննարկվեց ««ՀՀ կենտրոնական բանկի մասին» ՀՀ օրենքում լրացում կատարելու մասին» օրենքի նախագիծը, որով սահմանվում են ՀՀ-ում բանկային հաշիվների կենտրոնացված ռեեստրի ներդրման նպատակները, ռեեստրում ներառման ենթակա տեղեկությունների շրջանակը, ինչպես նաեւ ԿԲ խորհրդի լիազորությունը` սահմանելու այդ ռեեստրի վարման, ներառման ենթակա նույնականացման տեղեկությունների ցանկը, այդ թվում` հաշվետվությունների տեսքով տեղեկությունների տրամադրման կարգը և ժամկետները:

Կոռուպցիոն իրավախախտումների համար իրավաբանական անձանց քրեական պատասխանատվության ենթարկելու ինստիտուտի ներդրման միջոցառման մասով 2020 թ․ մայիսի 21-ին ՀՀ կառավարությունը հավանության է արժանացրել և ԱԺ ներկայացրել ՀՀ քրեական օրենսգրքի նախագիծը:

«ՀՀ քրեական օրենսգիրք» ՀՀ ՀՕ-199-Ն օրենքն ԱԺ կողմից ընդունվել է 2021 թ․ մայիսի 5-ին։ Օրենքը ուժի մեջ է մտնելու 2022 թ հուլիսի 1-ից։ Օրենքով ներդրվել է իրավաբանական անձանց քրեական պատասխանատվության ինստիտուտը (Բաժին 7), և հստակորեն սահմանվել է այն հանցագործությունների սպառիչ շրջանակը, որոնց սուբյեկտ կարող է լինել իրավաբանական անձը: Ընդ որում, համաձայն օրենքի, իրավաբանական անձը կոռուպցիոն հանցագործությունների մեծամասնության սուբյեկտ կարող է լինել, հետևաբար՝ քրեական պատասխանատվության ենթարկվել: Ինչ վերաբերում է կոռուպցիոն բնույթի այն հանցագործություններին, որոնց համար սահմանված չէ իրավաբանական անձի պատասխանատվություն, ապա անհրաժեշտ է նշել, որ այդ հանցագործությունների դիսպոզիցիայի վերլուծության արդյունքում ակնհայտ է, որ համապատասխան հանրորեն վտանգավոր արարքը կարող է կատարել միայն ֆիզիկական անձը և որևէ ձևով վերաբերելի չէ իրավաբանական անձին։ 

Հասարակության հակակոռուպցիոն կրթություն և իրազեկում

Կոռուպցիայի դեմ պայքարի արդյունավետությունն ապահովող հիմնական տարրերից մեկը հակակոռուպցիոն պայքարի միջոցների և կառուցակարգերի մասին հասարակության պատշաճ իրազեկումն է: Վերջինիս հետ սերտորեն կապված է նաև հանրային ծառայողների, պատասխանատուների, ինչպես նաև այլ շահագրգիռ կողմերի համակարգային և պարբերական հակակոռուպցիոն կրթությունը: Համաձայն 2019 թ.-ին «Թրանսփարենսի Ինթերնեյշնլ» հակակոռուպցիոն կենտրոնի պատվերով,  «Հետազոտական ռեսուրսների կովկասյան կենտրոն-Հայաստանի» (ՀՌԿԿ-Հայաստան) կողմից իրականացված «Հայաստանի տնային տնտեսությունների շրջանում կոռուպցիայի վերաբերյալ հանրային կարծիքի հետազոտության» տվյալների՝ հակակոռուպցիոն առաջնահերթ ուղղություններից հակակոռուպցիոն կրթությունը և իրազեկումը նշել են հարցվածների միայն 6.1%-ը, որը շատ ցածր ցուցանիշ է դիտվում և ներառված է պատասխանների 10 տոկոսը չհատած առաջնահերթությունների խմբում։

Միաժամանակ, նույն հետազոտությամբ արձանագրված է, որ «ընդհանուր առմամբ, հարցվածների մոտ արձանագրվել է կոռուպցիայի առավել հայտնի դրսևորումների մասին իրազեկվածության բավարար մակարդակ, սակայն դրսևորվել է նաև հանդուրժողականություն որոշ կոռուպցիոն երևույթների նկատմամբ, ինչը կարող է պայմանավորված լինել մշակութային գործոններով կամ գիտելիքի բացով»։

ՀՀ հակակոռուպցիոն 4-րդ ռազմավարությամբ կարևորվում է հակակոռուպցիոն կրթության և հակակոռուպցիոն իրավագիտակցության բարձրացման ուղղությամբ պետական մակարդակով գործուն քայլեր ձեռնարկելը: Ռազմավարությունը նախատեսում է պետության կողմից  հակակոռուպցիոն միջոցառումների իրականացման, ծառայությունների մատուցման ոլորտում իրականացված բարեփոխումների, ազդարարման և բողոքարկման մեխանիզմների, պետական մարմինների հետ հարաբերակցվելիս անձանց իրավունքների վերաբերյալ հանրային իրազեկվածության բարձրացման, ազդարարման համակարգի առանձնահատկությունների, տեղեկատվության ազատության երաշխիքների, հանրային ծառայողների էթիկայի կանոնների վերաբերյալ հանրության և հանրային ծառայողների տեղեկացվածության բարձրացում: Նշյալ ուղենիշի համար առաջարկվում է մշակել և հաստատել հանրային իրազեկման արշավների իրականացման տարեկան ծրագրեր:

ՄԱԿ-ի «Կոռուպցիայի դեմ» կոնվենցիան կոռուպցիայի կանխարգելման մարմիններից պահանջում է, որ դրանք «նպաստեն կրթական և ուսումնական ծրագրերի իրականացմանը այն բանի համար, որ այդպիսի անձինք կարողանան բավարարել պետական գործառույթների ճիշտ, բարեխիղճ և պատշաճ կատարման պահանջները, ինչպես նաև նրանց ապահովում են մասնագիտացված և պատշաճ պատրաստվածությամբ նրա համար, որ խորացնեն նրանց կողմից այն ռիսկերի գիտակցումը, որոնք կապված են կոռուպցիայի հետ և կապված են նրանց կողմից իրենց գործառույթների կատարման հետ։ Այդպիսի ծրագրերը կարող են վկայակոչումներ պարունակել կիրառվող բնագավառներում կանոնագրքերի կամ վարքագծի չափանիշներին»: 

Այս առումով հակակոռուպցիոն ռազմավարությամբ առաջարկվում է շարունակական քայլեր ձեռնարկել հանրային ծառայողների, այդ թվում՝ քաղաքական պաշտոն զբաղեցնող անձանց համակարգային և պարբերական հակակոռուպցիոն կրթության տրամադրման հարցում: Ընդ որում, կառուցակարգային հարցերի լուծման նպատակով հակակոռուպցիոն կրթության իրականացման գործառույթը վերապահվել է Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովին՝ վերջինիս համար սահմանելով հակակոռուպցիոն կրթական և հանրային իրազեկման ծրագրերի, պաշտոնատար անձանց և հանրային ծառայողների վերապատրաստման ծրագրերում հակակոռուպցիոն դասընթացներ ներառելու, ուսումնամեթոդական ուղեցույցների, այլ նյութերի, պարբերական խորհրդատվական զեկույցների մշակման և հրապարակման պարտականություն: Պաշտոնատար անձանց և հանրային ծառայողների  վերապատրաստումների արդյունավետության բարձրացման նպատակով ռազմավարությամբ առաջարկվում է ներդնել կոռուպցիայի դեմ պայքարի ոլորտում հանրային ծառայողների գիտելիքների և հմտությունների պարբերական գնահատման համակարգ:

Կառավարությունը, կարևորելով կոռուպցիայի դեմ պայքարում քաղաքացիական հասարակության դերը և գիտակցելով հասարակական կազմակերպությունների կարողությունների զարգացման անհրաժեշտությունը, ռազմավարությամբ վերջիններիս համար նախատեսել է նաև շարունակական հակակոռուպցիոն վերապատրաստումների կազմակերպման միջոցառումներ:

Հակակոռուպցիոն ռազմավարությունը կարևորում է հակակոռուպցիոն կրթության արմատավորումը հանրակրթական դպրոցում։ Նախատեսում է արդիականացնել «Հասարակագիտություն» առարկայի շրջանակներում դասավանդվող կոռուպցիայի դեմ պայքարին առնչվող թեմաների բովանդակությունը՝ այն հաշվով, որ դրանք համապատասխանեն կոռուպցիայի դեմ տարվող պայքարի և կառավարության հակակոռուպցիոն քաղաքականության քայլերին: Համանման քայլեր են նախատեսված նաև բարձրագույն ուսումնական հաստատություններում և միջին մասնագիտական ուսումնական հաստատություններում՝ որպես պարտադիր առարկա հակակոռուպցիոն կրթությունը ներառելու ուղղությամբ:

Հասարակության հակակոռուպցիոն կրթության և իրազեկման ուղղությամբ հակակոռուպցիոն ռազմավարության և դրա իրականացման 2019 և 2020 թթ միջոցառումների ծրագրի կատարման առաջընթացի վերաբերյալ հաշվետվություններին կարող եք ծանոթանալ ՀՀ կառավարության հակակոռուպցիոն մոնիտորինգի պլատֆորմում։ 

ԱԺ ընտրակարգ

Նախապատմություն

Խորհրդային Հայաստանում գերագույն խորհուրդն ընտրվում էր մեծամասնական ընտրակարգով: Անկախ Հայաստանում, Ազգային ժողովի առաջին ընտրություններից սկսված, ներմուծվեց նաև համամասնական ընտրակարգը, որը տարիների ընթացքում հետևողականորեն «գրավում» էր համամասնականի տեղը: Շուրջ 20 տարի հստակ պետական քաղաքականություն կար մեծամասնական ընտրակարգով ընտրվող պատգամավորների քանակը պակասեցնելու՝ հօգուտ համամասնականի:

2010-ական թվականների սկզբից ընդդիմությունը՝ ի դեմս «Ժառանգության» և Հայ ազգային կոնգրեսի, պահանջում էր ամբողջությամբ անցնել համամասնական ընտրակարգի: Որոշակի փուլերում այդ պահանջը նաև ողջունվում էր ՀՅԴ-ի ու ԲՀԿ-ի կողմից: 2015 թվականի սահմանադրական փոփոխություններով ամրագրվեց համամասնական ընտրակարգը, սակայն 2016 թվականին ներկայացված Ընտրական օրենսգրքի նախագծով առաջ բերվեց կիսաբաց ցուցակներով համամասնական ընտրակարգը (այն նաև անվանվում է «ռեյտինգային» ընտրակարգ): Ու թեև ընդդիմության և քաղ․ հասարակության ամենաառանցքային պահանջներից էր այդ ընտրակարգի փոխարինումը սովորական (փակ) համամասնական ընտրակարգով, իշխանության ցանկությունը անկոտրում էր, և «ռեյտինգայինը» (կիսաբաց ցուցակը) ընդունվեց:

Այս ընտրակարգից հրաժարվելը եղել է ընդդիմության ու քաղ․ հասարակության համատեղ 5 հիմնական պահանջներից մեկը 2016 թվականին, ինչպես նաև եղել է հիմնական բանակցային կետերից մեկը նույն թվականին «4+4+4» ֆորմատով ընդդիմություն-քաղ․ հասարակություն-իշխանություն բանակցությունների ժամանակ։ Սակայն, ինչպես նշեցինք, ապարդյուն: 

2018 թվականին՝ հեղափոխությունից հետո, վարչապետին կից ընտրական բարեփոխումների հանձնաժողովի մշակած օրենսգրքի փոփոխությունների փաթեթում ներառված էր նաև ընտրակարգի փոփոխությունը դեպի սովորական (փակ ցուցակներով) համամասնական ընտրակարգ, սակայն փաթեթը չընդունվեց դեռևս ՀՀԿ-ական մեծամասնությամբ խորհրդարանի կողմից: Նույն փոփոխությունը նաև նախատեսված է 2021 թվականին հրապարակված Ընտրական օրենսգրքի փոփոխությունների նախագծով:

Ի՞նչ է «ռեյտինգայինը»

Նախ, հստակեցնենք տերմինաբանությունը: Սովորական համամասնական ընտրակարգը կոչվում է «փակ ցուցակներով», քանի որ քաղաքական ուժերի նախընտրական ցուցակներում թեկնածուների հերթականությունը ֆիքսված է և փոփոխման ենթակա չէ (փակ բառը, այս դեպքում, կապ չունի գաղտնիության հետ, ցուցակները հրապարակային են): Բաց ցուցակների դեպքում թեկնածուների հերթականությունն ընտրողների կողմից փոփոխման ենթակա է: Կիսաբացը (նույն ինքը՝ կիսափակը) ընտրողների կողմից փոփոխության ենթակա է կիսով չափ։ Այսինքն՝ ամեն քաղաքական ուժից ընտրված պատգամավորների կեսը ընտրվում է փակ ցուցակով, կեսը՝ բաց: Եվ հենց այս՝ վերջին մոդելն է ընդունվել 2016 թվականին և գործում է առ այսօր: 

«Ռեյտինգային» ընտրակարգը բավականին բարդ մեխանիզմ է: Նախ և առաջ, ընտրողները քվեարկում են կուսակցության (կամ դաշինքի) օգտին, և հենց այդ քվեների հիմման վրա է որոշվում, թե որ կուսակցությունը խորհրդարանում քանի պատգամավորական մանդատ կունենա: Բայց եթե սովորական (փակ ցուցակներով) համամասնական ընտրակարգում այդ մանդատները կբաժանվեին ըստ ցուցակի հերթականության, ապա «ռեյտինգայինի» (կիսաբաց ցուցակներով) դեպքում պատկերն այլ է։ Ընտրողը կուսակցությանը քվե տալուց հետո իրավունք ունի (քվեաթերթիկի հակառակ կողմում) ընտրել այդ կուսակցության՝ տվյալ տարածքում առաջադրված թեկնածուներից մեկին. որքան շատ ձայն («ռեյտինգ») հավաքի ամեն կոնկրետ թեկնածուն, այնքան, պայմանական ասած, «բարձրանում» է իր հորիզոնականը կուսակցության ցուցակում:

Բերենք օրինակ: Կուսակցությունը հավաքել է այնքան ձայն, որ պետք է ստանա 20 պատգամավորական մանդատ: Այդ 20 մանդատների կեսը՝ 10-ը, ստանում են կուսակցության փակ ցուցակի առաջին 10 համարները: Իսկ մյուս 10-ը բաշխվում է տարածքային ցուցակներում առավել շատ ձայն հավաքած թեկնածուների միջև: Ընդ որում, հանրապետությունը բաշխված է 13 ընտրական տարածքների, և բավականին բարդ բանաձևով է որոշվում, թե որ տարածքից առավելագույն ձայներ ստացած քանի թեկնածու պետք է ներառվի «անցողիկների» մեջ, որոնց թիվը, գումարային, մեր օրինակում, պետք է լինի 10: 

Նշենք, որ օրենսգրքով հանրապետության 13 տարածքներից 4-ը Երևանում են, մեկը ներառում է Սյունիքի ու Վայոց Ձորի մարզերը, և մնացած 8 մարզերը՝ մեկական տարածք: Սա պայմանավորված է նրանով, որ Վայոց Ձորի ու Սյունիքի մարզերը բնակչությամբ շատ փոքր են և գումարային ավելի քիչ բնակիչ ունեն, քան մեծ մարզերը:

Խնդիրները

Եթե առաջին հայացքից ռեյտինգային ընտրակարգը վատը չէ և դրանով ընտրողը ստանում է լրացուցիչ հնարավորություններ, սակայն իրողություններն այլ էին: Թեև, ըստ օրենսգրքի, հիմնական մրցակցությունը պետք է լիներ քաղաքական ուժերի միջև, իսկ ընտրողի հիմնական կամարտահայտումը պետք է իրացվեր քաղաքական ուժ ընտրելով, սակայն, փաստացի, 2017 թվականի ընտրություններին մրցակցությունը ծավալվեց անձանց միջև: Լոկալ հեղինակություն ունեցող բիզնեսմենները, օլիգարխները, քվազի-կրիմինալները իրենց տարածքներում էական թվով ձայն էին կարողանում կուտակել: Եվ եթե նախկինում ընտրողներն այդ անձանց մեծամասնական ընտրակարգով քվեարկելից առանձին համամասնական ընտրակարգով կատարում էին այդ անձանց հետ չկապված քաղաքական ընտրություն, ապա այժմ այդ անձանց քվեարկելու համար ընտրողները պետք է քվե տային այդ անձանց առաջադրած կուսակցությանը: Սա շատ լուրջ առավելություն ապահովեց իր շարքերում նման տարրեր ունեցող կուսակցությունների համար:

Բազմաթիվ փորձագետների գնահատմամբ, հենց ռեյտինգային ընտրակարգն էր, որ օգնեց Հանրապետական կուսակցությանը 2017 թվականի ԱԺ ընտրություններում գրանցել աննախադեպ բարձր ցուցանիշ. եթե անկախ Հայաստանում, դրանից առաջ, երբեք որևէ քաղաքական ուժ համամասնական ընտրակարգով չէր հավաքել 40 տոկոսից ավել քվե, ապա 2017-ին ՀՀԿ-ն գրանցեց համարյա 50 տոկոս ձայն: Ընդ որում, 2018 թվականի հեղափոխությունը եկավ ապացուցելու, որ 2017-ին ՀՀԿ-ն, մեղմ ասած, չուներ քաղաքացիների 50 տոկոսի աջակցությունը:

Ավելին, «ռեյտինգային» ընտրակարգը նաև շատ բարդ է, ընտրողների համար անհասկանալի, ինչի հետևանքով շատերը կարողանում են ընտրողներին մանիպուլացնել և դրդել չգիտակցված քվեարկության: «Անկախ դիտորդ» դաշինքի սոցիոլոգիական ուսումնասիրությունները ցույց են տվել, որ ընտրողների էական մասը չի հասկանում ռեյտինգային ընտրակարգի էությունը, ինչն արտահայտվում է նրանց քվեարկության վրա:

Այդ ընտրակարգը նաև բացում է տեղամասում ընտրողի քվեարկությունը վերահսկելու որոշակի ռիսկեր և պակասեցնում է կանանց քվոտան ապահովող մեխանիզմների արդյունավետությունը (այդ մասին՝ ստորև):

Տեսակետներ

Սովորական համամասնական ընտրակարգին անցումն ամրագրված է «Իմ քայլի» նախընտրական և կառավարության գործունեության ծրագրում: «Բարգավաճ Հայաստանը» ևս կողմ է եղել «ռեյտինգայինից» հրաժարվելուն, սակայն որոշակի փուլից բոյկոտել է քննարկումները: «Լուսավոր Հայաստանը», սակայն, առաջարկում է գործող՝ 13 տարածքային ցուցակներով «ռեյտինգային» ընտրակարգի փոխարեն մեկ՝ համապետական ցուցակով «ռեյտինգային» ընտրակարգ, որում, որոշակի մեխանիզմներով, նաև լուծված կլինեն այդ ընտրակարգում կանանց քվոտայի խնդիրները:

Քաղաքացիական հասարակության կազմակերպությունները հիմնականում աջակցում են «ռեյտինգայինից» ամբողջությամբ հրաժարվելու մոտեցումը: 

Անցողիկ շեմը

Գործող ընտրական օրենսդրությամբ կուսակցությունների և դաշինքների համար նախատեսված է, համապատասխանաբար, 5 և 7 տոկոս անցողիկ շեմ: 2018 թվականի ընտրական բարեփոխումների ժամանակ նախատեսվում էր այդ թիվը իջեցնել մեկական տոկոսով, սակայն նախագիծը տապալվեց դեռևս ՀՀԿ-ական մեծամասնությամբ խորհրդարանում:

Նոր մշակված ընտրական օրենսդրությամբ նախատեսվում է կուսակցությունների համար շեմը դարձնել 4 տոկոս, իսկ երկու կուսակցություններից կազմված դաշինքների համար՝ 8 տոկոս, երեք կուսակցություններից կազմված դաշինքի դեպքում՝ 9 տոկոս, իսկ 4 և ավելի կուսակցություններից կազմված դաշինքի դեպքում՝ 10 տոկոս:

Կայուն մեծամասնություն, «բոնուսներ» և երկրորդ փուլ

2015 թվականի Սահմանադրությամբ մեկ այլ նորամուծություն արվեց: Մայր օրենքով սահմանվեց, որ Ընտրական օրենսգրքով պետք է երաշխավորվի խորհրդարանական կայուն մեծամասնությունը: Օրենսգրքով, իր հերթին, որպես սահմանադրական նորմի իրագործում, ապահովվեց «բոնուսների» որոշակի համակարգ, և ներդրվեց երկրորդ փուլի մեխանիզմը: Ըստ այդմ, ստեղծվեց համակարգ, որով, ըստ էության, ընտրությունների արդյունքում պետք է լինի հաղթող քաղաքական ուժ (կամ ուժերի դաշինք), որը պետք է ունենա Ազգային ժողովի մանդատների ոչ պակաս, քան 54 տոկոսը և ոչ ավել, քան 67 տոկոսը:

Մասնավորապես, սահմանվեց, որ եթե ընտրությունների արդյունքում որևէ ուժ ստանում է Ազգային ժողովի մանդատների 50 տոկոսից ավելին, բայց 54 տոկոսից քիչ, ապա այն ստանում է այնքան լրացուցիչ մանդատ, որ ունենա խորհրդարանի տեղերի 54 տոկոսը: Միաժամանակ, ներմուծվեց նաև «ընդդիմության բոնուսի» գաղափարը, ըստ որի՝ եթե մի ուժ ստանում է ԱԺ մանդատների ավելի քան 67 տոկոսը, ապա անցողիկ շեմը հաղթահարած մյուս ուժերին տրվում է այնքան լրացուցիչ մանդատ, որ իրենք, գումարային, ունենան օրենսդիրի մանդատների մեկ երրորդը: 

Իսկ ահա այն դեպքի համար, երբ որևէ ուժ չի հավաքում խորհրդարանի տեղերի գոնե 50 տոկոսը և օրենքով սահմանված ընդամենը 6-օրյա ժամկետում չի ձևավորվում այնպիսի կոալիցիա, որը, գումարային, կունենա 50 տոկոս մանդատներ, տեղի է ունենում ԱԺ ընտրությունների երկրորդ փուլ: Երկրորդ փուլին մասնակցում են առաջին փուլում առավելագույն ձայներ ստացած երկու քաղաքական ուժերը, և երկրորդ փուլի հաղթողը ստանում է այնքան լրացուցիչ տեղ ԱԺ-ում, որ ունենա մանդատների 54 տոկոսը:

Այս մեխանիզմներից առ այսօր գործածվել է միայն «ընդդիմության բոնուսի» մեխանիզմը` 2018 թվականի ԱԺ ընտրություններից հետո, երբ ԲՀԿ-ին ու ԼՀԿ-ին տրվեց 27 լրացուցիչ մանդատ, որպեսզի նրանք ունենան խորհրդարանի աթոռների մեկ երրորդը:

Այս մեխանիզմն իր ներդրման օրվանից բավականին մեծ քննադատության արժանացավ թե՛ փորձագիտական համայնքի, թե՛ քաղ․ հասարակության և թե՛ ընդդիմության կողմից: Համարվում է, որ այն խախտում է խորհրդարանի ձևավորման համամասնականությունը և չի կիրառվում որևէ այլ երկրում:

Ընտրական օրենսգրքի նախագծով, սակայն, այս մեխանիզմների փոփոխություն նախատեսված չէ, քանի որ, բացառությամբ «ընդդիմության բոնուսի», մնացած կարգավորումները սահմանադրական դրույթների օրենսդրական ապահովումն են և կարող են էական վերանայման ենթարկվել միմիայն Սահմանադրության փոփոխություններից հետո:

Բոնուսային համակարգից, կայուն մեծամասնության ինստիտուտից և երկրորդ փուլի մեխանիզմից հրաժարվելու կողմնակից են գրեթե բոլոր քաղաքական ուժերը: Այդուհանդերձ, «Լուսավոր Հայաստանն» առաջարկում է թողնել «ընդդիմության բոնուսների» համակարգը՝ հրաժարվելով մեծամասնության բոնուսներից:

Կանանց քվոտան

Հայաստանում Ազգային ժողովի ընտրություններում կանանց (սեռերի ներկայացվածության) քվոտան առաջին անգամ ներդրվեց 1999 թվականին: Գործող օրենսգրքով նախատեսված է, որ կուսակցությունների ցուցակներում կանանց քվոտան 25 տոկոս է, իսկ նախագծով նախատեսված է, որ այն աճելու է՝ դառնալով 35 տոկոս:

Դա, բնականաբար, կարող է վերաբերվել միայն փակ ցուցակով համամասնական ընտրակարգին: Մեծամասնական ընտրակարգով պատգամավորների՝ ԱԺ-ում հայտնվելը կամ «ռեյտինգային» ընտրակարգի արդյունքում պատգամավորների թեկնածուների՝ ցուցակներում հորիզոնականների փոփոխությունն ուղղակիորեն կապված է ստացված ձայների քանակի հետ և, ըստ այդմ, չի կարող քվոտավորվել ըստ սեռերի կամ այլ չափանիշների:

Ըստ այդմ, քանի որ նախկինում խորհրդարանը միշտ ընտրվել է կա՛մ մեծամասնական-համամասնական խառը ընտրակարգով, կա՛մ, 2017 թվականից սկսած, համամասնական կիսաբաց ցուցակներով, օրենսդիրում կին պատգամավորների փաստացի թիվը էապես քիչ է եղել կանանց քվոտայի՝ օրենքով սահմանված տոկոսից:

Սակայն նույնիսկ փակ համամասնական ցուցակում կին թեկնածուների քվոտան հաճախ չի հասնում խորհրդարան, քանի որ երբեմն կանայք ներգրավվում են ցուցակում զուտ քվոտան բավարարելու համար, սակայն հետո ինքնաբացարկների միջոցով դուրս են գալիս:

Առաջին խնդիրն ինքնըստինքյան լուծվում է նրանով, որ անցում է կատարվում դեպի փակ ցուցակներով համամասնական ընտրակարգ: Երկրորդ խնդրի լուծումը կարգավորվում է օրենքի նախագծով այնպես, որ եթե մի սեռի ներկայացուցչի ինքնաբացարկի դեպքում խախտվում է (ընտրվելիք (կամ ընտրված) պատգամավորների թվում կանանց թիվ լինում է 30 տոկոսից պակաս), ապա հաջորդ մանդատն անցնում է ոչ թե ցուցակով հաջորդին, այլ հաջորդ կնոջը: Այս կերպ երաշխավորվում է, որ փոփոխված օրենսգրքով ձևավորվելիք Ազգային ժողովում կանանց քանակը կլինի 30 տոկոսից ոչ պակաս:

Ապրիլի 26-ին ՀՀ ԱԺ նախագահ Արարատ Միրզոյանը ստորագրել է ապրիլի 1-ին Ազգային ժողովի արտահերթ նիստում ընդունված ««ՀՀ ընտրական օրենսգիրք» սահմանադրական օրենքում փոփոխություններ եւ լրացումներ կատարելու մասին» օրենքը, ինչը նշանակում էր , որ հուլիսի 20-ին կայանալիք խորհրդարանական արտահերթ ընտրությունները պետք է անցկացվեին լիարժեք համամասնական ընտրակարգով։

Նախադպրոցական կրթություն և հանրակրթություն

Հայաստանի Հանրապետությունում կրթական ոլորտի բարեփոխումների մասին (մասնավորապես՝ նախադպրոցական կրթության ոլորտի խոցելիության, բացթողումների, խախտումների, քաղաքականության և օրենսդրական բարեփոխումների բացակայության, հանրակրթության ոլորտում առկա մի շարք խնդիրների, այդ թվում՝ կոռուպցիայի, բարեվարքության, կրթության բովանդակության, մատչելիության և հասանելիության մասին) ահազանգում էին քաղաքացիական հասարակության տարբեր կազմակերպություններ, ներկայացուցիչներ, միջազգային կազմակերպություններ, ինչպես նաև այդ մտահոգություններն արտացոլված էին կատարված հետազոտություններում և տարբեր ինդեքսներում։ Դեռևս 2014 թ․-ին Մարդու իրավունքների պաշտպանի գրասենյակի կողմից հրապարակված զեկույցում մատնանշված էին կրթության ոլորտում առկա այնպիսի բացեր ու հիմնախնդիրներ, ինչպիսիք էին.

  • դրամահավաքությունը, կրթական գործընթացում առկա և սովորողների նկատմամբ ցուցաբերվող տարբերակված մոտեցումը, կրթական հաստատությունների քաղաքականացվածությունը,
  • ներառական կրթության ոլորտում և ներդրման գործընթացում առկա բացերը ու խախտումներն ու թերի իրականացումը,
  • դպրոցների կոմունալ պայմանների բացակայությունը (ոչ միայն մարզերում, այլ նաև Երևանում),
  • հանրակրթական ուսումնական հաստատություններում տնօրենների ընտրության կարգի խնդրահարույց լինելը և այլն։
Ընդհանուր տեղեկություններ այնպիսի գործելակերպերի մասին,
որոնք համարվում են բարեվարքության խախտուﬓեր կրթության ոլորտում:
(Նախադպրոցական կրթության բարեվարքությունը Հայաստանում․ INTES գնահատում)
Կրթության իրավունքի հասանելիության և հավասարության հիմնախնդիրները ՀՀ հանրակրթության ոլորտում

Կրթության ոլորտում առկա կոռուպցիոն ռիսկերին, բարեվարքության, հասանելիության և մատչելիության խնդիրներին էին անդրադառնում նաև Բաց հասարակության հիմնադրամների և գործընկեր կազմակերպությունների կողմից հրապարակված մի շարք զեկույցներ։

ՀՀ կրթության զարգացման 2011-2015 թթ. պետական ծրագրում անդրադարձ էր կատարվում կրթության ոլորտում առկա մի շարք խնդիրների, որոնցից էին. 

Ըստ կրթության համակարգի արդյունավետության ցուցանիշների` էական տարբերություններ կան մարզերի միջև: Առավել խոցելի են Սյունիքի, Վայոց ձորի և Արագածոտնի մարզերը, որը պայմանավորված է այդ մարզերում փոքրակազմ դպրոցների մեծ թվով: Այս հանգամանքը հանգեցնում է նշված մարզերում մեկ աշակերտի համար կատարվող ծախսի զգալի մեծացմանը` մյուս մարզերի համեմատ: Տարածքների համաչափ զարգացման նպատակով անհրաժեշտ է մշակել համահարթեցման հասցեական քաղաքականություններ:
  • կրթության ոլորտի մատչելիության և հասանելիության հատվածում ամենախոցելին համարվում էր նախադպրոցական կրթությունը (մոտ 400 համայնքում չկային նախադպրոցական կրթական հաստատություններ),
  • սոցիալապես անապահով կամ աղքատ և ոչ աղքատ բնակչության ընդգրկվածությունը անհավասար էր ավագ դպրոցում (ինչն էլ հանգեցնում էր կրթությունից դուրս մնացող երեխաների թվի աճին),
  • ներառական կրթության ներդրման ոլորտում առկա էին բացեր,
  • մանկավարժական կադրերի կրթական որակի խնդիրը (այնինչ նույն ծրագրում նշվում էր, որ մանկավարժների պակաս, քանակական առումով, չկար),
  • ֆինանսական հատկացումների նվազումը։            

Այսպիսով, ակնհայտ է, որ առկա խնդիրներին պետք էր տալ համակարգային լուծում՝ համագործակցելով քաղաքացիական հասարակության ներկայացուցիչների հետ, հաշվի առնելով նրանց կատարած հետազոտություններն ու դրանց արդյունքները։ Վերոնշյալ խնդիրներին համակարգային լուծումներ տալու անհրաժեշտության մասին ավելի շատ խոսվեց 2018-ի ապրիլ-մայիս ամիսներից հետո, երբ նախկինում քաղաքացիական հասարակության ակտիվ ներկայացուցիչները, որոնք բարձրաձայնում էին ոլորտային խնդիրների մասին, տեղ զբաղեցրին որոշումների կայացման սանդղակի առավել բարձր դիրքերում։

 

Նախադպրոցական ոլորտի բարեփոխումներ

Կրթության ոլորտում առկա խնդիրներից անմասն չէր մնում նաև նախադպրոցական կրթության ոլորտը։ Այս ոլորտում քաղաքական և օրենսդրական բարեփոխումների առաջին ալիքի մասին հայտարարվեց 2019 թ.-ին: Առաջին նախագծով առաջարկվում էին նախադպրոցական կրթության այլընտրանքային, ծախսարդյունավետ մոդելների ներդրման տարբերակներ՝ նպատակ ունենալով նախադպրոցական կրթությունը հասանելի դարձնել նաև հասարակության խոցելի խմբերի համար (ծրագիրը ստեղծվել էր Հայաստանում ՅՈՒՆԻՍԵՖ-ի գրասենյակի, «Սեյվ դը չիլդրեն ինթերնեշնլ» կազմակերպության հայաստանյան ներկայացուցչության և «Աստղացոլք» ՀԿ-ի համատեղ կատարված ծրագրի օրինակի վրա, որով հնարավորություն էր ստեղծվում ընդլայնել նախադպրոցական կրթության մեջ երեխաների ընդգրկվածությունը և ստեղծել նախադպրոցական կրթության ծախսարդյունավետ մոդելներ ու մեխանիզմներ)։ Վերոնշյալ ծրագրով առաջարկվում էին հինգ ծախսաարդյունավետ մոդելներ, որոնք ունեին նաև հաշվարկված բյուջե հիմնադրման և պահպանման համար (մանրամասները՝ այստեղ

Այնուամենայնիվ, հանրային քննարկման դրված փաստաթուղթը լրամշակման ենթարկվեց, քանի որ քաղաքացիական հասարակության ներկայացուցիչներն ու կազմակերպություններն իրենց մտահոգությունն էին հայտնել այնպիսի հարցերի շուրջ, ինչպիսիք էին առաջարկված մոդելների լիցենզավորումը, մոդելների միջև եղած տարբերությունների հստակեցումը, չափորոշիչ-մոդել կապի հստակությունը և այլն։ Այս նախագիծը երկրորդ անգամ լրամշակված տարբերակով ևս մեկ անգամ դրվեց հանրային քննարկման 2020 թ.-ին, որն էլ և հաստատվեց նախարարության կողմից։ Ըստ այս կարգի՝ առանձնացվեցին 8 հիմնական մոդելներ՝ հաշվի առնելով երեխաների տարիքային խմբերը, երեխաների քանակը, համայնքի խոշորացված լինել-չլինելը (մանրամասները՝ այստեղ).

Տարբերակ 1. Ծառայությունները 3,5-4 ժամ տևողությամբ են, առանց ցերեկային քնի ապահովման: Խմբում երեխաների առավելագույն քանակը` 30։ Նպատակահարմար է կիրառել, եթե բնակավայրում առկա է գործող համայնքային հաստատություն (համայնքապետարան, մշակույթի կենտրոն)։

Տարբերակ 2. 8 ժամյա ծառայությունը կիրառելի է, եթե երեխաների թիվը փոքր է՝ 15-20 երեխա, և համայնքն ունի միջոցներ ամբողջ օրով նախադպրոցական կրթություն տրամադրելու համար։

Տարբերակ 3. 4-4,5 ժամ տևողությամբ ծառայությունը կիրառելի է, եթե համայնքում երեխաների թիվը մինչև 15 է, և չկա մյուս մոդելներն իրականացնելու հնարավորություն։ Նպատակահարմար է կիրառել, եթե բնակավայրում առկա է համապատասխան պայմաններ ունեցող տուն։ Համայնքը կարող է համակարգել մինչև 3 տան պայմաններում մատուցվող ծառայությունը։

Տարբերակ 4. 8 ժամ տևողությամբ ծառայությունը կիրառելի է, եթե նախադպրոցական կրթական ծառայության կազմակերպման համար համայնքն ունի միջոցներ, սակայն չունի համապատասխան շինություն։ Նպատակահարմար է կիրառել, եթե համայնքում առկա է մինչև 15 երեխա ընդունելու համար նախատեսված տուն։

Տարբերակ 5. Կիրառելի է բացառապես խոշորացված բազմաբնակավայր համայնքներում՝ տվյալ համայնքում արդեն գործող նախադպրոցական ուսումնական հաստատության` համապատասխան բնակավայրում մասնաճյուղ ստեղծելու միջոցով, կամ առանց որևէ մասնաճյուղ ստեղծելու կամ իրավաբանական անձի վերակազմակերպում իրականացնելու՝ համայնքի տարբեր բնակավայրերում գործունեություն իրականացնելու միջոցով:

Տարբերակ 6. Դպրոցներում 1-ամյա նախադպրոցական կրթական ծրագրերի իրականացում 5-6 տարեկանների համար: Այս դեպքում դպրոցի դասասենյակներից մեկը կվերածվի նախադպրոցական խաղասենյակ-դասարանի:

Տարբերակ 7. Դպրոցներում երեքամսյա նախապատրաստական նախադպրոցական կրթական ծրագրերի իրականացում՝ 5-ից 6 տարեկան երեխաների համար:

Տարբերակ 8. Նպատակահարմար է, եթե համայնքի երեխաների թիվը մինչև 15 է, և նախադպրոցական կրթությունը կազմակերպելու համար կա մասնագետների խնդիր։ Ենթադրում է, որ մասնագիտական թիմը 1 օրվա ընթացքում առնվազն 2-3 համայնքում կմատուցի նախադպրոցական ծառայություններ։

Նախադպրոցական կրթության ոլորտում իրականացված հաջորդ բարեփոխումն առնչվում էր «Նախադպրոցական կրթության մասին» ՀՀ օրենքին։ 2019 թ. գարնանն օրենքի նախագիծը, որով գործող օրենքն ամբողջությամբ շարադրվում էր նոր խմբագրությամբ, դրվեց հանրային քննարկման, և 2020 թ. մայիսին ԱԺ-ն երկրորդ ընթերցմամբ ընդունեց այն։ ԿԳՄՍ նախարար Արայիկ Հարությունյանն ԱԺ-ում քննարկման ժամանակ նշել էր, որ ակնկալվող փոփոխություններն իրենց տեսակի մեջ հեղափոխական են և վերաիմաստավորելու են նախադպրոցական կրթության ոլորտը։ Սույն օրենքի շրջանակներում և արդյունքում (մանրամասները՝ այստեղ).

  • Սահմանվում են նախադպրոցական կրթության տարիքային խմբերը՝ 0-ից մինչև 2 տարեկան (վաղ մանկության տարիք), կրտսեր նախադպրոցական տարիք` 2-ից մինչև 4 տարեկան, միջին նախադպրոցական տարիք՝ 4-ից մինչև 5 տարեկան, ավագ նախադպրոցական տարիք` 5-ից մինչև 6 տարեկան,
  • ստեղծվում են համապատասխան պայմաններ կրթության առանձնահատուկ պայմանների կարիք ունեցող երեխաների ներառման համար՝ ամրագրելով և ներդնելով համընդհանուր ներառականության սկզբունքը,
  • վերանայվում են ՆՈՒՀ-ում սննդի կազմակերպմանը և բուժսպասարկմանը վերաբերող հոդվածները,
  • շեշտադրվում է նախադպրոցական կրթության դերը՝ որպես ծնողավարման հմտություններ փոխանցող ոլորտ,
  • հստակեցվում են նախադպրոցական կրթության ոլորտում տարբեր մարմինների լիազորություններն ու գործառույթները, ինչը էապես կնպաստի ոլորտի համակարգված գործառնությանը,
  • ներդրվում են համապատասխան մեխանիզմներ կադրերի շարունակական վերապատրաստման և ոլորտի չափորոշիչների ներդրման ու որակի ապահովման համար, 
  • գործարկվում է ներքին և արտաքին գնահատումը։ 

Սույն օրենքը նախատեսում է կապ ստեղծել հանրակրթական համակարգի հետ՝ հարմարեցնելով նախադպրոցական կրթությունը հանրակրթականի հետ։ Օրենքը ամբողջությամբ կիրարկելու համար նախարարությունը համագործակցելու է նաև միջազգային կազմակերպությունների հետ։

Այս փոփոխությանը զուգահեռ, 2020 թ. աշնանը ներկայացվեց նախագիծ, որով հաստատվում են նախադպրոցական կրթության ոլորտում համընդհանուր ներառականության համակարգի ներդրման պլանն ու ժամանակացույցը։ Համաձայն այս պլանի և ժամանակացույցի՝ մինչև 2023 թվականը ՀՀ-ում նախադպրոցական կրթության ոլորտում նախատեսվում է ներդնել ամբողջական ներառականության սկզբունքը (մանրամասները՝ այստեղ

 

 

Հաստատության անձնակազմի ամսական աշխատավարձային ֆոնդը (ԱԱֆ-ն) հաշվարկվում է Կառավարության կողմից սահմանված պետական և համայնքային նախադպրոցական ուսումնական հաստատությունների վարչական, մանկավարժական և ուսումնաօժանդակ կազմի վարձատրության խմբերի դասակարգման չափանիշներին համապատասխան՝ Հաստատության վարչական, մանկավարժական և ուսումնաօժանդակ կազմի վարձատրության խմբերի մեկ դրույքի համար բազային աշխատավարձի նկատմամբ կիրառելով հետևյալ գործակիցները․

Ներկայում նախարարության կողմից հանրային քննարկման է հանձնվել 2 նախագիծ, որոնցից առաջինը պետք է կարգավորի նախադպրոցական ուսումնական հաստատությունների` մեկ սանի հաշվարկով ՀՀ պետական բյուջեի միջոցներից ֆինանսավորման հետ կապված հարաբերությունները, այդ թվում՝ կրթության և զարգացման առանձնահատուկ պայմանների ապահովման համար անհրաժեշտ ֆինանսավորման բարձրացված չափաքանակը (մանրամասները՝ այստեղ)։ Այդ նախաձեռնության կարևորությունն այն է, որ մինչ այս չեն եղել միասնական իրավակարգավորումներ, և ուսումնական հաստատությունները նույն ծառայությունը մատուցելիս ստացել են միմյանցից տարբերվող ֆինանսավորում։ Սա էլ, իր հերթին, կապված է նրա հետ, որ նախադպրոցական ուսումնական հաստատությունները հիմնականում գործում են համայնքների ենթակայությամբ, իսկ համայնքներն էլ, իրենց հերթին, ունեն սահմանափակ ֆինանսական հնարավորություն։ Ներկայում ֆինանսավորման կարգը սահմանվում է երկու հիմանական ձևով.

  1. երեխաների փաստացի միջին հաճախումների թիվը,
  2. հաստատության տարիֆիկացիայով հաստատված պլանային թիվը։

 Նախագիծն առաջարկում է ՆՈՒՀ-ի ֆինանսավորումը կատարել հետևյալ բանաձևով. 

ՀՏֆ = (ԱԱֆ + ԲԼլ) x 12 + Պծ + ՍԳ

որտեղ՝ ՀՏֆ-ն հաստատության տարեկան ֆինանսավորման չափն է, ԱԱֆ-ն հաստատության անձնակազմի ամսական աշխատավարձային ֆոնդն է, ԲԼլ-ն բարձրլեռնային բնակավայրերի շարքին դասվող բնակավայրերում տեղակայված հաստատությունների աշխատողներին բարձրլեռնային վայրերում աշխատելու համար տրվող լրավճարն է, Պծ-ն հաստատության պահպանման տարեկան ծախսերն են, ՍԳ-ն սննդի տարեկան գումարն է:

Նախադպրոցական հաստատության անձնակազմի ամսական աշխատավարձի ֆոնդը հաշվարկվում է կառավարության սահմանած պետական և համայնքային նախադպրոցական հաստատությունների վարչական, մանկավարժական և ուսումնաօժանդակ կազմի վարձատրության չափանիշներին համապատասխան՝ մեկ դրույքի բազային աշխատավարձի նկատմամբ կիրառելով 1-1․3 գործակիցներ:

Վարչական, մանկավարժական և ուսումնաօժանդակ կազմի վարձատրության մեկ դրույքի համար բազային աշխատավարձը հաշվարկվում է 93,300 ՀՀ դրամ: 5 և ավելի խումբ ունեցող հաստատության տնօրենի մեկ դրույք աշխատավարձի համար կիրառելի են 1․15, իսկ 10 և ավելի խումբ ունեցողի համար՝ 1․3 գործակիցները: 10 և ավելի խումբ ունեցող հաստատության գլխավոր հաշվապահի և բուժքույրի մեկ դրույք աշխատավարձի համար կիրառելի է 1․15 գործակիցը։

Իսկ բարձր լեռնային բնակավայրերի համար առաջարկվում է նախատեսել լրավճար: 

Երկրորդ նախագիծը, որը դրվեց հանրային քննարկման 2021 թ. մարտին, «Նախադպրոցական կրթության պետական կրթական չափորոշիչը հաստատելու մասին» ՀՀ կառավարության որոշման նախագիծն էր, որի անհրաժեշտությունն առաջացավ հանրակրթության պետական չափորոշիչների հաստատումից հետո։ Ըստ փաստաթղթի՝ բարեփոխման ակնկալվող արդյունքը հետևյալն է. «Նորացված չափորոշիչները հնարավորություն կտան թե՛ վաղ մանկության զարգացման ոլորտին առնչվող տարբեր մասնագետներին, թե՛ ծնողներին նախադպրոցական տարիքի երեխաների աճի, զարգացման և կրթության համար ողջամիտ և հիմնավոր ակնկալիքներ ունենալ, որոնք հիմնված կլինեն ավելի վավեր և հուսալի չափորոշիչների վրա» (մանրամասները՝ այստեղ)։ Հատկապես կարևոր է, որ տվյալ փաստաթուղթը և դրա ճիշտ կիրառումը կնպաստի նախադպրոցական կրթական գործընթացների որակի և արդյունավետության գնահատմանը։ 

 

Հանրակրթության ոլորտի բարեփոխումներ

Հանրակրթության ոլորտի խնդիրները շեշտվում էին և դրանց անդրադարձ կատարվում էր թե՛ հեղափոխությունից առաջ, թե՛ հեղափոխությունից հետո։ Հատկապես կարևոր է այն հանգամանքը, որ հանրակրթության ոլորտը մշտապես գտնվում էր քաղաքացիական հասարակության ուշադրության կենտրոնում։ 

2018 թվականին՝ հեղափոխությունից հետո, հանրակրթության ոլորտը և դրանում առկա խնդիրները թիրախավորվեցին նաև նախարարության կողմից։ Առաջին քննարկումներն ընթացան դպրոցների օպտիմալացման վերաբերյալ․ նախարարությունը հայտարարեց, որ ամբողջությամբ դադարեցվում է հանրակրթական դպրոցների օպտիմալացման գործընթացը։

Հիշեցնենք, որ այս գործընթացը սկսվել էր 2017 թ. մայիսի 17-ին կառավարության հերթական նիստի ընթացքում՝ ազդարարելով, որ քաղաքի և մարզերի տարբեր համայնքներում որոշակի դպրոցներ փակվելու են։ Հարկ է նշել, որ կառավարությունն ուղիղ կերպով չէր հայտարարում, որ դպրոցները փակվելու են, այլ ներկայացնում էր դա որպես վերակազմակերպման գործընթաց (օպտիմալացումը ենթադրում էր դպրոցներում ադմինիստրատիվ, տնտեսական և մանկավարժական անձնակազմի կրճատում)։ Համաձայն այս որոշման, նախատեսվում էր, որ առաջիկայում միավորվելու են քաղաքներում գործող մինչև 300 աշակերտ ունեցող դպրոցները, իսկ հետագայում՝ նաև մինչև 450 աշակերտ ունեցող քաղաքային դպրոցները: Հայաստանում մինչև 300 աշակերտ ունեցող 985 դպրոց կա, ինչը առկա ընդհանուր 1421 դպրոցի շուրջ 70 տոկոսն է կազմում (մանրամասները՝ այստեղ):

Այս որոշումը հակասության մեջ էր ոչ միայն տեղական օրենքների՝ կրթության մասին օրենքի, ՀՀ կրթության զարգացման 2011-2015 թթ. պետական ծրագրի դրույթների, այլ նաև ՀՀ-ի կողմից ստանձնած միջազգային պարտավորությունների հետ (մասնավորապես, Կրթության բնագավառում խտրականության դեմ կոնվենցիայի առաջին հոդվածն արգելում է որևէ անձի կամ անձանց խմբի՝ ցանկացած տեսակի կամ մակարդակով կրթություն ստանալու հնարավորությունից զրկելը, ինչպես նաև կրթությունը ցածր ստանդարտով սահմանափակելը)։ Հեղափոխությունից հետո նախարարության ներկայացուցիչները հայտարարեցին, որ օպտիմալացման գործընթացը դադարեցվում է, իսկ դպրոցները ստանում են նաև այլ գործառույթներ (նշվում էր, որ դպրոցները դառնալու են նաև համայնքի համայնքային կենտրոնները՝ կենտրոնացնելով այնտեղ որոշակի գործառույթներ)։

Հանրակրթության ֆինանսավորման բանաձևը ևս խնդրահարույց էր. այն կարգը, որով պետական ֆինանսավորում էին ստանում հանրակրթական ուսումնական հաստատությունները, սահմանվում էր աշակերտների թվով և խնդիրներ էր ստեղծում մասնավորապես փոքր, թերկոմպլեկտավորված դպրոցների դեպքում։ 2019 թ. հուլիս-օգոստոս ամիսներին նախարարությունը հանրային քննարկման ներկայացրեց դպրոցների ֆինանսավորման բանաձև՝ դպրոցների ծախսերի պլանավորման համար: Նախագծի հիմնավորման մեջ նշվում էր. «Դասարանի փոքր միջին խտություն ունեցող դպրոցների համար պլանավորված միջոցները չեն համապատասխանում հանրակրթական ծրագրերի իրականացման համար անհրաժեշտ կարիքներին: Ընդ որում, 10-ից փոքր դասարանի միջին խտություն ունեցող դպրոցները կազմում են ընդհանուր դպրոցների թվի շուրջ 30 տոկոսը: Միաժամանակ, մեծաթիվ աշակերտական համակազմ ունեցող դպրոցները ստանում են իրենց փաստացի ծախսերը զգալիորեն գերազանցող գումար, ինչը ստեղծում է անհավասար պայմաններ: Դպրոցների ֆինանսավորման բանաձևի վերանայումը պայմանավորված է նշված խնդիրների կարգավորման և հանրային միջոցների թափանցիկ, արդյունավետ և արդարացի բաշխման անհրաժեշտությամբ»:

Այս նախագծով առաջարկվում էր ֆինանսավորման հետևյալ բանաձևը. մինչև 73 սովորող ունեցող տարրական, մինչև 163՝ հիմնական, մինչև 208՝ միջնակարգ հանրակրթական դպրոցները և մինչև 136 սովորող ունեցող վարժարանները և ավագ դպրոցները՝

Ըգ = Սթ x Սգ1 + (ՏԴթ x ՏԴր + ՄԴթ x ՄԴր + ԱԴթ x ԱԴր) x ՈՒՆա x 12 + ՀԴծ.

73 և ավելի սովորող ունեցող տարրական, 163 և ավելի՝ հիմնական, 208 և ավելի՝ միջնակարգ հանրակրթական դպրոցները և 136 և ավելի սովորող ունեցող վարժարանները և ավագ դպրոցները՝

Ըգ = Սթ x Սգ2 + ՀԴծ,

որտեղ`

Ըգ-ն մեկ տարվա համար դպրոցին հատկացվող ընդամենը գումարն է,

Սթ դպրոցի սովորողների թիվն է,

Սգ1, Սգ2-ը մեկ սովորողին ընկնող տարեկան գումարն է,

ՏԴթ-ն, ՄԴթ և ԱԴթ համապատասխանաբար՝ տարրական, միջին և ավագ դպրոցում դասարանների թիվն է,

ՏԴր-ն, ՄԴր և ԱԴր-ն համապատասխանաբար՝ տարրական, միջին և ավագ դպրոցում միջին հաշվով մեկ դասարանին ընկնող ուսուցչական դրույքների թիվն է՝ համաձայն հանրակրթական դպրոցի օրինակելի ուսումնական պլանի,

ՈՒՆա ուսուցչական մեկ դրույքի համար սահմանված նվազագույն աշխատավարձի չափն է,

ՀԴծ-ն համադպրոցական ծախսն է, որը ներառում է հաստատության պահպանման ծախսերը և ոչ ուսուցչական անձնակազմի աշխատավարձի տարեկան ծախսերը» (մանրամասները՝ այստեղ):

Այս նախագծի վերաբերյալ որոշակի մտավախություններ հնչեցին, մասնավորապես՝ ինչպե՞ս է միայն ԿԳՄՍ նախարարությունը կարողանալու կատարել իր վրա դրվող պարտականությունները՝ հանելով այն Ֆինանսների նախարարության պարտավորությունների շրջանակից, ինչպե՞ս է բալանսավորվել ֆինանսավորումը փոքր, միջին  և մեծ դպրոցներում՝ նույնիսկ բանաձևի գործարկումից հետո և այլն։ 

2020 թ․ օգոստոսին նախարարությունը հանրային քննարկման դրեց ֆինանսավորման նոր բանաձև, որը ուժի մեջ է մտնելու 2021-ի հունվարից.

«Ըգ = Սթ x Սգ1 + (ՏԴթ x ՏԴր + ՄԴթ x ՄԴր + ԱԴթ x ԱԴր) x ՈՒՆա x 12 + ՀԴծ, 

որտեղ`

Ըգ-ն մեկ տարվա համար հաստատությանը հատկացվող ընդամենը գումարն է,

Սթ-ն հաստատությունում սովորողների թիվն է,

Սգ1-ը մեկ սովորողին ընկնող տարեկան գումարն է, 27,506.3 դրամ

ՏԴթ-ն, ՄԴթ-ն և ԱԴթ-ն համապատասխանաբար՝ տարրական, միջին և ավագ դպրոցներում դասարանների թիվն է,

ՏԴր-ն, ՄԴր-ն և ԱԴր-ն համապատասխանաբար՝ տարրական, միջին և ավագ դպրոցներում միջին հաշվով մեկ դասարանին ընկնող ուսուցչական դրույքների թիվն է՝ համաձայն հաստատության օրինակելի ուսումնական պլանի,

ՏԴր=1.1136, ՄԴր=1.4909,  ԱԴր=1.5455

ՈՒՆա-ն ուսուցչական մեկ դրույքի համար սահմանված նվազագույն աշխատավարձի չափն է՝ 108,800 դրամ

ՀԴծ-ն համադպրոցական ծախսն է, որը ներառում է հաստատության պահպանման ծախսերը և, աշակերտների թվից ելնելով, ոչ ուսուցչական անձնակազմի (այդ թվում՝ մանկավարժական հաստիքների) աշխատավարձի տարեկան ծախսերը։

73 և ավելի սովորող ունեցող տարրական, 163 և ավելի սովորող ունեցող հիմնական, 208 և ավելի սովորող ունեցող միջնակարգ հանրակրթական դպրոցների և 136 և ավելի սովորող ունեցող վարժարանների ու ավագ դպրոցների դեպքում՝

Ըգ = Սթ x Սգ2 + ՀԴծ,

որտեղ՝

Ըգ-ն մեկ տարվա համար հաստատությանը հատկացվող ընդամենը գումարն է,

Սթ-ն հաստատությունում սովորողների թիվն է,

Սգ2-ը մեկ սովորողին ընկնող տարեկան գումարն է,

ՀԴԾ-ն` մինչև 100 սովորող ունեցող դպրոցների համար` 14,273.2 հազ. դրամ, 101-ից մինչև 300 սովորող ունեցող դպրոցների համար` 17,224.8 հազ. դրամ, 301 և ավելի սովորող ունեցող դպրոցների համար` 22,374.0 հազ. դրամ:

Որպես դպրոցի սովորողների թիվ (Սթ) և դասարանների թիվ (ՏԴթ, ՄԴթ, ԱԴթ) ընդունվում է սովորողների և դասարանների փաստացի թվաքանակը 2020 թվականի հունվարի մեկի դրությամբ, որը ենթակա է ճշտման ուսումնական տարվա սկզբին՝ հաշվի առնելով դասարանների փաստացի կոմպլեկտավորումը թվաքանակի միջին տարեկան մեծության հաշվարկման նպատակով:

Սգ2-ը` 73 և ավելի սովորող ունեցող տարրական, 163 և ավելի՝ հիմնական, 208 և ավելի՝ միջնակարգ հանրակրթական դպրոցներում և 136 և ավելի սովորող ունեցող վարժարաններում և ավագ դպրոցներում մեկ սովորողին ընկնող տարեկան գումարը՝ 1,082,82.06 դրամ: Սա տարրական մակարդակում մեկ սովորողին ընկնող տարեկան գումարն է: Միջին մակարդակում պետք է  բազմապատկել 1․3388 գործակցով, այսինքն՝ 144,968 դրամ, միջնակարգ մակարդակում՝ 1․6653 գործակցով, այսինքն՝ 180,322 դրամ: Առանձին գործող ավագ դպրոցների համար 1․2 գործակցով՝ 21,6386 դրամ» (մանրամասները՝ այստեղ և այստեղ)։ 

Նույն որոշմամբ, ֆինանսավորման նոր կարգով, ինչպես նաև նախկինում արված հայտարարությունների հիմքով սահմանվեց նաև ուսուցչական մեկ դրույքի համար նվազագույն աշխատավարձի չափը։ Ըստ այդմ, մեկ դրույքի համար նվազագույն աշխատավարձ է սահմանվում 108,000 դրամը, սակայն բյուջետային հետագա հաշվարկների արդյունքում այդ թիվը կարող է բարձրանալ մինչև 125 հազար դրամի: Ամեն տարի 10 տոկոսով աշխատավարձի բարձրացում ունենալու դեպքում` 4 տարի անց, ուսուցչի աշխատավարձի հարաբերակցությունը մեկ շնչին ընկնող Համախառն ներքին արդյունքի հաշվով էականորեն կբարելավվի: Քննարկվել ու հստակեցվել են նաև հանրակրթական ուսումնական հաստատության մյուս անձնակազմին հատկացվող դրույքաչափերը․ ըստ այդմ՝ 24 և ավելի դասարանների տարեկան միջին թվի դեպքում տնօրենի աշխատավարձի նկատմամբ կիրառելի է 1․18 գործակիցը, փոխտնօրենների աշխատավարձի նկատմամբ՝ 1․12 գործակիցը, 36 և ավելի դասարանների դեպքում տնօրենի աշխատավարձի գործակիցը կդառնա 1․32, իսկ փոխտնօրեններինը՝ 1․21։ 48 և ավելի դասարանների տարեկան միջին թվի դեպքում տնօրենի և փոխտնօրենի աշխատավարձի նկատմամբ կկիրառվեն համապատասխանաբար 1․42 և 1․3 գործակիցներ»։ Ի պատասխան հարցումների, նախարարությունը պատասխանել է, որ 2019 թ. տվյալներով ՀՀ-ում կա 31,371 ուսուցիչ, որոնցից միայն 11,800-ն է աշխատում մեկ ամբողջ դրույքով։

Հեղափոխությունից հետո հանրակրթության ոլորտում կարևոր իրադարձություններից և որոշումներից մեկը, որը կայացվեց, հանրակրթության պետական և առարկայական չափորոշիչների փոփոխությունն ու վերանայումն էր։ 2019 թվականին սկսվեց պետական և առարկայական չափորոշիչների վերանայման գործընթացներում և խմբերի փորձագետների ներառման մրցույթը (մի կողմից մրցույթը բաց էր, իսկ մյուս կողմից փորձագետների ընդգրկման և հավաքագրման փուլում կային որոշակի խնդիրներ)։ Այնուամենայնիվ, 2020 թ. ամռանն այն դրվեց հանրային քննարկման (հարկ է նշել, որ այս և առարկայական չափորոշիչները կրթության ոլորտում ամենաշատ քննարկված փաստաթղթերն էին, ավելին՝ առցանց հանդիպումներ եղան փաստաթղթի կիրառման և ներդրման հետ կապ ունեցող տարբեր շահագրգիռ կողմերի հետ)։ 2021 թ. փետրվարի 4-ին կառավարության կողմից հաստատվեց հանրակրթության պետական չափորոշիչը, որը կսկսվի փորձնական (պիլոտային) կիրառության մեջ դրվել 2021 թ․ սեպտեմբերից, իսկ ամբողջական ուժի մեջ կմտնի 2023 թ.-ից։ Չափորոշչի բերած փոփոխություններից են.

Հանրակրթական պետական ծրագրի ծավալները պետք է համապատասխանեն պետական պարտադիր բաղադրիչի ժամաքանակին: Ուսումնական բնագավառներին հատկացված տարեկան նորմատիվային ժամաքանակները պետք է համապատասխանեն կրթական աստիճանին հատկացված ամբողջ ժամաքանակին և տոկոսային արտահայտմամբ կազմում են.
  • չափորոշչով սահմանվում են ուսումնական բնագավառներ և նախագծային ուսուցում՝ խուսափելով այս պահին գործող առարկայակենտրոն մոտեցումներից,
  • շեշտադրում է կատարվում գիտելիքի, հմտության, դիրքորոշման և արժեքային համակարգերի վրա,
  • աշակերտը կկարողանա իր կարիքից ելնելով ձևավորել իր ուսումնական ծրագիրը,
  • տարրական դպրոցում մինչև 5-րդ դասարանի առաջին կիսամյակ կլինի միայն ձևավորող գնահատում՝ հրաժարվելով քանակական/թվանշանային գնահատման ձևից,
  • դպրոցներին տրվելու է ազատություն՝ հասնելու սահմանված վերջնարդյունքներին (մանրամասները՝ այստեղ)։ 

Փորձագետները նշում են, որ փաստաթուղթը դատապարտված է ձախողման․ քանի դեռ այն չի կիրառվել և չի ծառայել իր ստեղծման ընթացքում առանձնացված նպատակին, բարեփոխումներին կարելի է հասնել միայն երկխոսության և ներգրավման միջոցով։

Դեռևս 2019 թ.-ից նախարարությունը հանդես էր գալիս հանրակրթական դպրոցական հաստատությունների տնօրենների ընտրության, լիազորությունների ու կառավարման խորհուրդների՝ նրանց ընտրման մեջ ունեցած դերի մասին օրենսդրական և քաղաքականությունների փոփոխությունների նախագծերով։ 2021 թ. փետրվարի 11-ի կառավարության նիստում ամփոփվեցին տնօրենների ընտրման կարգում կատարվող և ամրագրվող փոփոխությունները, մասնավորապես (մանրամասները՝ այստեղ).

  • նախկին տնօրենը չի կարող նշանակվել պաշտոնակատար,
  • դպրոցի կառավարման խորհուրդը թափուր տեղի համար մրցույթի որոշում է կայացնում 3 օրվա ընթացքում,
  • մրցույթի մասնակիցների հայտերն ընդունվում են հայտարարության հրապարակման օրվանից սկսած` 15 աշխատանքային օրվա ընթացքում,
  • հայտերի ընդունումն ավարտվում է մրցույթ անցկացնելու օրվանից 10 աշխատանքային օր առաջ,
  • սահմանվում է, որ հայտերի բացակայության դեպքում փաստաթղթերի ընդունման ժամկետը երկարաձգվում է մեկ անգամ՝ տասնհինգ աշխատանքային օրով: Եթե երկարաձգված ժամանակահատվածում ևս դիմող չի լինում, ապա հայտարարվում է նոր մրցույթ,
  • փոփոխվել է ծնողական և մանկավարժական համայնքի ձայների արձանագրումը (հանդիպում պետք է լինի տնօրենի թեկնածու հետ, եթե վերջինս չի ներկայանում, ապա չի կարող մասնակցել մրցույթին։ Ընտրությունը կատարվում է փակ քվեարկությամբ։ Եթե վերոնշյալ խորհուրդները միաձայն որոշում չեն կայացնում, ապա ընտրության օրը ազատ են քվեարկել իրենց նախընտրած թեկնածուին),
  • վերջին նորությունն այն է, որ տնօրենն ընտրվում է բաց քվեարկությամբ, խորհրդի անդամների ընդհանուր թվի ձայների մեծամասնությամբ: Խորհրդի յուրաքանչյուր անդամ ունի մեկ ձայնի իրավունք: Բացակա խորհրդի անդամի ձայնը չի փոխանցվում:

Փոփոխություններ են կատարվել նաև դպրոցի զարգացման պլանի ներկայացման կարգում։ Եթե նախկինում հանրակրթական դպրոցի տնօրենների թեկնածուներն այս պլանները կազմելիս առաջնորդվում էին իրենց սեփական ձևաչափով, ապա ներկայիս կարգով սահմանվում են զարգացման պլանի միասնական ձևաչափ և պահանջներ։ Ըստ կարգի՝ ծրագրում պարտադիր պետք է արտացոլված լինեն հետևյալ քայլերը՝ «հաստատության առաքելության սահմանումը, առկա իրավիճակի վերլուծությունը, դպրոցի ուժեղ և թույլ կողմերի բացահայտումը, հիմնախնդիրների ձևակերպումը, դրանց լուծման համար անհրաժեշտ ռեսուրսների նկարագրությունը, յուրաքանչյուր խնդրի իրականացման գործողությունները, դրանց պատասխանատուները, ժամկետները, ակնկալվող արդյունքները, զարգացման ծրագրի ֆինանսավորման մեխանիզմները և իրականացման ռիսկերը, դրանց ազդեցության նվազեցմանն ուղղված գործողությունները, ինչպես նաև զարգացման ծրագրի մշտադիտարկման, վերահսկողության մեխանիզմները և դրա արդյունավետության գնահատման ցուցանիշները» (մանրամասները՝ այստեղ):

Կարևոր նախաձեռնություն էր նաև դպրոցների խորհուրդների ընտրության և դրանց լիազորությունների հստակեցմանն ուղղված նախաձեռնությունը, որը հանրային քննարկման դրվեց 2019 թ․ գարնանը։

Ըստ հին կարգի՝ «սահմանվում էր խորհրդի անդամների համամասնությունը՝ ըստ առաջադրող մարմինների: Նշված կարգավորումների համաձայն՝ լիազորված մարմնի և Կրթության և գիտության նախարարության ներկայացուցիչների համամասնությունը 3+1 է՝ ըստ դպրոցի ենթակայության, իսկ մանկավարժական և ծնողական խորհուրդների կողմից առաջադրվում էին խորհրդի 2-ական անդամներ: Ընդհանուր խորհուրդը ձևավորվում է 8 անդամից», իսկ նոր կարգով «առաջարկվում է Խորհրդի անդամների թիվը հասցնել 9-ի, բացի այդ առաջարկվում է փոխել համամասնությունը հօգուտ մանկավարժների և ծնողների՝ նրանց համար սահմանելով 3-ական անդամներ, իսկ լիազորված մարմնի և Կրթության և գիտության նախարարության ներկայացուցիչների համամասնությունը նվազեցնել՝ սահմանելով 2+1՝ ըստ ենթակայության: Նշված կարգավորումը առավել ազդեցիկ կդարձնի խորհրդի որոշումների կայացման և տնօրենի ընտրության գործընթացի ժամանակ մանկավարժների և ծնողների ձայնը» (մանրամասները՝ այստեղ)։ ԿԳՄՍ նախարար Վահրամ Դումանյանը հայտարարեց, որ 2021 թ. ապրիլի մեկից նոր կարգ է ներդրվելու, համաձայն որի՝ կառավարման խորհուրդների համակարգում կտրուկ փոփոխություն է նախատեսվում: Մասնավորապես, ներմուծվում է դպրոցների միացյալ և առանձին խորհուրդների գաղափարը, որը նոր մոտեցում է: Համաձայն կարգի` հանրակրթական ուսումնական հաստատության խորհուրդը ձևավորվում է 3 տարի ժամկետով` իբրև առանձին հաստատության խորհուրդ` առնվազն 3000 բնակչություն ունեցող բնակավայրերում գործող դպրոցների դեպքում, իբրև միացյալ խորհուրդ` առավելագույնը երեք հաստատության համար: Առանձին խորհուրդը կազմվում է 9 անդամից, միացյալ խորհուրդը կարող է ունենալ առավելագույնը 19 անդամ (խորհրդի անդամներին առաջադրում են ՀՀ կրթության, գիտության, մշակույթի և սպորտի նախարարը, լիազորված մարմինը (մարզպետարաններ, Երևանի քաղաքապետարան), մանկավարժական և ծնողական խորհուրդները, տեղական ինքնակառավարման մարմնի ղեկավարը):

Նախարարությունը հանդես եկավ մեկ այլ նախաձեռնությամբ 2020 թ.-ի աշնանը, որը կապված էր ուսուցչի թափուր տեղի համար հայտարարված մրցույթի կազմակերպման և անցկացման կարգի հետ (այն հանրային քննարկման դրվեց հենց աշնանը)։ 2021 թ․-ին նախարար Վահրամ Դումանյանը նշեց, որ արդեն իսկ հաստատված կարգում հստակեցվել են մրցույթի հայտարարման պայմանները, ժամկետները, ընթացակարգը: Հիմնական նորույթներից մեկն այն է, որ մրցույթ է հայտարարվում միայն այն դեպքում, երբ նույն դպրոցում աշխատող համապատասխան առարկայի մասնագետն ապահովված է առնվազն 22 դասաժամ ծանրաբեռնվածությամբ կամ առկա է նրա գրավոր հրաժարվելու փաստը: Սահմանվել է նաև հրապարակման և հանրային իրազեկման բարձր պահանջ (մանրամասները՝ այստեղ):

Հաստատվել է նաև «Հանրակրթական ծրագրեր իրականացնող ուսումնական հաստատություններում երկարօրյա ուսուցման կազմակերպման կարգը հաստատելու մասին» կարգը, որի նպատակն է ստեղծել մեխանիզմներ դպրոցահասակ երեխաներին արդյունավետ, ապահով և որակյալ ուսումնական գործընթացում ընդգրկելու համար: Կրթական հաստատությունում երկարօրյա խմբերի կազմակերպման հիմնական խնդիրներն են (մանրամասները՝ այստեղ).

1) տնային պայմաններում երեխայի կրթական աջակցության անհնարինության դեպքում` հաստատության ուսումնանյութական բազայի հիման վրա այդ գործընթացների կազմակերպումը, այդ թվում՝ այլ հանրակրթական ուսումնական հաստատություններ հաճախող սովորողների համար,

2) արտադասարանական աշխատանքներին սովորողների ակտիվ մասնակցության ապահովման միջոցով երեխայի ստեղծագործական ընդունակությունների զարգացմանն անհրաժեշտ պայմանների ստեղծումը,

3) կրթության առանձնահատուկ պայմանների կարիք ունեցող սովորողների, այդ թվում՝ ցածր առաջադիմությամբ, լրացուցիչ կրթական ծառայություններ մատուցելը:

Երկարօրյա խմբում դասապատրաստմանն օրական հատկացվում է 1-4-րդ դասարաններում՝ մինչև 2, 5-9-րդ դասարաններում՝ մինչև 3 ակադեմիական դասաժամ:

Հարկ է նշել, որ նախագծի վերաբերյալ քաղաքացիական հասարակության և շահագրգիռ կողմերի մտահոգություններից մեկն այն է, որ 25 հոգանոց երկարօրյա խմբերն արդեն իսկ իրատեսական չեն, որպեսզի կարիքի վրա հիմնված կրթական ծառայություններ մատուցվեն։ Հարցեր են բարձրացվում նաև խմբավարի կրթական ցենզի և վերջինիս ու ուսուցչի վճարման կարգերի մասին։

2020-ի աշնանը հանրային քննարկումների փուլով անցած և  2021-ի հունվարին հաստատված հրամաններից մեկը վերաբերում է ուսուցիչների կամավոր ատեստավորմանը։ E-draft կայքում դրված նախագծի հիմնավորման մեջ նշվում է, որ մինչ այս գործող ատեստավորման համակարգը չի արտացոլում ուսուցիչների որակական հատկանիշները և հիմնված չէ արդյունքի գնահատման վրա: Այն փաստացի ոչ թե գնահատում է ուսուցչի համապատասխանությունը մասնագիտությանը, այլ արձանագրում է վերապատրաստմանը մասնակցության փաստը: Սեփական նախաձեռնությամբ ատեստավորումն անցկացվելու է թեստավորման եղանակով, կամավոր ատեստավորման հանձնաժողովի կողմից` ատեստավորվողի` նախարարությանն ուղղված դիմումի հիման վրա: Կամավոր ատեստավորումն իրականացվելու է պարտադիր ատեստավորմանը զուգահեռ՝ հնարավորություն ընձեռելով ատեստավորումն անցած ուսուցիչներին ստանալ աշխատավարձի բարձրացում։ Ատեստավորումը նախատեսվում է իրականացնել հետևյալ ժամանակացույցով (մանրամասները՝ այստեղ

Կամավոր ատեստավորման արդյունքում`

  • 90 տոկոս և ավելի արդյունավետություն ցուցաբերած ուսուցիչները կհամարվեն ատեստավորումն անցած, կստանան հավելավճար՝ 50 տոկոսի չափով, որի պարագայում ուսուցչի միջին աշխատավարձը կմոտենա երկրի միջին աշխատավարձին,
  • 80 տոկոս և ավելի արդյունավետություն ցուցաբերած ուսուցիչները կհամարվեն ատեստավորումն անցած, կստանան հավելավճար՝ 30 տոկոսի չափով, որի պարագայում ուսուցչի միջին աշխատավարձը կմոտենա երկրի միջին աշխատավարձին,
  • 60-79 տոկոս արդյունք ապահոված ուսուցիչները կհամարվեն ատեստավորումն անցած, աշխատավարձը կպահպանվի,
  • 0-59 տոկոս արդյունքի դեպքում ուսուցիչը ենթակա է պարտադիր վերաատեստավորման՝ մեկ տարի անց: Երկրորդ տարում վերաատեստավորումը չանցած ուսուցչի դասավանդման իրավունքը կկասեցվի՝ մինչև իր հայեցողությամբ հաջորդ վերապատրաստմանը մասնակցելը և վերաատեստավորման դրական արդյունք ունենալը: 

Հարկ է նշել, որ այս թեմայով նախարարությունը նաև կազմակերպել էր հասարակական խորհրդի հանրային քննարկում, որի վերջում խորհուրդը կողմ քվեարկեց առաջարկվող նախագծին։

2021 թ․ փետրվարի 11-ին ՀՀ կառավարության նիստում հաստատվեց պարտադիր կրթությունից դուրս մնացած երեխաների բացահայտման և ուղղորդման կարգը։ Հարկ է նշել, որ ՀՀ-ում 12-ամյա կրթությունը պարտադիր է, սակայն տարիներ շարունակ պատշաճ քաղաքականություն չի ներդրվել այդ երեխաներին կրթություն հետ բերելու և նրանց շարունակական կրթությունը վերականգնելու համար։ Այս կարգի կարևոր ձեռքբերումներից մեկն այն է, որ սահմանվել է, թե որ երեխան կամ սովորողը կարող է համարվել կրթությունից դուրս մնացած, ըստ այդմ՝ «պարտադիր կրթությունից դուրս մնացած են համարվում 6-18 տարեկան այն երեխաները, որոնք.

  • չեն հաճախել դպրոց, որևէ ուսումնական հաստատությունում երբևէ հաշվառված չեն եղել,
  • հաշվառված, սակայն վեց աշխատանքային օր անընդմեջ կամ ամսվա մեջ ավելի քան 10 օր չհաճախած երեխաները,
  • հիմնական ընդհանուր կրթության հիմքի վրա նախնական (մասնագիտական) կամ միջին մասնագիտական ուսումնական հաստատությունում սովորած և տվյալ ուսումնական հաստատությունից դուրս մնացած մինչև 18 տարեկան երեխաները,
  • ուսումնական հաստատություն հաճախած, սակայն ծնողի/նրա օրինական ներկայացուցչի/ դիմումի հիման վրա ուսումն անավարտ թողած երեխաները,
  • տնային ուսուցման համակարգում հաշվառված երեխաները, եթե ՀՀ կրթության տեսչական մարմնի ուսումնասիրության արդյունքում պարզվել է, որ տնային ուսուցում փաստացի չի իրականացվում» (մանրամասները՝ այստեղ):

Կրթությունից դուրս մնացած երեխաներին պարտադիր կրթություն հետ բերելու համար առանձնացվել են հետևյալ երեք փուլերը.

  • դպրոցահասակ երեխաների հաշվառում և ուսումնական հաստատությունից դուրս մնալու պատճառների բացահայտում,
  • ըստ անհրաժեշտության երեխայի (ընտանիքի) համար սոցիալական աջակցության ծրագրի իրականացում,
  • երեխայի կրթական կարիքների գնահատում և ըստ անհրաժեշտության անհատական ուսուցման պլանի մշակում, ուղղորդում համապատասխան ուսումնական հաստատություն:

Այս փաստաթղթով ևս մեկ անգամ ամրագրվել է, որ համաձայն «Կրթության մասին» և «Հանրակրթության մասին» ՀՀ օրենքների՝ դպրոցական տարիքի երեխային ուսումնական հաստատություն ընդգրկելու համար պատասխանատու է ծնողը։

Ընտրական օրենսգիրք

2016թ․ ԸՆՏՐԱԿԱՆ ՕՐԵՆՍԳՐՔԻ ԲԱՐԵՓՈԽՄԱՆ ՊԱՀԱՆՋԸ ՔԱՂԱՔԱՑԻԱԿԱՆ ՀԱՍԱՐԱԿՈՒԹՅԱՆ և ԸՆԴԴԻՄՈՒԹՅԱՆ ԿՈՂՄԻՑ

Ընտրական օրենսգրքի (այսուհետև՝ ԸՕ) փոփոխությունների անհրաժեշտության մասին հեղափոխությունից առաջ խոսում էր թե՛ ընդդիմությունը՝ 2018-ին իշխանության եկած քաղաքական թիմը, այն համարելով արտահերթ ընտրությունների նախապայմաններից, և թե՛ քաղաքացիական հասարակությունը: Վերջինս ԸՕ-ի թերի լինելու և դրա փոփոխության պահանջ ձևակերպել էր դեռ 2016 թ․ մարտին՝ առաջ քաշելով ներքոհիշյալ հիմնական մեխանիզմերը, որոնք պետք է տեղ գտնեին նոր ԸՕ-ում․

Photo: Photolure
  1. Ընտրողների կողմից ստորագրված և լրացված ընտրական ցուցակների հրապարակում,
  2. Ընտրողների ցուցակների «մաքրում»՝ հարևան Վրաստանի մոդելով․ մասնավորապես, պարզել հանրապետությունից բացակայող անձանց, և ընտրողների ցուցակների մեջ այդ անձանց անվան դիմաց նշում կատարել՝ հանրապետությունից բացակայելու մասին,
  3. Ազգային ժողովի ընտրությունների անցկացում համամասնական ընտրակարգով՝ համապետական պարզ (փակ) համամասնական ընտրացուցակներով՝ բացառելով տարածքային ու վարկանիշային ցուցակների կիրառումը,
  4. Ընտրական տեղամասերում քվեարկության ընթացքի և քվեարկության արդյունքների ամփոփման ողջ գործընթացի տեսանկարահանում առնվազն 5 տեսախցիկներով՝ որպես պետության պարտականություն, 
  5. Ընտրողներին մատնահետքերով նույնականացման համակարգի կիրառում կամ մատների թանաքոտման (այդ թվում՝ անզեն աչքով չերևացող թանաքով) կարգի ներդրում։

Պահանջներին միացավ ընդդիմությունը, և դրանք հիմք դարձան «4+4+4» ֆորմատով իշխանություն-ընդդիմություն-քաղ. հասարակություն բանակցություններին, որոնց արդյունքում վերոնշյալ պահանջներից օրենսգրքում տեղ գտան միայն 1-ինն ու 4-րդը: Արդյունքում, նախագիծը քաղաքացիական հասարակության կազմակերպությունների դժգոհության պատճառ դարձավ, ինչի վերաբերյալ վերջիններս հանդես եկան հայտարարությամբ

2018թ․ ՔՆՆԱՐԿՈՒՄՆԵՐ ԸՆՏՐԱԿԱՆ ԲԱՐԵՓՈԽՈՒՄՆԵՐԻ ՇՈՒՐՋ

2018 թ․-ին հեղափոխության արդյունքում վարչապետ ընտրվելուց հետո Նիկոլ Փաշինյանը խոսում էր արտահերթ ընտրությունների՝ իրենց համար որպես առաջնահերթություն լինելու և այդ համատեքստում ԸՕ-ի փոփոխության մասին։ 

Օրեր անց՝ հունիսի 1-ին ընդունված կառավարության ծրագրի 2-րդ կետով ամրագրվեց արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունների  անհրաժեշտությունը, և ընտրությունների՝ հանրության կողմից չվիճարկվող արդյունքներ արձանագրելու նպատակով անհրաժեշտ էր համարվում իրականացնել ԸՕ-ի և ընտրական համակարգի էական բարեփոխումներ, մասնավորապես․

  • Հրաժարվել ռեյտինգային ընտրական համակարգից և անցնել լիարժեք համամասնական ընտրակարգի, 
  • Ձևավորել նոր՝ իրական պատկերն արտացոլող ընտրական ցուցակներ, որոնք հետագայում կթարմացվեն ինքնաշխատ եղանակով, 
  • Բացառել կրկնաքվեարկության հնարավորությունը՝ քվեարկած ընտրողների մատնահետքերի համաժամանակյա և ինտեգրված ստուգման ցանց ստեղծելու կամ համարժեք այլ եղանակով, 
  • Օրենքով երաշխավորել ընտրություններին մասնակցող քաղաքական ուժերին անվճար և վճարովի հիմունքներով տրամադրվող եթերաժամերի տեղադրումը ամենադիտվող ժամերին, 
  • Բացառել քաղաքացիների կամարտահայտման վրա ապօրինի ազդեցությունների գործադրումը, ճնշումներն ու ընտրակաշառքը։ Այդ նպատակով իրավապահ համակարգում ստեղծել ընտրողների կողմնորոշման վրա ստիպողաբար կամ սպառնալիքներով գործադրվող ազդեցության, ընտրակաշառքների և օրենքով արգելված նյութական նվիրատվությունների, ծառայությունների մատուցման, ապօրինի խոստումների և ընտրարշավի ապօրինի ֆինանսավորման դեմ պայքարի ստորաբաժանում, 
  • Իրականացնել Ընտրական օրենսգրքի՝ ընտրողների ազատ կամարտահայտումը երաշխավորող այլ փոփոխություններ։ Արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններն անհրաժեշտ է անցկացնել առավելագույնը մեկ տարվա ընթացքում։

Նշենք, որ ընտրական բարեփոխումների անհրաժեշտության մասին էին խոսում նաև ընտրական հարցերով մասնագիտացած միջազգային կազմակերպությունները, մասնավորապես՝ Վենետիկի հանձնաժողովը և ԵԱՀԿ ԺՀՄԻԳ-ը, ինչպես նաև դիտորդական առաքելություն իրականացրած կազմակերպությունները։

Ընտրական բարեփոխումների մշակման նպատակով 2018 թ․ հունիսի 19-ին վարչապետի որոշմամբ ստեղծվեց վարչապետին առընթեր ընտրական օրենսդրության բարեփոխումների հանձնաժողով՝ կազմված 12 անդամներից, որոնցից 6-ը՝ քաղաքացիական հասարակության կառույցների ներկայացուցիչներ։ Հանձնաժողովը նախագահում էր առաջին փոխվարչապետ Արարատ Միրզոյանը, իսկ հանձնաժողովի քարտուղարը քաղաքացիական հասարակության ներկայացուցիչներից Դանիել Իոաննիսյանն էր։

Դրան զուգահեռ՝ ՀՀ ԱԺ նախագահ Արա Բաբլոյանի առաջարկով Ազգային ժողովում ներկայացված 4 խմբակցությունները (ՀՀԿ, «Ծառուկյան», «ԵԼՔ» և ՀՅԴ) հայտարարեցին, որ ձևավորում են աշխատանքային խումբ՝ ԸՕ-ի փոփոխությունների շուրջ քննարկումների նպատակով, և պատրաստակամ էին համագործակցել ՀՀ կառավարության աշխատանքային խմբի հետ։ Թեև նախնական փուլում երկու աշխատանքային խմբերն ունեցան հանդիպումներ, սակայն փոփոխությունների հայեցակարգն ու նախագիծը գեներացվում էին վարչապետին կից աշխատանքային խմբում:

Օգոստոս ամսին այդ աշխատանքային խումբն արդեն մշակեց ընտրախախտումների դեմ պայքարի փաթեթը (Վարչական իրավախախտումների վերաբերյալ և Քրեական օրենսգրքերի փոփոխություններով), որը սեպտեմբերի 7-ին ընդունվեց Ազգային ժողովի կողմից: Փաթեթով խստացվեցին պատիժները մի շարք ընտրական հանցագործությունների համար, քրեականացվեց բարեգործության հետ միաժամանակ նախընտրական կամ հանրաքվեի քարոզչություն իրականացնելը, տուգանք սահմանվեց ընտրական տեղամասային կենտրոնում գտնվելու կանոնները խախտելու համար: Փաթեթով, սակայն, ընդլայնվեցին ՀԿ-ների հնարավորություններն իրավախախտումների դեմ պայքարելիս: Մասնավորապես, դիտորդական ՀԿ-ները ստացան իրավունք, անկախ ընտրական հանձնաժողովի կամքից, միանգամից դիմել դատարան՝ ընտրական գործընթացում իրավախախտում թույլ տված անձին պատասխանատվության ենթարկելու պահանջով:

2018 թվականի սեպտեմբերի 28-ին վարչապետին առընթեր այդ հանձնաժողովը հաստատեց ԸՕ-ի բարեփոխումների հայեցակարգը, որից շաբաթներ անց՝ նաև օրենսգրքի փոփոխությունների նախագիծը: Հայեցակարգը հիմնականում ենթադրում էր

  • Կանանց ներկայացվածության քվոտայի բարելավում

Հայեցակարգը նաև անդրադառնում էր խորհրդարանում սեռերի բաշխվածությանը՝ նշելով, որ 2017 թվականին տարածքային ցուցակներով ընտրված 49 պատգամավորներից միայն 2-ն է եղել իգական սեռի ներկայացուցիչ։ 

Հայեցակարգը տարբեր սեռերի առավել հավասարակշռված ներկայացվածությունը խրախուսելու նպատակով առաջարկում էր, որ յուրաքանչյուր ընտրական ցուցակի առաջին մասում, 1-ին համարից սկսած, ցանկացած ամբողջ թվով եռյակներում (1-3, 1-6, 1-9 և այդպես շարունակ՝ մինչև ցուցակի ավարտը) յուրաքանչյուր սեռի ներկայացուցիչների թիվը չպետք է գերազանցի 70 տոկոսը: Դա երաշխավորում էր, որ ցուցակներում որևէ սեռի ներկայացվածությունը 30 տոկոսից պակաս չէր լինի։

  • Կուսակցական համակարգի զարգացման և տեղական մակարդակում քաղաքական մշակույթի ձևավորման նպատակով համամասնական ընտրակարգի սահմանում համայնքի ավագանու ընտրության համար
    (ավելի մանրամասն տես՝ ՏԻՄ ԸՆՏՐԱԿԱՐԳԸ)

  • Ընտրողների ցուցակների կազմման և վարման գործընթացի արդյունավետության բարձրացում

    • Սահմանափակել վավերականության ժամկետը լրացած՝ անձը հաստատող փաստաթղթով քվեարկելու իրավունքը՝ ապահովելով վավեր անձնագրեր Հայաստանում գտնվող բոլոր ընտրողների համար և ցուցակներում թողնելով առնվազն վերջին մի քանի տարվա ընթացքում անձը հաստատող վավեր փաստաթուղթ ունեցող ընտրողներին:
    • Ի լրումն ստորագրված ցուցակների, որպես կրկնակի ստուգման միջոց, առցանց հրապարակել տեխնիկական սարքավորումների միջոցով գրանցված մասնակիցների ցանկը՝ որոնման հնարավորությամբ, առանց ընտրողների անձնագրային տվյալների։
  • Ընտրողների իրազեկվածության բարձրացում

    • Օրենսդրորեն ամրագրել համապետական ընտրությունների ժամանակ Հանրային հեռուստատեսությամբ հեռուստաբանավեճերի կազմակերպումը՝ դրանցից առնվազն մեկը նախատեսելով կուսակցությունների համամասնական ցուցակի առաջին համարների մակարդակով, ինչպես նաև անվճար հնարավորություն տալով այլ լրատվամիջոցներին վերահեռարձակելու այդ հեռուստաբանավեճերը: 
    • Էապես ավելացնել Հայաստանի հանրային ռադիոյով և հեռուստատեսությամբ անվճար եթերաժամանակի քանակը և նախատեսել կուսակցությունների նախընտրական ծրագրերի լուսաբանում: 
    • Կիրառել վերգետնյա հեռուստատեսությունների վրա տարածվող կարգավորումները նաև կաբելային և առցանց հեռուստատեսությունների նկատմամբ՝ հարգելով վերջիններիս բիզնես շահերը: 
    • Ապահովել զանգվածային լրատվության միջոցներով ոչ միայն քարոզարշավի, այլև ընտրություններին մասնակցող թեկնածուների, կուսակցությունների ու դրանց ծրագրերի առավել հավասար լուսաբանման կարգավորումը՝ հարգելով խոսքի ազատությունն ու բազմակարծության իրավունքը: 
    • Խստացնել քարոզչություն կատարելուն կամ քարոզչություն կատարելուց հրաժարվելուն հարկադրելու դեպքերում քրեական պատժի տեսակն ու չափը։
  • Քվեարկության գործընթացի մատչելիության ապահովում

    • Սահմանել ընտրատեղամասերի մատչելիության կարգը, կատարել ընտրատեղամասերի գույքագրում և ընտրություններից առաջ հրապարակել hենաշարժական հաշմանդամություն և տեղաշարժման սահմանափակում ունեցող ընտրողների համար մատչելի տեղամասային կենտրոնների ցուցակը։ 
    • Հենաշարժական հաշմանդամություն և տեղաշարժման սահմանափակում ունեցող ընտրողներին հնարավորություն տալ ժամանակավոր հաշվառվել ԿԸՀ-ի կողմից հայտարարված՝ տեղաշարժման համար մատչելի, գտնվելու վայրի մոտակա ընտրատեղամասում։ 
    • Ազգային ժողովի ընտրություններին մասնակցող կուսակցություններին (կուսակցությունների դաշինքներին) վիճակահանությամբ տրված համարները և կուսակցությունների անվանումը քվեաթերթիկի վրա տպագրել այնպիսի մեծությամբ, որ ընթեռնելի լինի թույլ տեսողություն ունեցող ընտրողների համար։ 
    • Ազգային ժողովի ընտրությունների ժամանակ ԿԸՀ-ն տեղամասային ընտրական հանձնաժողովներին տրամադրի քվեաթերթիկի կաղապարներ՝ կույր ընտրողների ինքնուրույն քվեարկությունը ապահովելու նպատակով։
  • Զինծառայողների քվեարկության նկատմամբ վերահսկողության բացառում

    • Զինվորականների քվեարկության ընթացքում արգելել վերադաս սպայի գտնվելը տեղամասային կենտրոնում։ 
  • Ընտրական գործընթացների նկատմամբ վերահսկողության հնարավորությունների բարձրացում

    • Կրճատել ՀԿ-ները հավատարմագրելու վերջնաժամկետը՝ սահմանելով հավատարմագրման իրականացման համար ողջամիտ ժամկետ, և նորարարական տեխնոլոգիական լուծումներով՝ պարզեցնել ԿԸՀ-ի կողմից իրականացվող գործընթացները: 
    • Վերացնել դիտորդների և ԶԼՄ ներկայացուցիչների գումարային թիվը տեղամասում սահմանափակելու հանձնաժողովի իրավունքը: 
    • Սահմանել միջազգային և օտարերկրյա դիտորդական կազմակերպություններին հրավեր ուղարկելու ընթացակարգը: 
    • Ամրագրել տեղական դիտորդական կազմակերպությունների կողմից 3-ամսյա ժամկետում իրենց զեկույցները հրապարակման համար ԿԸՀ ներկայացնելու պահանջ։ Զեկույցում պետք է նշվի դիտորդական կազմակերպության ֆինանսավորման աղբյուրը: 
    • Ներդնել օրենսդրական սահմանափակումներ այն հաշվառմամբ, որ դիտորդական կազմակերպության ղեկավար մարմիններում չեն կարող լինել ընտրություններին մասնակցող կուսակցությունների ցուցակներում ընդգրկված թեկնածուները:
    • Վերանայել ընտրական հանձնաժողովների որոշումները, գործողությունները և անգործությունը բողոքարկելու ժամկետները, բողոքարկման առարկայի և սուբյեկտների շրջանակը 
    • Իրավունք վերապահել կուսակցություններին, թեկնածուներին և դիտորդական առաքելություն իրականացնող ՀԿ-ներին վարչական պատասխանատվության միջոցներ կիրառելու համար հայցով դիմելու դատարան:
  • Վերանայել ընտրական գործընթացների վարչարարությունը

    • Ամրագրել, որ տարածքային ընտրական հանձնաժողովը չի նշանակում տեղամասային ընտրական հանձնաժողովի անդամներ, եթե տվյալ տեղամասային հանձնաժողովն արդեն ունի գործառույթների իրականացման համար բավարար թվով անդամներ: 
    • Փոփոխել տարածքային ընտրական հանձնաժողովների ձևավորման կարգը՝ սահմանելով, որ անդամներից 3-ին նշանակում է Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովը, և մեկական անդամ նշանակում են Ազգային ժողովում ներկայացված խմբակցությունները: 
  • Ընտրակարգերին վերաբերող մի շարք այլ հարցերի վերաբերյալ   

Կառավարությունը հոկտեմբերի 16-ին հավանություն տվեց ԸՕ-ի փոփոխությունների փաթեթին և ուղարկեց Ազգային ժողով։ Հոկտեմբերի 22-ին Ազգային ժողովում ձախողվեց առաջին ընթերցմամբ ԸՕ-ի փոփոխությունների ընդունումը։ Կառավարությունը նախագիծը կրկին ուղարկեց Ազգային Ժողով, և հոկտեմբերի 28-ին Ազգային ժողովը կրկին տապալեց ԸՕ-ի փոփոխությունների նախագիծը (դրան կողմ քվեարկեց անհրաժեշտ 63-ից 62 պատգամավոր): Փոփոխությունների նախագիծը 3-րդ անգամ Ազգային ժողով չբերվեց:Այսպիսով, 2018 թվականի սեպտեմբերի 23-ին Երևանի ավագանու և դեկտեմբերի 9-ին Ազգային ժողովի ընտրությունները տեղի ունեցան չփոփոխված Ընտրական, բայց փոփոխված Քրեական և Վարչական իրավախախտումների վերաբերյալ օրենսգրքերով:

 

2020 Թ․ ՄԱՅԻՍ․ ԸՆՏՐԱԿԱՆ ՕՐԵՆՍԳՐՔՈՒՄ ՓՈՓՈԽՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ ՏԵՂԱԿԱՆ ԻՆՔՆԱԿԱՌԱՎԱՐՄԱՆ ՄԱՐՄԻՆՆԵՐԻ ԸՆՏՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ ՄԱՍՈՎ

(ավելի մանրամասն տես՝ ԱԺ ԸՆՏՐԱԿԱՐԳԸ և ՏԻՄ ԸՆՏՐԱԿԱՐԳԸ)

2020թ․ ՕԳՈՍՏՈՍ․ ԸՆՏՐԱԿԱՆ ՕՐԵՆՍԳՐՔԻ ՓՈՓՈԽՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ․ «ԵՐԿՐՈՐԴ ՓՈՐՁ»

2019 թ․ հոկտեմբերին ՀՀ կառավարությունը հաստատեց ՀՀ դատաիրավական բարեփոխումների 2019-2023 թթ ռազմավարությունը, որով ամրագրվեց, որ իր առաջնահերթություններում շարունակում են մնալ ԸՕ-ի բարեփոխումները։ Առանձնակի շեշտադրում էր արված հետևյալ ռազմավարական ուղղությունների վրա․

  • թեկնածուների տարածքային ցուցակների վերացում, պարզ համամասնական ընտրակարգի ընդունում, 

  • կուսակցական բազմակարծության ապահովման նպատակով ընտրվելու նվազագույն շեմի իջեցում, 

  • կոալիցիաների ձևավորման կարգի բարեփոխում, 

  • ընտրական գործընթացների նկատմամբ վերահսկողության հնարավորությունների բարձրացում, այդ թվում` ընտրական հանձնաժողովների որոշումների, գործողությունների և անգործության բողոքարկման ընթացակարգի վերանայում,

  • ընտրագրավի գումարի չափի վերանայում,

  • հաշմանդամություն ունեցող անձանց համար ընտրական գործընթացի մատչելիության ապահովում,

  • ընտրողների ցուցակների կազմման և վարման գործընթացի արդյունավետության բարձրացում, 

  • բանավեճի և լուսաբանման վերաբերյալ կարգավորումների բարեփոխում, 

  • դիտորդական գործունեությամբ ընտրական գործընթացների վերահսկողության բարեփոխում:

2020 թ․ օգոստոսին արդեն Ազգային ժողովի ընտրական բարեփոխումների աշխատանքային խումբն առցանց ձևաչափով սկսել էր «Ընտրական օրենսգիրք» սահմանադրական օրենքի հանրային քննարկումները։

Աշխատանքային խմբում ներգրավված էին Ազգային ժողովի երեք խմբակցությունների, Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովի, Մարդու իրավունքների պաշտպանի գրասենյակի և Արդարադատության նախարարության ներկայացուցիչներ, ինչպես նաև տարբեր հասարակական կազմակերպությունների անդամներ, իսկ խմբի աշխատանքները համակարգում էր ԱԺ քաղաքական մեծամասնության՝ «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավոր Համազասպ Դանիելյանը։

Ըստ նրա՝ նախագծի համար հիմք են հանդիսացել 2018 թվականի հոկտեմբերի 1-ին ընդունված ԸՕ-ի բարեփոխումների հայեցակարգը և դրա հիման վրա ներկայացված ԸՕ-ի փոփոխությունների նախագիծը:

Օրենսգրքի նախագծի մշակման ընթացքում տեղի ունեցան մի շարք հանրային քննարկումներ IFEC-ի աջակցությամբ, որտեղ աշխատանքային խմբի շրջանակներում իրենց առաջարկություններն էին ներկայացնում «Իրազեկ քաղաքացիների միավորումը», Հելսինկյան քաղաքացիական ասամբլեայի Վանաձորի գրասենյակը, «Թրանսփարենսի Ինթերնեշնլ» հակակոռուպցիոն կենտրոնը և Իրավունքի զարգացման և պաշտպանության հիմնադրամը

ԸՕ-ի փոփոխությունների նոր փաթեթն ամբողջական տեսքով հանրությանը ներկայացվեց 2021 թ․-ի մարտի 9-ին ։ Այն ուղարկվեց Եվրոպայի խորհրդի Վենետիկի հանձնաժողով՝ փորձաքննության։ 

Նախագիծն իր մեջ ներառում էր մի շարք փոփոխություններ հետևյալ ուղղություններով․

Ընտրությունների անցկացումը ռազմական և արտակարգ դրության պայմաններում։

Սահմանադրությամբ արտակարգ և ռազմական դրության պայմաններում արգելվում է Ազգային ժողովի ընտրությունների անցկացումը։ Ընտրական օրենսգիրքն այդ արգելքը տարածում է նաև տեղական ինքնակառավարման մարմինների ընտրությունների վրա։ COVID-19 համավարակով պայմանավորված արտակարգ դրության պայմաններում Ընտրական օրենսգրքով սահմանված կարգով 2020 թվականին հետաձգվեցին բոլոր տեղական ինքնակառավարման մարմինների ընտրությունները։ Սակայն ակնհայտ է, որ համավարակի պայմաններում առանձին համայնքներում ընտրությունները կարող էին իրականացվել՝ հակահամաճարակային կանոնների պահպանմամբ։

Նախագծով կարգավորում է նախատեսվել տեղական ինքնակառավարման մարմինների ընտրությունների համար։ Մասնավորապես՝ եթե արտակարգ դրություն է հայտարարվել Հայաստանի հանրապետության ամբողջ տարածքում, ապա տեղական ինքնակառավարման մարմինների ընտրություններ չեն անցկացվում։ Եթե արտակարգ դրությունը հայտարարվել է միայն Հայաստանի Հանրապետության տարածքի մի մասում, ապա արտակարգ դրություն չհայտարարված տարածքներում չի արգելվում ընտրությունների անցկացումը։

Ընտրությունների հրապարակայնություն։ Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովի համացանցային կայք։

Տեղամասային կենտրոններում տեսախցիկների տեղադրումը, ընտրողների գրանցման սարքերի ներմուծումը և հատկապես քվեարկությանը մասնակցած ընտրողների ցուցակների հրապարակումը մեծամասամբ կատարեցին իրենց դերը ընտրախախտումները կանխելու և ընտրություններն ավելի թափանցիկ դարձնելու հարցում։ Այդուհանդերձ, դեռևս մնում են մտահոգություններ նաև վարչարարության մասով, ինչը միշտ հնարավոր է բարելավել ժամանակակից տեխնոլոգիական լուծումների դարաշրջանում։ Անհրաժեշտ է շարունակաբար օպտիմալացնել և արդյունավետ դարձնել ընտրական գործընթացներում ներգրավված դերակատարների աշխատանքը և թափանցիկ դարձնել ընտրական ողջ գործընթացը։ Թե՛ համավարակով պայմանավորված, թե՛ ընդհանուր վարչարարության արդյունավետության բարձրացման տեսանկյունից առցանց գրանցման և տեղեկատվության փոխանակման հարթակներն առավել արդյունավետ են։ Միաժամանակ, օգտագործվող վերահսկող գործիքների հնարավորինս ավտոմատացումը կօգնի ապահովելու օրենսդրության արդյունավետ կիրառումը։

Նախատեսվում է ընտրությունների վերաբերյալ տեղեկատվության հրապարակման, թեկնածուների, կուսակցությունների, կուսակցությունների դաշինքների, առաջադրման և գրանցման, դիտորդների, զանգվածային լրատվության միջոցների ներկայացուցիչների հավատարմագրման, վստահված անձանց և տեղամասային ընտրական հանձնաժողովների անդամների առցանց գրանցման համար արդիականացնել Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովի համացանցային կայքը։

Ընտրական ցուցակներ։ Ընտրողների ցուցակների հետ կապված հիմնական խնդիրները վերաբերում են դրանցում տեղ գտած անճշտություններին, Հայաստանից դուրս գտնվող անձանց անունների ներառման հիմքով դրանց հնարավոր օգտագործման հետ կապված ռիսկերին։ 

Հանրապետությունից դուրս բնակվող անձանց անունները, որոնց թիվը, ըստ ՀՀ ոստիկանության 2018 թ․ տվյալների, հասնում էր մոտ 200․000-ի, շարունակաբար տեղ են գտնում ընտրացուցակներում։ Մի կողմից, դա պարունակում է ռիսկ՝ նրանց քվեների հնարավոր ապօրինի օգտագործման առումով, մյուս կողմից հիմք է տալիս անհարկի վարչարարության (օրինակ՝ ծանուցման) համար, այդ թվում՝ հանգեցնելով ավելորդ ծախսերի։

Նախատեսվում է ընտրական ցուցակներում ընդգրկել այն ընտրողներին, որոնք քվեարկության օրվան նախորդող 6 ամսվա ընթացքում ունեցել են անձը հաստատող վավեր փաստաթուղթ։ Սակայն դա վերջիններիս չի զրկում քվեարկելու հնարավորությունից. անձը հաստատող վավեր փաստաթուղթ չունեցող քաղաքացիները կարող են ընդգրկվել ընտրողների լրացուցիչ ցուցակներում և մասնակցել քվեարկությանը։

Նախընտրական քարոզարշավ և նախընտրական քարոզչություն։ Նախընտրական քարոզարշավի կարգավորումները պետք է նպատակաուղղված լինեն ընտրապայքարին մասնակցող բոլոր քաղաքական միավորների՝ թեկնածուների, կուսակցությունների, դաշինքների համար հավասար հնարավորությունների ստեղծմանը, վարչական ռեսուրսի չարաշահման բացառմանը, հանրության առջև թափանցիկ և հաշվետու գործունեությանը, գաղափարների մրցակցությանը, ընտրողների՝ իրազեկ ընտրություն կատարելու և ազատ կամարտահայտման պայմանների ապահովմանը։

Նախագծով առաջարկվում է «նախընտրական քարոզչություն» եզրույթի փոխարեն օգտագործել «նախընտրական քարոզարշավ» հավաքական եզրույթը համապատասխան գործողությունների ոչ սպառիչ ցանկի թվարկմամբ, որն առավել ընդգրկուն կերպով կարտացոլի ընտրապայքարում ներդրվող հնարավոր միջոցներն ու միջոցառումները, ներառյալ՝ ինչպես բուն քարոզչության, այնպես էլ դրա նախապատրաստական գործողությունները։ 

Նախատեսվում է նախընտրական քարոզարշավի մեկնարկը սահմանել ընտրություններին մասնակցող կուսակցությունների ընտրական ցուցակների և թեկնածուների գրանցման համար սահմանված ժամկետի վերջին օրվան հաջորդող 5-րդ օրը։

Նախընտրական քարոզչությունը զանգվածային լրատվության միջոցներով։  Նախատեսվում է վերգետնյա հեռուստաընկերությունների վրա տարածվող կարգավորումները կիրառել նաև կաբելային կապով հեռուստառադիոհեռարձակում իրականացնող հեռուստաընկերությունների և առցանց/համացանցային հեռարձակում իրականացնող կազմակերպությունների նկատմամբ։ Սահմանվել է Հանրային հեռուստաընկերության կողմից հեռուստաբանավեճեր կազմակերպելու պահանջ։ Երևանի ավագանու ընտրությունների դեպքում նախատեսվում է կազմակերպել առնվազն երկու հեռուստաբանավեճ, իսկ 70,000-ից ավելի բնակչություն ունեցող այլ համայնքների ավագանու ընտրությունների դեպքում՝ առնվազն մեկական հեռուստաբանավեճ։

Նախընտրական քարոզչությունը համացանցում։  Կարգավորվել է քարոզչությունը համացանցում գովազդի միջոցով՝ սահմանելով համացանցում, ներառյալ՝ լրատվական կայքերում նախընտրական քարոզչությանը վերաբերող գովազդային նյութերի և տեսանյութերի տեղադրման հնարավորությունը միայն թեկնածուի, կուսակցության կամ նրա ներկայացուցչի հետ կնքված պայմանագրի հիման վրա՝ նախընտրական հիմնադրամի միջոցների հաշվին։ 

Ընտրակաշառքի կանխարգելում։ Երրորդ անձինք։Նախատեսվում է վերացնել ընտրակաշառքի մասին հայտնելու՝ Քրեական օրենսգրքի խրախուսող նորմով սահմանված եռօրյա ժամկետը՝ չսահմանափակելով պատասխանատվությունից ազատելու հիմքի կիրառումը կոնկրետ ժամկետում դիմելու պայմանով։ Արգելվել է ասոցացվող կազմակերպությունների կողմից բարեգործական գործունեության իրականացումն այն համայնքներում, որտեղ անցկացվում են ընտրություններ, որոնց մասնակցում են այդ թեկնածուները, կուսակցությունները կամ նրանց առաջադրած թեկնածուները՝ ընտրությունների օրվա նշանակման պահից մինչև արդյունքների ամփոփումը։ 

Վարչական ռեսուրսի չարաշահման արգելք։ Սահմանվել է վարչական ռեսուրսի օգտագործման արգելք նախընտրական քարոզչության իրականացման նպատակով, այդ թվում՝ նախատեսվել են սահմանափակումներ ընտրություններ նշանակելուց հետո մինչև ընտրությունների արդյունքների ամփոփումն ընկած ժամանակահատվածում պետական կամ համայնքային բյուջեն տնօրինելու առումով՝ արգելելով կոնկրետ ժամանակահատվածում աշխատավարձերի ու կենսաթոշակների բարձրացումը, նպաստների ավելացումը և նախապես չնախատեսված միջոցառումները։ Սահմանվել է պահանջ, որ հանրային ծառայողները նախընտրական քարոզչության մեջ ներգրավվեն բացառապես ոչ աշխատանքային ժամերին և օրերին կամ չվճարվող արձակուրդ վերցնելու պայմաններում։ Արգելվել է նաև պաշտոնական գործուղումների համատեղումը նախընտրական քարոզչության հետ։

Ընտրությունների ֆինանսավորում։  Ընտրությունների ֆինանսավորման կարգավորումները պետք է նպատակաուղղված լինեն «մաքուր» ընտրությունների կազմակերպմանը, ընտրապայքարին մասնակցող բոլոր քաղաքական միավորների գործունեության, թափանցիկության ու հաշվետվողականության, հավասար հնարավորությունների ապահովմանը, կուսակցությունների կայունության խթանմանը։

Նախագծով ամրագրվել են նախընտրական քարոզարշավ իրականացնելու հետ կապված բոլոր հիմնական ծախսերը: Ֆինանսական թափանցիկություն ապահովելու նպատակով սահմանվել է, որ կուսակցությունների/դաշինքների նախընտրական հիմնադրամում մուծումներ կատարած անձինք պետք է նշեն նաև իրենց անունը, ազգանունը և անձը հաստատող փաստաթղթի համարը։ Սահմանվել է, որ նախընտրական ծախսերը կատարվում են անկանխիկ եղանակով։ Նախընտրական հիմնադրամից կանխիկ կատարվող վճարումների ընդհանուր գումարը չի կարող գերազանցել նվազագույն աշխատավարձի 400-ապատիկը։ 

Հայտարարագրման ենթակա չէ կուսակցության օգտին կատարվող կամավոր աշխատանքը, և դրա արժեքը չի հաշվարկվում նախընտրական ծախսերի սահմանաչափում։ Սակայն նախատեսվում է, որ կամավոր աշխատանքը ենթակա է հաշվառման, եթե դրա տևողությունը գերազանցում է շաբաթական 20 ժամը։

Դիտորդներ և զանգվածային լրատվության միջոցների ներկայացուցիչներ։ Նախագծով վերանայվում են վերջիններիս հավատարմագրման ժամկետները (քվեարկության օրվանից 10 օր առաջ) և սահմանվում է, որ այդ գործողություններն իրականացվում են Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովի համացանցային կայքի միջոցով։ 

Նախագծով սահմանվել է, որ հանձնաժողովի գործողությունը, որոշումը կամ անգործությունը կարող է բողոքարկել նաև տեղական դիտորդական առաքելությունը։ Իսկ տեղամասում քվեարկության արդյունքների վիճարկման իրավունք է վերապահվում նաև քվեարկության սենյակում կամ արդյունքների ամփոփման նիստին ներկա գտնված դիտորդներին։

Ընտրական հանձնաժողովներ։  Նախագծով սահմանվում է, որ ընտրատարածքային ընտրական հանձնաժողովի անդամն իր պաշտոնավարման ընթացքում չի կարող զբաղեցնել ղեկավար պաշտոններ պետական կամ տեղական ինքնակառավարման մարմիններում: Իսկ հրապարակային ելույթներում նրանք պետք է ցուցաբերեն քաղաքական զսպվածություն և չեզոքություն: Ընտրական հանձնաժողովի անդամների՝ պաշտոն զբաղեցնելու պահանջները խստացվել են՝ սահմանելով, որ հանձնաժողովի անդամ չեն կարող լինել Հայաստանի Հանրապետության քրեական օրենսգրքով նախատեսված դիտավորյալ հանցագործության համար, ներառյալ՝ Քրեական օրենսգրքի 149-154.15-րդ հոդվածներով նախատեսված հանցանքների համար դատապարտված անձինք՝ անկախ դատվածությունը հանված կամ մարված լինելու հանգամանքից։ 

Ազգային ժողովի ընտրակարգ։ 

Տես՝ ԱԺ ԸՆՏՐԱԿԱՐԳԸ 

Տեղական ինքնակառավարման մարմինների ընտրություններ։ 

Տես՝ ՏԻՄ ԸՆՏՐԱԿԱՐԳԸ

Նախագծով վերացվել է բազմաբնակավայր համայնքներում համամասնական ընտրություններ անցկացնելու մասին պարտադիր նորմը։

Մեծամասնական ընտրակարգով ընտրվող համայնքի ավագանու ընտրություններ։ 

Նախագծով հնարավոր է համարվել համայնքի ղեկավարի ընտրությունը նաև մեկ թեկնածուի մասնակցությամբ։ Իսկ համայնքի ավագանու ընտրությունը համարվում է չկայացած, եթե գրանցումից հետո թեկնածուների թիվը նվազում է Ընտրական օրենսգրքով սահմանված՝ համայնքի ավագանու անդամների թվի երկու երրորդից։ 

Համամասնական ընտրակարգով ընտրվող համայնքի ավագանու ընտրություններ։ Նախագծով սահմանվել է, որ ընտրություններին մասնակցող կուսակցության (կուսակցությունների դաշինքի) ընտրական ցուցակում ընդգրկված թեկնածուների թիվը չպետք է պակաս լինի համայնքի ավագանու անդամների՝ Ընտրական օրենսգրքով սահմանված մանդատների թվի 1/3-ից։ Եթե ընտրություններում առաջադրվել է միայն մեկ կուսակցություն (կուսակցությունների դաշինք), ապա նրան հնարավորություն է տրվում մինչև Ընտրական օրենսգրքով` ընտրական ցուցակների գրանցման համար սահմանված ժամկետի ավարտը համալրելու թեկնածուների ցանկը, եթե նրանց թիվը պակաս է տվյալ համայնքի ավագանու անդամների՝ Ընտրական օրենսգրքով սահմանված թվից։

 Իսկ եթե ընտրություններում առաջադրված կուսակցությունների (կուսակցությունների դաշինքների) ընտրական ցուցակներում ընդգրկված թեկնածուների ընդհանուր թիվը պակաս է Ընտրական օրենսգրքով սահմանված՝ համայնքի ավագանու անդամների թվից, ապա նրանց հնարավորություն է տրվում մինչև օրենսգրքով` ընտրական ցուցակների գրանցման համար սահմանված ժամկետի ավարտը համալրելու թեկնածուների ցանկը։ 

Միաժամանակ, բազմաբնակավայր համայնքի բնակիչների՝ հնարավորինս հավասար ներկայացվածությունը համայնքի ավագանու կազմում ապահովելու համար սահմանվել է, որ բազմաբնակավայր համայնքի ընտրություններին մասնակցող կուսակցության (կուսակցությունների դաշինքի) ընտրական ցուցակում պետք է ընդգրկվեն տվյալ համայնքը կազմող բնակավայրերի առնվազն ½-ը ներկայացնող թեկնածուներ։ 

Նախագծով նախատեսվում է ավագանու կողմից համայնքի ղեկավարի գաղտնի քվեարկությամբ ընտրությունը փոխարինել բաց քվեարկությամբ։

 

Մարտի 18-ին վարչապետ Փաշինյանը հայտարարեց հունիսի 20-ին կայանալիք արտահերթ ընտրությունների մասին, իսկ օրեր անց ԱԺ-ում իր ելույթի ժամանակ խոսեց Ընտրական օրենսգրքի պարզ փոփոխությունների՝ համամասնական ընտրակարգի կարևորության մասին, որով և պետք է անցկացվեն արտահերթ ընտրությունները։  

Արդեն մայիսի 25-ին Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հրաժարական տվեց, որից հետո խորհրդարանը երկու անգամ չընտրեց վարչապետ, ինչի արդյունքում խորհրդարանն արձակվեց օրենքի ուժով։ Նախագահի հրամանագրով արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններ նշանակվեցին հունիսի 20-ին։ 

Մինչ արտահերթ ընտրությունների օրը, խորհրդարանն ընդունեց ընտրական, քրեական, վարչական իրավախախտումների վերաբերյալ օրենքներում փոփոխություններ կատարելու մասին օրենքներ։ Այդ փոփոխությունների մի մասն արդեն ուժի մեջ է մտած լինելու հունիսի 20-ին կայանալիք խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ։ Դրանցից գլխավորը, թերևս, անցումն էր լրիվ համամասնական ընտրակարգի։ Պետք է նշել, որ խորհրդարանի կողմից ընդունված օրենքի նախագծերը տարբերվում էին Ընտրական օրենսգրքի այն փաթեթից, որը արժանացել էր Վենետիկի հանձնաժողովի դրական գնահատականին։  

Սահմանադրություն

2015 թվականը Հայաստանի Հանրապետության սահմանադրական պատմության մեջ նշանավորվեց Սահմանադրության ծավալուն փոփոխություններով, որոնք, ի թիվս այլ փոփոխությունների, նախատեսեցին կիսանախագահական համակարգից անցում խորհրդարանականի։ Առաջին անգամ նախատեսվեց հանրապետության նախագահի անուղղակի ընտրություն։ 

Նախատեսվեց, որ վարչապետն իր պաշտոնը ստանձնում է խորհրդարանական ընտրությունների արդյունքում, ձևավորում է կառավարություն, որը պատասխանատու է Ազգային ժողովի առջև, իսկ նախագահն ընտրվում է Ազգային ժողովի կողից՝ յոթ տարի ժամկետով, առանց վերընտրման իրավունքի։

Առաջին անգամ սահմանադրական մակարդակով նշում կատարվեց ընտրական համակարգի վերաբերյալ։ Մասնավորապես՝ Սահմանադրության 89-րդ հոդվածի 3-րդ մասով սահմանվեց, որ Ազգային ժողովն ընտրվում է համամասնական ընտրական համակարգով՝ պայմանով, որ Ընտրական օրենսգրքով երաշխավորվում է կայուն խորհրդարանական մեծամասնության ձևավորումը։ Ընտրության արդյունքում կամ քաղաքական կոալիցիա կազմելու միջոցով կայուն խորհրդարանական մեծամասնություն չձևավորելու դեպքում վերջինիս ձևավորումը երաշխավորելու նպատակով Սահմանադրության 89-րդ հոդվածով նախատեսվեց նաև ընտրության երկրորդ փուլ։ Նախատեսվող ընտրական համակարգին համապատասխան՝ Սահմանադրությամբ նախատեսվեց պատգամավորների միայն նվազագույն թիվ։ 

Կայուն խորհրդարանական մեծամասնությունը երաշխավորող սահմանադրական դրույթի համաձայն՝ Սահմանադրության 149-րդ հոդվածի 1-ին մասով սահմանվեց վարչապետի նշանակման կարգը։ Մասնավորապես՝ հանրապետության նախագահը նորընտիր Ազգային ժողովի լիազորությունների ժամկետն սկսվելուց հետո անհապաղ վարչապետ է նշանակում Սահմանադրության 89-րդ հոդվածով սահմանված կարգով ձևավորված խորհրդարանական մեծամասնության ներկայացրած թեկնածուին։ 

Խնդիրը, սակայն, այն է, որ կայուն խորհրդարանական մեծամասնություն երաշխավորող ընտրական համակարգը, որի հիման վրա ՀՀ ընտրական օրենսգրքով նախատեսվել են մեծամասնության և փոքրամասնության լրացուցիչ մանդատներ, չի ապահովում պատգամավորական տեղերի բաշխումն ստացված ձայներին համամասնորեն և քաղաքական ուժերի համամասնական ներկայացվածությունը խորհրդարանում։ Այս առումով, թեև 2015 թ․ Սահմանադրության փոփոխությունների արդյունքում Հայաստանի Հանրապետությունն անցում կատարեց խորհրդարանական կառավարման ձևի, այդուհանդերձ, ընտրական համակարգն ամբողջությամբ չհամապատասխանեցվեց դասական համամասնական ընտրական համակարգին և շեղվեց խորհրդարանական հանրապետություններին բնորոշ կարգավորումներից։ Որպես առանցքային հիմնավորում նշելով կառավարման կայունությունը՝ Սահմանադրությամբ ընդգծվեց համամասնական ընտրակարգի պայմաններում կայուն խորհրդարանական մեծամասնություն ձևավորելու անհրաժեշտությունը, որը պետք է երաշխավորվեր Ընտրական օրենսգրքով։ Միաժամանակ, կայուն խորհրդարանական մեծամասնության ձևավորումը լրացուցիչ երաշխավորվեց նաև Սահմանադրությամբ (հոսված 89, մաս 3) ընտրության երկրորդ փուլ նախատեսելու միջոցով, որը պարտադիր է, եթե ընտրության արդյունքում կամ կոալիցիաներ կազմելու միջոցով կայուն խորհրդարանական մեծամասնություն չի ձևավորվում։ Ավելին, ընդգծելով առանց զգալի անհամամասնությունների ժողովրդի ներկայացուցչական մարմին ձևավորելու կարևորությունը և այն համարելով մեծամասնական համակարգի ակնառու թերությունը՝ միաժամանակ, առաջարկվող ընտրական համակարգը պետք է նպաստեր երկբևեռ կուսակցական համակարգի ձևավորմանը։ Մինչդեռ երկբևեռ կուսակցական համակարգը, որի պայմաններում առկա է երկու միմյանց հիմնական հակադիր ուժերի միջև մրցակցություն և որոնք կառավարում են որոշակի հերթափոխով, որպես կանոն,  համարվում է մեծամասնական ընտրակարգի բնորոշ առանձնահատկությունը և դրանով տարբերվում համամասնական ընտրակագից:

Հետագայում Ընտրական օրենսգրքով սահմանվեց կայուն խորհրդարանական մեծամասնությունը երաշխավորող այնպիսի ընտրակարգ, որը բացառիկ է և համարվում է նորություն աշխարհի մասշտաբով։ Այս ընտրական համակարգի էությունն այն է, որ ձայների ընդհանուր թվի մեծամասնությունը, այսինքն՝ ձայների առնվազն 50 տոկոսից ավելին ստացած քաղաքական ուժի մանդատները համալրվում են լրացուցիչ մանդատներով (բոնուսներ)՝ խորհրդարանական կայուն մեծամասնություն՝ տեղերի 54 տոկոսը երաշխավորելու նպատակով։ Նույն սկզբունքը (ՀՀ ընտրական օրենսգիրք, հոդվ․ 96, մաս 1, հոդվ․ 97, մաս 3, հոդվ․ 98, մաս 6) գործում է նաև կոալիցիաներ ձևավորելու, ինչպես նաև ընտրության երկրորդ փուլի դեպքում, եթե կոալիցիայի ձևավորման կամ ընտրության երկրորդ փուլի արդյունքում հաղթած կուսակցության կամ դաշինքի մանդատների ընդհանուր թիվը պակաս է մանդատների ընդհանուր թվի 54 տոկոսից։   

Բոնուսային կոչվող նշված ընտրական համակարգը փոխառվել է Իտալիայից։ Այդ ընտրական համակարգի կիրառմամբ ձայների նվազագույնը 40 տոկոս ստացած կուսակցությանը երաշխավորվում էր խորհրդարանական կայուն մեծամասնություն՝ ձայների 54 տոկոսը։ Եթե որևէ կուսակցություն չէր ստանում ձայների 40 տոկոսը, ապա անցկացվում էր ընտրության երկրորդ փուլ: Այս կարգավորմամբ, ըստ էության, վերացվել էին նաև կոալիցիաները: Italicum անվամբ հայտնի նշված ընտրական համակարգը 2017 թ․ քննության առարկա է դարձել Իտալիայի Սահմանադրական դատարանում, որն այն մասամբ ճանաչել է հակասահմանադրական։ Մասնավորապես, մեծամասնության բոնուսը Իտալիայի Սահմանադրական դատարանը համարել է ընդունելի։ Փոխարենը՝ հակասահմանադրական է ճանաչել ընտրության երկրորդ փուլի վերաբերյալ կարգավորումը, որը տեղի է ունենում, եթե որևէ կուսակցություն ընտրության արդյունքում ձայների 40 տոկոսը չի ստանում։ Արդյունքում այս ընտրական համակարգն Իտալիայում այդպես էլ կիրառություն չի ստացել(Ընտրության բոնուսային համակարգ Իտալիայում գործել է դեռևս 2005 թվականից։ Իտալական ընտրական օրենքի համաձայն, որը ներդրվել է 2005 թ.-ին Իտալիայի վարչապետ Սիլվիո Բեռլուսկոնիի կողմից, ընտրությունների արդյունքում ամենաշատ ձայներ ստացած կուսակցությանը կամ կուսակցությունների դաշինքին երաշխավորվում է տեղերի շուրջ 54 տոկոսը Ներկայացուցիչների պալատում: Սակայն 2013 թ. Իտալիայի Սահմանադրական դատարանը քննության առարկա է դարձրել Իտալիայի Consultellum անվամբ հայտնի ընտրական համակարգը, որի հիմնական մասը ճանաչվել է հակասահմանադրական: Մասնավորապես՝ քննության առարկա են հանդիսացել հաղթողի համար ձայների 55 տոկոսը երաշխավորող կարգավորումը և ցուցակներով ընտրությունը, որը հնարավորություն չէր տալիս ընտրել առանձին թեկնածուների: Հետագայում Սահմանադրական դատարանի որոշման հիման վրա 2015 թ.-ին Իտալիայում կատարվել են ընտրական բարեփոխումներ, որոնց արդյունքում ընդունվել է հայտնի Italicum կոչվող ընտրական համակարգը)։

Խնդիրն այն է, որ Իտալիան տևական ժամանակ աչքի է ընկել կառավարման անկայունությամբ (Այս մասին նշում է նաև Վենետիկի հանձնաժողովը իր՝ ընտրական համակարգերի վերաբերյալ թիվ CDL-PI(2019)001 զեկույցում՝ նշելով, որ բոնուսային ընտրական համակարգը կիրառվել է Իտալիայում, որտեղ առկա էր կառավարման անկայունություն, և որը անհրաժեշտաբար փոխառելի չէ այն պետությունների կողմից, որոնք ընտրել են խորհրդարանական համակարգ (էջ 13, կետ 26)), ինչը բնորոշ չէ Հայաստանի կառավարման համակարգին։ Այս առումով Վենետիկի հանձնաժողովը ՀՀ ընտրական օրենսգրքով նախատեսված խորհրդարանական կայուն մեծամասնության մոդելի վերաբերյալ նշում է, որ բոնուսային ընտրական համակարգը կիրառվել է Իտալիայում, որտեղ առկա էր կառավարման անկայունություն, և այն անհրաժեշտաբար փոխառելի չէ այն պետությունների կողմից, որոնք ընտրել են խորհրդարանական համակարգ։

Պատմությունը վկայում է (էջ 29), որ Հայաստանի Հանրապետությունում Սահմանադրության ընդունումից ի վեր ընտրական համակարգերով պայմանավորված կառավարման ճգնաժամեր չեն առաջացել, հետևաբար՝ դասական համամասնական ընտրակարգի մոդելից շեղվելու համար պետք է առկա լինեին արդարացված հիմքեր։ Բոլոր դեպքերում, մեծամասնության բացակայության պարագայում կառավարման խնդիրը կարող է լուծվել նաև համամասնական ընտրակարգ ունեցող երկրների օրինակով։ 

Ընդհանուր առմամբ, մեծամասնական ընտրակարգի համեմատ համամասնական ընտրական համակարգը համարվում է առավել արդարացի։ Այս ընտրակարգի հիմքում դրված է արդարության սկզբունքը, ըստ որի՝ խորհրդարանական տեղերը բաշխվում են տարբեր քաղաքական ուժերի ստացված ձայներին հնարավորինս համապատասխան։ Սրանով արտացոլվում է հավասար ընտրական իրավունքը։ Համամասնական ընտրակարգի դեպքում հավասար ընտրական իրավունքը ենթադրում է, որ յուրաքանչյուր ընտրող խորհրդարանի ձևավորման վրա ունենում է հավասար ազդեցություն, որի արդյունքում բոլոր կուսակցությունները, ստացած ձայների համամասնությանը հնարավորիս համապատասխան, ներկայացվում են խորհրդարանում։ Այս առումով համամասնական ընտրական համակարգը համապատասխանում է ժողովրդավարության սկզբունքներին։

Բացի կառավարման ձևի փոփոխությունից, ծավալուն փոփոխություններ կատարվեցին նաև Սահմանադրության մյուս գլուխներում, մասնավորապես՝  մարդու հիմնական իրավունքներին, դատական իշխանությանը և տեղական ինքնակառավարման մարմիններին վերաբերող գլուխներում։  

Մարդու և քաղաքացու հիմնական իրավունքներ և ազատություններ։ Մարդու հիմնական իրավունքների մասով սոցիալական հիմնական իրավունքներից առանձնացվեցին պետության նպատակները։ Խոսքը սոցիալական ոլորտին վերաբերող այն դրույթների մասին է, որոնք, ըստ Սահմանադրության փոփոխությունների հիմնավորման, պետությունը պետք է իրագործի «հնարավորության շրջանակներում»։ Այդ նպատակով սոցիալական, տնտեսական և մշակութային ոլորտներում օրենսդրական երաշխիքներն ու պետության քաղաքականության հիմնական նպատակներն առանձնացվեցին Սահմանադրության 3-րդ գլխում։ Իսկ սոցիալական ոլորտին վերաբերող հիմնական իրավունքները, ինչպիսիք են, օրինակ, աշխատանքի ընտրության ազատության իրավունքը կամ գործադուլի իրավունքը, պահպանվեցին Սահմանադրության 2-րդ գլխում՝ որպես հիմնական իրավունքներ։ Այսպիսի մոտեցումը հնարավորություն է տալիս առանձնացնել բոլոր այն հիմնական իրավունքները, որոնք անձը կարող է պաշտպանել որպես սահմանադրական իրավունքներ, ներառյալ՝ Սահմանադրական դատարան դիմելու միջոցով։ 

Մյուս կողմից, այս փոփոխությունը քննադատության արժանացավ, քանի որ անձինք, ինչպես նաև Մարդու իրավունքների պաշտպանը, զրկվեցին սոցիալական իրավունքների պաշտպանության խնդրով Սահմանադրական դատարան դիմելու իրավունքից։ 

Սահմանադրությամբ լրացվեցին նաև նոր հիմնական իրավունքներ, ինչպիսիք են երեխայի իրավունքները, մարդու ֆիզիկական և հոգեկան անձեռնմխելիության իրավունքը, այլընտրանքային ծառայության իրավունքը, քաղաքական ապաստանի իրավունքը, պատշաճ վարչարարության իրավունքը։ Անձի քրեաիրավական պաշտպանության երաշխիքների շարքում ամրագրվեց մեղքի սկզբունքը և պատժի նշանակման ժամանակ համաչափության սկզբունքը։ 

Սահմանադրության փոփոխություններով վերանայվեց նաև հիմնական իրավունքների սահմանափակման խնդիրը։ Մասնավորապես՝ յուրաքանչյուր հիմնական իրավունքի սահմանափակման համար սահմանվեցին սահմանափակման առանձին հիմքեր։ 

Սահմանադրական օրենքներ։ Սահմանադրության փոփոխություններով սահմանվեց նաև այն սահմանադրական օրենքների սպառիչ ցանկը, որոնք պետք է ընդունվեն որակյալ մեծամասնությամբ՝ Ազգային ժողովի պատգամավորների ընդհանուր թվի ձայների առնվազն երեք հինգերորդով։ Այդ օրենքներն անմիջական ազդեցություն ունեն մարդու հիմնական իրավունքների և ազատությունների, ինչպես նաև պետական իշխանության կազմակերպման վրա։ Խոսքը վերաբերում է Ընտրական օրենսգրքի, Դատական օրենսգրքի, «Ազգային ժողովի կանոնակարգ», «Հանրաքվեի մասին», «Մարդու իրավունքների պաշտպանի մասին», «Կուսակցությունների մասին» և «Սահմանադրական դատարանի մասին» օրենքներին։

Սահմանադրական դատարան։ Սահմանադրության փոփոխություններով վերափոխվեց Սահմանադրական դատարանի ձևավորման կարգը։ Սահմանադրական դատարանի դատավորներին ընտրում է Ազգային ժողովը պատգամավորների ընդհանուր թվի ձայների առնվազն երեք հինգերորդով, ընդ որում, դատավորներից երեքին՝ հանրապետության նախագահի առաջարկությամբ,  երեքին՝ կառավարության առաջարկությամբ, իսկ մյուս երեքին՝ դատավորների ընդհանուր ժողովի առաջարկությամբ։

Սահմանադրական դատարանի դատավորների անկախությունը երաշխավորելու նպատակով Սահմանադրական դատարանի դատավորների պաշտոնավարման ժամկետը սահմանափակվեց 12 տարով, առանց վերընտրվելու հնարավորության։ Առաջին անգամ Սահմանադրական դատարանին վերապահվեց  սահմանադրական մարմինների միջև նրանց սահմանադրական լիազորությունների վերաբերյալ վեճերի լուծման լիազորություն, որը հնարավորություն կտա իրավական ճանապարհով լուծելու Ազգային ժողովի, կառավարության, հանրապետության նախագահի և այլ սահմանադրական մարմինների միջև սահմանադրական վեճերը։ Անհատական գանգատների հետ կապված Սահմանադրական դատարանին իրավասություն վերապահվեց ստուգելու ոչ միայն օրենքի, այլև այլ նորմատիվ իրավական ակտերի սահմանադրականությունը, եթե դրանով խախտվել են անձի հիմնական իրավունքներն ու ազատությունները։ Բացի այդ, սահմանադրական ամրագրում ստացավ գործնականում կիրառվող այն դրույթը, ըստ որի՝ նորմատիվ ակտի սահմանադրականությունը որոշելիս Սահմանադրական դատարանը հաշվի է առնում նաև իրավակիրառ պրակտիկայում վիճարկվող նորմին տրված մեկնաբանությունը։

Թեև Սահմանադրական դատարանի դատավորների համար սահմանվեց պաշտոնավարման 12 տարվա ժամկետ, այդուհանդերձ, այդ նորմին չտրվեց հետադարձ ուժ։ Մասնավորապես՝ Սահմանադրության փոփոխությունների անցումային դրույթներով (հոդված 213) սահմանվեց, որ մինչև Սահմանադրության 7-րդ գլխի ուժի մեջ մտնելը նշանակված Սահմանադրական դատարանի նախագահն ու անդամները պաշտոնավարում են մինչև իրենց լիազորությունների՝ 2005 թվականի փոփոխություններով Սահմանադրությամբ սահմանված ժամկետի ավարտը, ինչը փաստացի նշանակում է, որ այս մասով Սահմանադրության փոփոխություններն առայժմ ուժի մեջ չէին մտնելու, իսկ գործող անդամները պաշտոնավարելու էին մինչև 70 տարին լրանալը, եթե նրանք նշանակվել են 1995 թվականի Սահմանադրությանը համապատասխան, կամ մինչև 65 տարին լրանալը, եթե նշանակվել են 2005 թվականի սահմանադրական փոփոխություններին համապատասխան։ Սրանով էր պայմանավորված այն հանգամանքը, որ 2020 թ․ հունիսին «Իմ քայլը» խմբակցությունը ներկայացնող մի շարք պատգամավորներ ներկայացրեցին Սահմանադրության փոփոխությունների նախագիծ՝ սահմանելով, որ Սահմանադրական դատարանի այն դատավորների լիազորությունների ժամկետը, որոնք ընդհանուր տևողությամբ պաշտոնավարել են առնվազն 12 տարի, համարվում է ավարտված, և պաշտոնավարումը դադարում է, իսկ մյուս դատավորները պաշտոնավարում են մինչև 12 տարին լրանալը։ 

Տեղական ինքնակառավարման մարմիններ։ Սահմանադրության փոփոխություններով ամրապնդվեց համայնքի ավագանու դերը տեղական ինքնակառավարման համակարգում՝ սահմանելով համայնքի ղեկավարի պատասխանատվությունը համայնքի ավագանու առջև։ Առաջին անգամ Սահմանադրությամբ ամրագրվեց համայնքի՝ որպես «հանրային իրավունքի իրավաբանական անձ»՝ հասկացությունը՝ նպատակ ունենալով հանրային իրավունքի իրավաբանական անձանց կարգավիճակը տարանջատել մասնավոր իրավունքում ընդունված իրավաբանական անձանց կարգավիճակից։

Սահմանադրության մեջ փոփոխություններ կատարելու կարգը։ Սահմանադրության փոփոխություններով պահպանվեց բացառապես հանրաքվեի միջոցով նոր Սահմանադրության ընդունման պահանջը։ Սակայն Սահմանադրության մեջ փոփոխություններ կատարելու համար նախատեսվեց տարբերակված մոտեցում։ Սահմանադրական կարգի հիմունքներին, մարդու իրավունքներին և ազատություններին, ինչպես նաև այլ առանցքային նշանակության հարցերին վերաբերող դրույթների փոփոխությունը պետք է իրականացվի միայն հանրաքվեով։ Իսկ Սահմանադրության մյուս հոդվածներով փոփոխություններ կարող են կատարվել Ազգային ժողովի կողմից՝ պատգամավորների ընդհանուր թվի ձայների առնվազն երկու երրորդով։

Սահմանադրական փոփոխությունների հարցը կրկին արդիական դարձավ 2018 թվականի թավշյա, ոչ բռնի հեղափոխությունից հետո։ 2020 թ․ փետրվարի 12-ին ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի որոշմամբ ստեղծվեց Սահմանադրական բարեփոխումների մասնագիտական հանձնաժողով։ Հանձնաժողովի հիմնական խնդիրը Դատական և իրավական բարեփոխումների 2019-2023 թթ․ ռազմավարությամբ նախանշված սահմանադրական փոփոխությունների իրագործումն է։ Սակայն հանձնաժողովի գործունեության վերաբերյալ առկա չէ բավականաչափ տեղեկատվություն։ Հայտնի է, որ հանձնաժողովում քննարկվել է Սահմանադրական և Վճռաբեկ դատարանների գործառույթների միավորման և մեկ Գերագույն դատարան ստեղծելու հարցը։ Այդ մասին հանձնաժողովի նախագահ Եղիշե Կիրակոսյանը հայտարարեց 2020 թվականի հուլիսի 9-ին։ Իսկ ավելի ուշ հանձնաժողովը 8 կողմ և 7 դեմ ձայների հարաբերակցությամբ հավանության է արժանացրել Սահմանադրական դատարանի և Վճռաբեկ դատարանի միավորման և մեկ Գերագույն դատարան ստեղծելու հարցը։

Սահմանադրական բարեփոխումների մասնագիտական հանձնաժողովում քննարկվել է նաև Հայ-առաքելական եկեղեցու սահմանադրական կարգավիճակը։ Այս կապակցությամբ հանձնաժողովի անդամ Արթուր Ղամբարյանն իր ֆեյսբուքյան էջում հրապարակեց «Հայաստանյայց առաքելական սուրբ եկեղեցու սահմանադրական կարգավիճակի» բարեփոխումների վերաբերյալ հայեցակարգը, իսկ ավելի ուշ՝ նաև «Դատախազության և քննչական մարմինների բարեփոխումների» և «Հանրային իշխանության մարմինների փոխադարձ հարգանքի և համագործակցության սկզբունքի սահմանադրական ամրագրման և արժևորման վերաբերյալ» հայեցակարգերը։ 

Սակայն 2020 թ․ սեպտեմբերի 27-ին Ադրբեջանի կողմից Արցախի Հանրապետության դեմ սանձազերծված պատերազմի հետևանքով և դրանից հետո Հայաստանի Հանրապետությունում ստեղծված քաղաքական լարվածության պատճառով Սահմանադրական բարեփոխումների մասնագիտական հանձնաժողովի աշխատանքներն այս պահին փաստացի կասեցված են։ 

Դատաիրավական համակարգ

Միջազգային հանրապետական ինստիտուտի (International Republican Institute) կողմից Հայաստանի բնակչության շրջանում 2021 թ. իրականացրած հետազոտության համաձայն` դատարանների աշխատանքը դրական է գնահատել հարցված անձանց 31, իսկ Սահմանադրական դատարանի աշխատանքը՝ 29 տոկոսը: Ըստ Հայաստանի տնային տնտեսությունների շրջանում կոռուպցիայի վերաբերյալ հանրային կարծիքի հետազոտության տվյալների (հավաքագրված 2019 թ.)՝ դատարանները և դատավորները բնակչության կողմից համարվել են առավել կոռումպացված համակարգեր։ Իսկ ըստ Հետազոտական ռեսուրսների կովկասյան կենտրոն (ՀՌԿԿ)-Հայաստան հիմնադրամի  «Կովկասյան բարոմետր» ծրագրի շրջանակներում 2020 թ. իրականացված հետազոտության՝ դատարանների հանդեպ վստահությունը կազմել է 22 տոկոսով։ Առավել ցածր է գնահատվել միայն կուսակցությունների հանդեպ վստահությունը։ «Կովկասյան բարոմետր» հետազոտության 2017 թ. տվյալներով դատարանների հանդեպ վստահությունը կազմել է 16 տոկոս։ Կրկին դատական համակարգը գնահատվել է որպես առավել ոչ վստահելի համակարգերից մեկը։ 2017 թ. տվյալներով Դատարաններից առավել ցածր է գնահատվել վստահությունը Ազգային ժողովի, լրատվամիջոցների, քաղաքական կուսակցությունների նկատմամբ։

Դատաիրավական բարեփոխումների մեկնարկը

Հայաստանի երրորդ հանրապետության պատմության ընթացքում դատաիրավական համակարգի զարգացման մեկնարկը կարելի է համարել 1995 թվականը, երբ ընդունվեց  Սահմանադրությունը։ 

Սահմանադրությունն ամրագրեց իշխանության երեք՝ դատական, օրենսդիր և գործադիր ճյուղերի տարանջատումը, ինչպես նաև ձևավորեց Սահմանադրական դատարան և Արդարադատության խորհուրդ՝ որպես դատական համակարգի բարձրագույն մարմին։ 

1996 թ. ՀՀ նախագահը ձևավորեց դատաիրավական առաջին բարեփոխումները համակարգող պետական հանձնաժողովը՝ տալով Դատական և իրավական բարեփոխումների ծրագրի հայեցակարգի մշակման գործընթացի մեկնարկը։ 1997 թ. պատրաստ էր և հաստատվեց ՀՀ դատաիրավական համակարգի բարեփոխման ժամանակացույցը։ Որոշմամբ նախատեսվում էր՝ ա) մինչև 1998 թվականի հունիս ամիսը, դատաիրավական համակարգի բարեփոխումների ծրագրին համապատասխան, լուծել դատարաններին, դատախազության կառուցվածքային ստորաբաժանումներին և իրավապահ այլ մարմիններին անհրաժեշտ շենքերի հատկացման և նյութատեխնիկական ապահովման հարցերը, բ) մինչև 1997 թվականի դեկտեմբեր ամիսը առաջարկություններ ներկայացնել ուղղիչ աշխատանքային հիմնարկները և քննչական մեկուսարանները Արդարադատության նախարարության ենթակայությանը հանձնելու մասին:

Ծրագրին համապատասխան, հետագա տարիներին ընդունվեցին հիմնական իրավական ակտերը՝ Քաղաքացիական, Քաղաքացիական դատավարության, Քրեական, Քրեական դատավարության օրենսգրքերը, Դատարանակազմության, Դատախազության, Փաստաբանական ծառայության մասին օրենքները, Դատարանի վճիռների և վճիռների կատարման մասին օրենքը (ընդունվել է որպես Դատական ակտերի հարկադիր կատարման մասին օրենք), Դատավորի կարգավիճակի մասին օրենքները և այլն։ 

Հետագայում դատական և իրավական ոլորտում բարեփոխումները իրականացվեցին հիմնականում երեք ծրագրերի շրջանակներում՝ Դատաիրավական բարեփոխումների 2009-2011 թթ. ռազմավարական գործողությունների ծրագիրը, Դատական և իրավական բարեփոխումների 2012-2017 թթ. ռազմավարական ծրագիրը, Դատական և իրավական բարեփոխումների 2019-2023 թթ. ռազմավարությունը և դրանից բխող գործողությունների ծրագիրը։

2009-2011 թթ. Դատաիրավական բարեփոխումների ծրագրի հիմնական նպատակն էր կատարելագործել ՀՀ դատաիրավական համակարգը, մասնավորապես` 

1) անկախ և հաշվետու արդարադատության ապահովումը. 2) կոռուպցիոն ռիսկերի նվազեցումը. 3) արդարադատության մատչելիության, արդյունավետության և թափանցիկության ապահովումը. 4) դատական ակտերի կատարման բարելավումը. 5) դատաիրավական համակարգի օրենսդրության և ռազմավարության բարելավումը: Այս ծրագրի հիմքում դրվեց նաև Եվրոպական հարևանության քաղաքականության շրջանակներում Հայաստանի Հանրապետության կողմից ստանձնած պարտավորությունների կատարումը:

Դատական և իրավական բարեփոխումների 2012-2017 թթ. ռազմավարական ծրագիրը ճանաչեց, որ դեռևս լուծված չէ արդար և արդյունավետ դատական իշխանության ապահովման հիմնախնդիրը, իսկ դատավորների «անկախության սահմանափակումները թե՛ արտաքին, թե՛ ներքին ներգործության հետևանք են, իսկ դրանց պատճառներն ունեն թե՛ գործառութային, թե՛ կառուցակարգային բնույթ»։ Արձանագրվեց, որ 2009-2011թթ. ռազմավարական գործողությունների ծրագրով նախատեսված որոշ միջոցառումներ չեն կենսագործվել, և որպես հիմնական պատճառ նշվեց համապատասխան ֆինանսական միջոցների անբավարարությունը։

Իբրև այս ծրագրի նպատակներ ամրագրվեցին 1) արդար, արդյունավետ և հանրության առջև հաշվետու դատական իշխանության ապահովումը, 2) քրեական արդարադատության և քրեական պատիժների համակարգի արդյունավետության բարձրացումը, 3) վարչական արդարադատության և վարչական վարույթի արդյունավետության բարձրացումը, 4) քաղաքացիական արդարադատության արդյունավետության բարձրացումը և քաղաքացիական օրենսդրության կատարելագործումը, 5) դատավարական գործառույթների իրականացման արդյունավետության բարձրացումը, 6) փաստաբանական համակարգի բարեփոխումների ապահովումը, 7) դատախազության գործունեության արդյունավետության բարձրացումը, 8) արբիտրաժային, նոտարական և հանրային ռեգիստրների վարման համակարգերի արդյունավետության բարձրացումը, 9) իրավական համաուսուցման և իրավական դաստիարակության համակարգի վերակառուցումը:

 

Դատական և իրավական բարեփոխումների 2019-2023 թթ. ռազմավարությունը և դրանից բխող գործողությունների ծրագիրը

2018 թ. հեղափոխությունից հետո դատաիրավական ոլորտի բարեփոխումները ստացան առաջնային նշանակություն։ 2019 թ. կառավարության ծրագիրն արձանագրեց ՀՀ ում դատական համակարգի անկախության և արդյունավետության բացակայության խնդիրները։ Ըստ կառավարության ծրագրի՝ դատական համակարգի անկախության հիմնական խոչընդոտը եղել են իշխանության օղակներից դատարաններին իջեցվող ապօրինի հրահանգները։ Ամրագրվեց, որ կառավարությունը բացառում է իշխանական կամ որևէ այլ օղակներից դատավորների գործունեությանն ապօրինի միջամտելու գործելակերպը, սակայն այն պետք է կարողանա նաև բացառել դատավորների կողմից անձնական, նյութական շահագրգռվածությամբ՝ կաշառքով առաջնորդվելու հնարավորությունը։ Նշված ծրագրով և կառավարության 2019-2023 թթ. գործունեության միջոցառումների ծրագրով կառավարությունը հանձն առավ մշակել և իրագործել դատաիրավական բարեփոխումները։

2019 թվականին ընդունվեց Դատական և իրավական բարեփոխումների 2019-2023 թթ. ռազմավարությունը, որին համապատասխան ընդունվեցին Դատաիրավական բարեփոխումների գործողությունների ծրագրերը 2019-2020 և 2021-2023 թվականների համար, ինչպես նաև էլեկտրոնային արդարադատության միասնական համակարգի ստեղծման և տվյալների էլեկտրոնային բազաների մատչելիության ապահովման և արդիականացման գործողությունների ծրագիրը։ 

Անկախացման առաջին տարիներից ի վեր դատաիրավական ոլորտի հիմնական խնդիրներն են եղել դատարանների անկախությունը՝ ներառյալ գործադիր իշխանությունից, և կոռուպցիայի կանխարգելումը և ֆինանսավորումը, արդյունավետությունը, պրոֆեսիոնալիզմը։ Ծրագրով արձանագրվեց նախկինում իրականացված դատաիրավական բարեփոխումների հատվածային բնույթը, համակարգային բարեփոխումների բացակայությունը։ Ծրագիրը նաև արձանագրեց, որ չնայած իրականացված բազմաթիվ գործողություններին, դրանք չեն հանգեցրել «ո՛չ համակարգային բարեփոխումների, ո՛չ դատական իշխանության նկատմամբ հանրային վստահության բարձրացման, ո՛չ դատարաններում և իրավապահ մարմիններում կոռուպցիոն երևույթների վերացման»։

2019-2023 թթ․-ի բարեփոխումների ծրագրով (այսուհետ՝ Ծրագիր) նախատեսվեց իրականացնել շրջադարձային բարեփոխումներ մի շարք հարցերի՝ ներառյալ արդարադատության համակարգում համակարգային կոռուպցիայի դեմ պայքարի 

ոլորտում, որի առկայությունը արձանագրել են միջազգային և ներպետական իրավապաշտպան համակարգերը, և մանրամասն անդրադարձել է Մարդու իրավունքների պաշտպանը իր 2013 թ. Արդար դատաքննության իրավունքի մասին զեկույցում։ Այլ կարևորագույն խնդիրներից են դատարանների ներքին և արտաքին անկախությունը, անաչառությունը, արդյունավետությունը, մատչելիությունը, հանրության շրջանում դատարանների հանդեպ վստահության բարձրացումը։

Դատաիրավական բարեփոխումների իրականացման հիմնական ուղղություններն են նախանշվել անցումային արդարադատության գործիքակազմի կիրառումը, Սահմանադրական բարեփոխումները և Սահմանադրական արդարադատության բարեփոխումները, իրավապահ համակարգի բարեփոխումները և դատական համակարգի բարեփոխումները։

Մասնավորապես, Ծրագրի ռազմավարական ուղղություններն էին, ի թիվս այլի,

  •  Անցումային արդարադատության գործիքակազմի կիրառման միջոցով իրավունքի գերակայության ամրապնդումը,
  • Սահմանադրական բարեփոխումների անցկացումը,
  • Ընտրական օրենսդրության բարեփոխումը,
  • Դատական իշխանության անկախության և անաչառության ապահովումը,
  • Դատական իշխանության հանրային հաշվետվողականության կառուցակարգերի բարելավումը,
  • Կոռուպցիայից և հովանավորչությունից զերծ դատական համակարգը,
  • Դատարանների գործունեության արդյունավետության բարձրացումը,
  • Իրավապահ համակարգի բարեփոխումը,
  • Քրեական և քրեական դատավարության օրենսդրության բարեփոխումը,
  • Քաղաքացիական և քաղաքացիական դատավարության օրենսդրության բարեփոխումը,
  • Վարչական արդարադատության և վարչական վարույթի արդյունավետության բարձրացումը,
  • Սնանկության ոլորտի բարեփոխումները,
  • Վեճերի լուծման այլընտրանքային եղանակների զարգացումը,
  • Նոտարական համակարգի արդյունավետության բարձրացումը,
  • Փաստաբանական համակարգի արդյունավետության բարձրացումը,
  • Հարկադիր կատարման համակարգի բարեփոխումները:

Անցումային արդարադատությունը

Դատաիրավական բարեփոխումների առանցքային ուղղություններից է անցումային արդարադատության գործիքակազմի կիրարկումը։

Ծրագրով, որպես անցումային արդարադատության հիմնական գործիք, նախատեսվել է ճշմարտության բացահայտման գործիքը, որի նպատակն է հավաքել և վերլուծել տեղեկություններ նախկինում տեղի ունեցած իրավունքների խախտման վերաբերյալ, փորձել վերականգնել տուժողների իրավունքները, գնահատական տալ անցյալին և կատարել ինստիտուցիոնալ բարեփոխումներ։

Այս աշխատանքները նախատեսվում է իրականացնել հետևյալ երեք ուղղություններով՝

  • հավաքել մարդու իրավունքների զանգվածային, պարբերական խախտումների վերաբերյալ փաստեր առնվազն հետևյալ ոլորտներում՝ ա) 1991 թվականի սեպտեմբերից ի վեր տեղի ունեցած բոլոր ընտրական գործընթացներ, բ) 1991 թվականի սեպտեմբերից ի վեր հետընտրական գործընթացում տեղի ունեցած քաղաքական հետապնդումներ, գ) Հայաստանում պետության կամ հասարակության կարիքների համար գույքի հարկադիր օտարումներ, դ) սեփականազրկումների այլ դրսևորումներ, ե) ոչ մարտական պայմաններում զոհված զինծառայողներ, 
  • դիտարկել խախտված իրավունքների վերականգնման հնարավորությունը, հանցագործությունների վերաբերյալ նոր տեղեկությունների ի հայտ գալու դեպքում այդ տեղեկությունների տրամադրում իրավապահ մարմիններին,
  • ինստիտուցիոնալ բարեփոխումների, այդ թվում՝ մշտադիտարկման այնպիսի համակարգերի ներդրում, որոնց կիրառումը թույլ կտա վեր հանել հնարավոր խախտումները և կբացառի անցյալի սխալների կրկնությունը։ 

Արդարադատության նախարարության կողմից մշակվել և 2020 թ. մայիսին հանրային քննարկման են ներկայացրել «Հայաստանի Հանրապետության փաստահավաք հանձնաժողովի մասին» օրենքի և հարակից օրենքների նախագծերը, որոնցով ամրագրվում են 1991-2018 թվականների ընթացքում Հայաստանում տեղի ունեցած՝ մարդու իրավունքների զանգվածային և պարբերական խախտումների դեպքերը և դրանց պատճառներն ուսումնասիրելու, դրանց վերաբերյալ տեղեկություններ հավաքագրելու և դրանց կրկնության բացառմանն ուղղված առաջարկություններ ձևակերպելու նպատակով ստեղծված Հանձնաժողովի կազմավորման և գործունեության, իրավասության շրջանակի, լիազորությունների սահմանները, հանձնաժողովի անդամներին ներկայացվող պահանջները։  

Քաղաքացիական հասարակության մի շարք կազմակերպություններ առաջարկել են ընդլայնել փաստագրման ենթակա դեպքերը և նվազեցնել հանձնաժողովի ձևավորման գործընթացում քաղաքական նպատակահարմարությունների ազդեցությունը։ 

2019 թ. մայիսի 25 -ին Ազգային ժողովն անցկացրեց «Անցումային արդարադատության գործիքների կիրառման հեռանկարները Հայաստանում» խորագրով խորհրդարանական լսումներ, որի նպատակն էր ձևավորել պատկերացում, թե ինչպես են գնահատում Հայաստանում անցումային արդարադատության կիրառման անհրաժեշտությունը հանրության տարբեր շրջանակները, և ինչ ակնկալիքներ կան այդ գործընթացից: Լսումների ընթացքում քննարկվել են անցումային արդարադատության տարբեր մոտեցումներ և գործիքներ՝ ներառյալ վեթինգը։ Քաղաքացիական հասարակության ներկայացուցիչները հետագայում հանդես եկան արդյունավետ վեթինգ իրականացնելու վերաբերյալ առաջարկությունների փաթեթով, որով առաջարկվում էր խորքային ուսումնասիրություն կատարել՝ պարզելու, թե գործող դատական համակարգում (բոլոր դատական ատյանները, Բարձրագույն դատական խորհուրդ), ինչպես նաև նոր ստեղծվելիք դատարաններում նոր դատավորների ի՞նչ կրիտիկական զանգված պետք է ավելանա, որպեսզի փոխվի դատարանների աշխատանքի որակը և արդարադատության որակի տեսակարար կշիռը,

ընդունել «Վեթինգի մասին» օրենք, Սահմանադրական հրատապ բարեփոխումներ իրականացնելուց հետո ձևավորել վեթինգ իրականացնող մարմիններ, իրականացնել դատավորների վեթինգ՝ առաջնահերթությունը տալով Սահմանադրական, Վճռաբեկ դատարաններին և Բարձրագույն դատական խորհրդին։ Զուգահեռաբար, առաջարկվում էր իրականացնել դատավորների նոր թեկնածուների վերապատրաստում և ցուցակի կազմում, նոր դատավորների նշանակում։

Ծրագրով չնախատեսվեց վեթինգի իրականացում՝ որպես այդպիսին, փոխարենը ձևակերպվեցին մի շարք այլ օրենսդրական և կառուցվածքային փոփոխություններ, որոնք կարող են նպաստել դատական համակարգի առողջացմանը։

Այսպես, 2020 թ. մարտին փոփոխություններ և լրացումներ կատարվեցին 2018 թ. ընդունված նոր Դատական օրենսգրքում և «Սահմանադրական դատարանի մասին» ՀՀ օրենքում։ Լրացումներով ամրագրվեց դատավորների և Բարձրագույն դատական խորհրդի անդամների բարեվարքության գնահատման օրենսդրական գործիքակազմը, ըստ որի՝ դատավորների բարեվարքությունը նախատեսվում է ստուգման ենթարկել հետևյալ բաղադրիչներով՝ գույքային դրություն (գույքի օրինականության ստուգում), արհեստավարժություն և հարգանք մարդու իրավունքների նկատմամբ, անկողմնակալություն (որոշակի կապերից, ազդեցություններից ազատ որոշման կայացում)։

Ի թիվս այլ կառուցակարգային փոփոխությունների, Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովին վերապահվեց լիազորություն՝ պահանջել և ստանալ բանկային, առևտրային, ապահովագրական գաղտնիքի վերաբերյալ տեղեկատվություն, հարուցել կարգապահական վարույթ։

Դատավորների վեթինգի համակարգին, ըստ բնակչության շրջանում իրականացված հետազոտության, հավանության են տվել հարցվածների 58 տոկոսը։

 

Օրենսդրական փոփոխությամբ նաև սահմանվեց Դատավորների ընդհանուր ժողովի երեք հանձնաժողովների՝ Էթիկայի և կարգապահական հարցերի հանձնաժողովի, Դատավորների գործունեության գնահատման հանձնաժողովի և Ուսումնական հարցերի հանձնաժողովի ձևավորման, անդամների լիազորությունների դադարեցման կարգը։ Էթիկայի և կարգապահական հանձնաժողովին, Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի հետ մեկտեղ, վերապահվեց կարգապահական վարույթ հարուցելու լիազորությունը։ 

Էթիկայի և կարգապահական հանձնաժողովի ութ անդամներին ընտրում է ՀՀ դատավորների ընդհանուր ժողովը՝ գաղտնի քվեարկությամբ, չորս տարի ժամկետով։ Անդամներից երկուսը պետք է լինեն ոչ դատավոր անդամ՝ հասարակական կազմակերպությունների կողմից ներկայացված թեկնածուներից։  Ուսումնական հարցերի հանձնաժողովը կազմված է յոթ անդամից, որոնցից հինգը` դատավոր անդամներ (մեկը՝ Վճռաբեկ դատարանից, երկուական Վերաքննիչ և առաջին ատյանի դատարաններից), երկուսը` դատավոր չհանդիսացող անդամներ: Դատավորների գործունեության գնահատման հանձնաժողովը կազմված է հինգ անդամից, որոնցից երեքը` դատավոր անդամներ (մեկական Վճռաբեկ, Վերաքննիչ և առաջին ատյանի դատարաններից), երկուսը` իրավաբան գիտնականներ:

Դատավորների գործունեության գնահատման և  Ուսումնական հարցերի հանձնաժողովի անդամներին ընտրում է Դատավորների ընդհանուր ժողովը՝ գաղտնի քվեարկությամբ, չորս տարի ժամկետով։

Դատական համակարգի բարեփոխումների մեկ այլ ուղղություն է մասնագիտական դատարանների ձևավորումը՝ նոր դատավորների համալրմամբ։

Մասնավորապես, ՀՀ արդարադատության նախարարության կողմից մշակվել են հակակոռուպցիոն մասնագիտացված դատարանի, մինչդատական քրեական վարույթի գործերի և կոռուպցիոն հանցագործությունների քննությունը քրեական մասնագիտացման առանձին դատավորների կողմից իրականացնելու համակարգի ձևավորմանն ուղղված օրենսդրական նախագծեր։

Ըստ քաղաքացիական հասարակության մի շարք կազմակերպությունների՝ դատական համակարգում հակակոռուպցիոն դատարանների ձևավորման մասին օրենսդրական փաթեթները ունեին լրամշակման կարիք, որպեսզի ապահովվի թեկնածուների ցուցակի համալրման նպատակով անցկացվող որակավորման ստուգման գործընթացին փորձագետների ներգրավման պարտադիրությունը, սահմանվեն ՀՀ դատական դեպարտամենտի և Բարձրագույն դատական խորհրդի պարտավորությունը ապահովելու դատավորների թեկնածուների առաջադրման և ընտրության գործընթացի թափանցիկությունը և հրապարակայնությունը, փոփոխվեն և լրացվեն Հակակոռուպցիոն դատարանի դատավորների թեկնածուներին ներկայացվող պահանջները, մասնավորապես, ի թիվս այլի, նախատեսվի, որ Հակակոռուպցիոն դատարանի դատավորն իր մասնագիտական գործունեության ընթացքում չպետք է ենթարկված լինի իր գործունեության հետ կապված պատասխանատվության, Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի քննության առարկա դառնա թեկնածուի գիտական աստիճանի ստացման և աշխատանքային ստաժի օրինականությունը։ 

2021 թ. հունվարի 14-ի կառավարության նիստին ՀՀ վարչապետը հայտնեց, որ Հայաստանը մտնում է դատական համակարգի բարեփոխումների շատ կարևոր փուլ։ Նիստին ՀՀ կառավարությունը հավանություն տվեց «ՀՀ դատական օրենսգիրք» սահմանադրական օրենքում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու մասին» սահմանադրական օրենքի, «ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքում փոփոխություն կատարելու մասին» և «Արդարադատության ակադեմիայի մասին» օրենքում լրացումներ կատարելու մասին» օրենքների նախագծերի փաթեթներին։

2021 թ. փետրվարին ՀՀ Ազգային ժողովը ընդունեց այս օրենսդրական փաթեթը, որով նախատեսվեց մինչդատական քրեական վարույթի գործերի և ՀՀ տարածքում դատարանների թույլտվությամբ անցկացվող օպերատիվ-հետախուզական միջոցառումներ իրականացնելու մասին բոլոր միջնորդությունների քննության համար քրեական մասնագիտացման առանձին դատավորների համակարգի ձևավորում։

ՀՀ նախագահը չի ստորագրել նշված օրենքները և ուղարկվել է ՀՀ Սահմանադրական դատարան Սահմանադրությանը համապատասխանության հարցը որոշելու նպատակով։

2021 թ. ապրիլի 14-ին ընդունվեց հակակոռուպցիոն և վերաքննիչ հակակոռուպցիոն դատարաններ ստեղծելու մասին օրենսդրական փաթեթը։

Ըստ նոր կարգավորումների՝  Հակակոռուպցիոն դատարանին ենթակա են լինելու ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքով հակակոռուպցիոն դատարանների իրավասությանը վերապահված գործերը, ինչպես նաև քաղաքացիական դատավարության կարգով պետության գույքային և ոչ գույքային շահերի պաշտպանության հայցերով և «Ապօրինի ծագում ունեցող գույքի բռնագանձման մասին» օրենքի հիման վրա գույքի բռնագանձման հայցերով հարուցված քաղաքացիական գործերը: Հակակոռուպցիոն դատարանը պետք է գործի առնվազն 25 դատավորի քանակով, որից առնվազն 20-ը պետք է լինեն կոռուպցիոն հանցագործությունների քննության գործերով մասնագիտացմամբ, իսկ առնվազն 5-ը՝ պետական շահերի պաշտպանության հայցերով հարուցված քաղաքացիական գործերով մասնագիտացմամբ դատավորներ: Վերաքննիչ հակակոռուպցիոն դատարանում գործը քննում են կոռուպցիոն հանցագործությունների քննության կամ պետական շահերի պաշտպանության հայցերով հարուցված քաղաքացիական գործերով քննության մասնագիտացում ունեցող դատավորները: Վերաքննիչ հակակոռուպցիոն դատարանը գործում է կոռուպցիոն հանցագործությունների քննության մասնագիտացման՝ առնվազն 6, իսկ պետական շահերի պաշտպանության հայցերով հարուցված քաղաքացիական գործերով մասնագիտացման՝ առնվազն 4 դատավորի թվակազմով։

Հակակոռուպցիոն դատարանների գործարկումից հետո առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության և վերաքննիչ դատարանների վարույթում գտնվող և հակակոռուպցիոն և վերաքննիչ հակակոռուպցիոն դատարաններին ենթակա գործերը պետք է փոխանցվեն հակակոռուպցիոն և վերաքննիչ հակակոռուպցիոն դատարաններին:

Օրենքը նաև սահմանում է Հակակոռուպցիոն դատարանի և Վերաքննիչ դատարանի դատավորների բարեվարքության ստուգման ընթացակարգ և բարեվարքության ստուգման լրացուցիչ պահանջներ, մասնավորապես՝ եթե նրանք եղել են դատավոր, իրավապահ համակարգի ծառայող կամ փաստաբան։ ՀՀ նախագահը դեռևս չի ստորագրել այս օրենքները։ 

Օրենսդրական փոփոխություններին զուգահեռ, իրականացվել են մի շարք կառուցակարգային փոփոխություններ։ 

Այսպես, 2020 թ. հունիսին Ազգային Ժողովի կողմից ընդունված Սահմանադրական փոփոխություններով դադարեցին Հրայր Թովմասյանի լիազորությունները Սահմանադրական դատարանի նախագահի պաշտոնում, Սահմանադրական դատարանի դատավորի պաշտոնից ազատվեցին երեք դատավորներ՝ Ալվինա Գյուլումյանը, Ֆելիքս Թոխյանը, Հրանտ Նազարյանը։ Որպես Սահմանադրական դատարանի անդամներ ընտրվեցին Երվանդ Խունդկարյանը, Էդգար Շաթիրյանը, Արթուր Վաղարշյանը։

Արդարադատության նախարարը սահմանադրական փոփոխությունների այս նախագիծը ուղարկել էր Վենետիկի հանձնաժողով։ Վենետիկի հանձնաժողովը դիտարկել է առաջադրված հարցադրումները դատավորների անկախության եվրոպական չափորոշիչների լույսի ներքո։ Հանձնաժողովը կարծիք էր հայտնել, որ թեև Սահմանադրական դատարանի՝ 2015 թ. Սահմանադրության կարգավորումներին համապատասխանեցումը ցանկալի է, որ իրականացվի դատավորների «սովորական» փոխարինման միջոցով, սակայն նաև ճանաչել է իշխանությունների իրավասությունը ապահովել Սահմանադրական դատարանի համապատասխանությունը Սահմանադրությանը ողջամիտ ժամկետներում։ Ուստի ընդունելի է համարել իշխանությունների որոշումը իրականացնել անդամների փոփոխությունը՝ պայմանով, որ այդ գործընթացը կհավասարակշռի բախվող շահերը և տեղի չի ունենա անակնկալ կերպով և անմիջապես, այլ անցումային ժամանակաշրջանի միջոցով, ինչը չի վտանգի դատարանի անկախությունը։ Անցումային ժամանակահատվածի կիրառում է առաջարկվել նաև Սահմանադրական դատարանի նախագահի լիազորությունների դադարման հարցում։

Բարձրագույն դատական խորհրդի տասը անդամներից վեցը Բարձրագույն դատական խորհրդի անդամ են դարձել 2019 թ․-ից հետո, նրանցից չորսին ընտրել է Ազգային ժողովը։